Βορειοδυτική Ακτή Ερμιονίδας.

Μια αναφορά αυτή την φορά στην λιγότερο γνωστή Ερμιονίδα.

Για την παραλία από σπήλαιο Φράγκθι – Λαμπαγιανά, Αγιο Καρτέρη, Σαλάντι, Τουφεκιάρη, Βουρλιές, μικρή και μεγάλη, μέχρι τα Ιρια, τα όρια του Δήμου.

Με την σειρά

Για την παραλία Λαμπαγιανά δεν έχω μάθει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Ισως να υπάρχουν σκέψεις για κάποιες παρεμβάσεις, αλλά θέματα καταπατήσεων, παραλίας, προσπέλασης, δεν γνωρίζω. Ισως αυτό να οφείλεται στην γειτνίαση με το σπήλαιο αλλά και με το νησί. Ισως να είμαι και ανημέρωτος.

Για τις Λάζες, υπήρξε πρόβλημα, μαζί με την παραλία Αγιο Καρτέρη. Εχω την εντύπωση ότι το πρόβλημα αυτό λύθηκε. Δηλαδή η διερχόμενη κίνηση διοχετεύθηκε από άλλο δρόμο και η παραλία έμεινε ήσυχη, με πρόσβαση αυτοκινήτων, αλλά μόνο για τους λουόμενους.

Για τον Αγιο Καρτέρη όμως η τότε προσπάθεια δεν έχει ολοκληρωθεί. Μπορεί να μην έγινε ασφαλτόστρωση, αλλά το πρόβλημα παραμένει. Η πρόσφατη δημοσιοποίηση του πορίσματος των Ελεγκτών Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης,  δημιουργεί υποχρεώσεις και δυνατότητες στον Δήμο. Και  όχι μόνο δυνατότητα ανάρτησης και αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση. Αλλά σε αυτό θα επανέλθω. 

Στην υπόλοιπη παραλία Σαλάντι, Σ, υπάρχουν τα γνωστά προβλήματα που υπάρχουν σε όλη την υπόλοιπη Ερμιονίδα.

Εδώ όμως υπάρχουν δύο αποφάσεις του (καποδιστριακού)  δημοτικού συμβουλίου, και μάλιστα από την σημερινή πλειοψηφία. Περισσότερα εδώ, εδώ και εδώ.  Που για κάπου 5-6 χρόνια, σταθερά, δεν εφαρμόζονται! Και από τους δύο!

Παρα πέρα, στην συνέχεια είναι η παραλία Τουφεκιάρη, σημείο Λ.

Εκεί υπάρχει μια έκταση της τάξεως των 30 τρεμμάτων που κατά την γνώμη μου μπορεί να καταγραφεί ως δημοτική.

 Εχω γράψει επανειλημμένα για αυτά, αλλά κίνηση δεν βλέπω. Ισως κάνω λάθος.

Κινήσεις που έχουν παρατηρηθεί στην περιοχή γεννούν την υπόνοια ότι κάτι ετοιμάζουν εκεί, στην περιοχή. Κάτι σαν αυτό της Ντάρδιζας. Ελπίζω να μην έχουμε ‘διασπορά’ της όχλησης στην τοπική κοινότητα Διδύμων.

Τελευταία παραλία η Βουρλιά. Πρώτα όμως, τι είναι.

Πρόκειται για δύο κόλπους, που σημειώνω με Β στην εικόνα, μικρή και μεγάλη Βουρλιά, Βουρλιά με μια λέξη από δω και πέρα.

Οι εκτάσεις αυτές, μαζί με αυτές της Πελεής, ανήκαν παλιά στην μονή Αυγού. Κάπου στην δεκαετία του 30 μοιράστηκαν σε ακτήμονες Διδυμιώτες. Ετσι δημιουργήθηκε ο οικισμός Πελεή. Από Διδυμιώτες που έπρεπε να μένουν εκεί για την ανάγκη καλλιέργειας των κτημάτων τους. Οικισμός βέβαια που μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’60 είχε ζωή. Πολλές οικογένειες έμεναν εκεί, άλλες μόνιμα άλλες  το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Η αυτοκίνηση, τρακτέρ – αγροτικά, άλλαξαν την κατάσταση.

Ανάλογος οικισμός δεν δημιουργήθηκε στην Βουρλιά. Βασικός λόγος, κατά την γνώμη μου, η απόσταση, αλλά όχι ο μοναδικός.

Σήμερα, μετά από μια σταθερή πολιτική ετών, είναι εγκατεστημένα εκεί περίπου 10 Ιχθυοτροφεία. Και η ρύπανση που δημιουργούν είναι όχι απλά αισθητή αλλά ιδιαίτερα ενοχλητική ακόμη και στο Σαλάντι, σημείο Σ. Κάτι που βέβαια πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Γιατί σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Διαφορετικά από την εποχή που αποφασίστηκε η εγκατάστασή τους εκεί.

Ο δρόμος έχει φθάσει μέχρι το σημείο Ι και μάλιστα είναι ασφαλτοστρωμένος. Με σημαντική οικονομική ενίσχυση των ίδιων των Ιχθυοτρόφων. Συνεχίζει μέχρι την Βουρλιά, χωματόδρομος, κακός.

Με την παλιά χάραξη ο δρόμος αυτός ήταν να βγει στα Ιρια, στο σημείο Α. Οποιος περάσει από εκεί, από την μεριά των Ιρίων, θα δει ότι άρχισαν την διάνοιξη και την σταμάτησαν.

Τώρα μιλάνε για νέα χάραξη που θα βγει στα Καρναζαίικα, σημείο Κ. Λείπουν δηλαδή πάνω κάτω 10 χιλιόμετρα.

Η εκτίμησή μου είναι ότι και αυτό το κομμάτι στου δρόμου θα ανοίξει. Και έτσι η Ερμιονίδα θα συνδεθεί με την Ναυπλία και μέσω αυτού του δρόμου. Χώρια βέβαια τα όσα ανάρτησε ο Ιχνηλάτης.

Επομένως, αν όλα αυτά προχωρήσουν, η περιοχή αποκτά άλλες προοπτικές. Που δεν πάνε μαζί με την όχληση των Ιχθυοτροφείων και της αφαλάτωσης, ενδεχομένως και με αδρανή υλικά.