Μια απο τα ίδια.

Γύρω στα 300 000 € για ‘ανάδειξη’ του σπηλαίου Φράχθι = πεταμένα λεφτά.

Το σπήλαιο Φράχθι είναι ελεύθερο σπήλαιο όπως ήταν και πριν τις ανασκαφές. Το επισκέπτεται ο καθένας ανεμπόδιστα με δική του ευθύνη, όπως επισκέπτεται το κάστρο στο Θερμήσι, τη μικρή και μεγάλη σπηλιά των Διδύμων, όπως και οποιοδήποτε γκρεμό και χαράδρα της Ερμιονίδας. ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ.

Από την στιγμή όμως που το σπήλαιο Φράχθι χαρακτηριστεί επισήμως ως επισκέψιμος χώρος, τότε παύει να είναι ελεύθερο σπήλαιο και το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να ανακηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος. Στη συνέχεια πρέπει να γίνει επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος, άρα ένας συγκεκριμένος φορέας έχει την ευθύνη και τον έλεγχο. Δηλαδή ο χώρος έχει φύλακα, όταν δεν λειτουργεί κλειδώνει, οι πορείες των επισκεπτών είναι ασφαλείς, υπάρχουν πολλά αυστηρώς απαγορεύεται, ο εσωτερικώς χώρος και οι επισκέπτες επιτηρούνται κ.λ.π., κ.λ.π. Όπως σε κάθε επισκέψιμο επίσημο αρχαιολογικό χώρο ή σπήλαιο. Δεν νοείται να επιτρέπεται η ελεύθερη επίσκεψη.

Γιατί να είναι επισκέψιμο το καλοκαίρι και ελεύθερο το χειμώνα, δεν γίνεται.

Ποιος φορέας έχει σήμερα τα μέσα (χρήματα) να λειτουργήσει το σπήλαιο Φράχθι ως επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο; Μήπως ο Δήμος; Αστείο πράγμα.

Ποια μελέτη βιωσιμότητας του όλου εγχειρήματος έχει γίνει; Πόσοι είναι αυτοί που θα το επισκέπτονται οργανωμένα;

Μήπως τελικά είναι ένα έργο για να τακτοποιήσει ο Δήμος κάνα δύο έκτατους φύλακες το καλοκαίρι;

Μήπως τελικά μένει κλειστό το σπήλαιο όλο τον υπόλοιπο χρόνο και δεν μπορεί να το επισκεφθεί ούτε αυτός που τώρα έρχεται από τα ξένα και το επισκέπτεται ελεύθερα και ανεμπόδιστα;

Γιατί μελέτη, σχέδιο ολοκληρωμένο κ.λ.π. δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Απλά κάπου κάποιος εντόπισε κάποια χρήματα για διευθέτηση του μονοπατιού και μια εσωτερική ξύλινη κατασκευή και κάποιες ψευτοανασκαφές (παντελώς άχρηστες, γιατί δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα. Τη δόξα, την πρωτοπορία και τη γνώση την πήραν όλη οι Αμερικάνοι.) και αφού αναλωθούν τα χρήματα μετά από λίγα χρόνια όλα θα μείνουν στη φθορά του χρόνου. Και τότε η επίσκεψη θα είναι ακόμη πιο επικίνδυνη. Μη ξεχνάμε ότι, προς τη λιμνούλα, το βραχώδες τμήμα του σπηλαίου έχει τέτοια χάσματα που είναι ο φόβος και ο τρόμος για αυτόν που θα παραπατήσει και ιδιαίτερα για τα παιδιά.

Και απλά μερικοί θα λένε ότι με την φροντίδα τους έβγαλαν αυτό το κονδύλι, άρα άμα μάς δείτε κάπου υποψηφίους ρίχτε μας και κάνα ψήφο.

Το σπήλαιο Φράχθι είναι από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς τόπους της Ευρώπης και γνωστότατο παγκοσμίως. Άρα δεν παίζεις μαζί του το ψευτοπαίγνιο  της ανάπλασης, της ανάδειξης, της αξιοποίησης και της ανασκαφής.

Κλασικά είναι τα βήματα όταν έχεις στην περιοχή σου τέτοιο θησαυρό. Γιατί για θησαυρό πρόκειται.

1.    Ο Δήμος και η Περιφέρεια κάνουν μία καλή μελέτη τουριστικής αξιοποίησης και βιωσιμότητας ενός συγκεκριμένου και ολοκληρωμένου έργου. Δηλαδή έρευνα αγοράς στα γύρω ξενοδοχεία (οι ξενοδόχοι οφείλουν να στηρίξουν το όλο εγχείρημα και ο Δήμος οφείλει να τους το επιβάλει) να δουν με ποιο τρόπο θα το περιλάβουν στις τοπικές εκδρομές τους για τους πελάτες τους. Έρευνα στα Λύκεια και Γυμνάσια της χώρας να το περιλάβουν στις μαθητικές εκπαιδευτικές εκδρομές. Έρευνα στην περιοχή Ερμιονίδας για το πώς θα εξυπηρετηθούν οι εκδρομείς. Έρευνα στο εξωτερικό για ειδικό τουρισμό. Έρευνα για να βρεθεί κάτι που να συνδυάζει την επίσκεψη αυτή με κάτι άλλο επισκέψιμο και αξιοθέατο. Έρευνα για το πώς θα περιληφθεί σε τουριστικούς καταλόγους, θα προβάλλεται κ.λ.π.

2.    Ολοκληρωμένο έργο: Ένα θαυμάσιο μουσείο με κατασκευές που να δείχνουν τη ζωή στο σπήλαιο και με τα αρχαιολογικά ευρήματα εντυπωσιακά δοσμένα. Όχι ένα μικρό αδιάφορο που στο τέλος ο επισκέπτης θα πει: Εντάξει, ό,τι άξιζε ήταν το σπήλαιο. Εξαιρετική υποδομή εντός του σπηλαίου που θα το κάνει επισκέψιμο αλλά χωρίς να χάνεται η μαγεία του χώρου. Εξωτερικοί χώροι με ελάχιστη επέμβαση και όχι μπολντόζες, φουρνέλα και τσιμέντα. Θαυμάσιο έντυπο υλικό. Οργάνωση, ώστε να είναι επισκέψιμο όλο το χρόνο (αν αυτό έχει αποδείξει η μελέτη και έρευνα).

3.    Θαυμάσια φιλοξενία όλο το χρόνο. Δηλαδή ο επισκέπτης να μεταφέρει : «Θαυμάσια διαδρομή, εξαιρετικό σπήλαιο και μουσείο, θαυμάσια φιλοξενία, εξυπηρέτηση, καλό φαγητό, καλά τοπικά προϊόντα, καλές τιμές, το συνιστούμε ανεπιφύλακτα, ευχαρίστως ξαναπηγαίνουμε». ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν σε αυτή την εικόνα ο επισκέπτης μεταφέρει στο τέλος «μόνο που ζητήσαμε σαγανάκι με τις τοπικές κοιλαδιώτικες ονομαστές κόκκινες γαρίδες, αλλά οι γαρίδες ήταν οι άνοστες της γαριδοκαλλιέργειας που τις παίρνουμε στη λαϊκή 8 € το κιλό», έ, τότε πάει και το μουσείο, πάει και το σπήλαιο.

Αυτά άμα πιστεύετε στον πολιτισμό και την τουριστική ανάπτυξη του τόπου, δηλαδή αν πιστεύετε στα πολύ πολύ δύσκολα. Γιατί προγραμματάκια, κονδυλιάκια χορτάσαμε, αλλά δυστυχώς ούτε ίχνος δεν άφησαν. Να θυμηθούμε τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ που ο καθένας πολιτευτής εύρισκε προγράμματα και κονδύλια για τον τόπο του, τότε που μια ομάδα νέων έκανε ανάδειξη και ανάπλαση του Μπιστιού στην Ερμιόνη για δύο μήνες ντάλα καλοκαίρι. Κλάδευαν λίγο τα πεύκα, έκαναν με τους κορμούς σκαλοπατάκια, έκαιγαν τα υπόλοιπα στα αρχαία τείχη και τα μαύριζαν και μετά μπάνιο με τη ψυχή τους. Τι έμεινε από αυτά και τι θα μείνει από την ανάδειξη του Φράχθι με 300 000 €;

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

OpenGov

Δημόσια Διαβούλευση Προεδρικού Διατάγματος με τίτλο «Καταγραφή των μικρών νησιωτικών υγροτόπων της χώρας και καθορισμός μέτρων για την προστασία και διατήρησή τους»

Καταληκτική Ημερομηνία 1.6.2001

Εκτός και αν πρόκειται για απλό πείραμα προς εξαγωγή συμπερασμάτων

Η όποια ανακύκλωση, εθελοντική ή επαγγελματική αδιάφορο, έχει και τα οικονομικά της αλλά και ένα ισοζύγιο περιβαλλοντικό.

Άλλο πράγμα είναι ένας κάδος με πλαστικό από την πόλη της Ελευσίνας να πάει στο ΚΔΑΥ Ελευσίνας που είναι δίπλα της και άλλο να φύγει από το Κρανίδι.

Με καμάρι ο Δήμος Ερμιονίδας γράφει ότι με ειδικό κάδο έφυγε ένα φορτίο 7 τόνων πλαστικού, και ένα φορτίο 8 τόνων χαρτιού για το ΚΔΑΥ Ελευσίνας. Η φρόνησις όμως απαιτεί από τον Δήμο Ερμιονίδας να δώσει ακριβή στοιχεία των οικονομικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων της κίνησης αυτής.

 Οικονομικά της αποστολής:

Ένα όχημα ειδικό έφερε τον άδειο ειδικό κάδο στο Κρανίδι από το ΚΔΑΥ Ελευσίνας. Γέμισε ο κάδος και πήγε πίσω στο ΚΔΑΥ.

Η αξία του πλαστικού είναι 210 € και του χαρτιού 240 €, το πολύ.

Το κόστος αυτής της μεταφοράς (μεροκάματο οδηγού, καύσιμα φορτηγού, διόδια, συντήρηση οχήματος, κέρδος) δεν μπορεί να είναι κάτω από 500 € για τη μεταφορά κάθε κάδου. Δηλαδή ξοδεύουμε 1000 € και εισπράττουμε 550 €, ενώ όλα τα υπόλοιπα έξοδα είναι εθελοντική εργασία, αλλά θα ήταν τουλάχιστον άλλα 550 € αν η συλλογή, ο διαχωρισμός και η φόρτωση στον κάδο γινόταν από αμειβόμενους επαγγελματίες (ιδιώτες ή υπαλλήλους του Δήμου).

Άρα αυτή η ανακύκληση ως οικονομική πράξη είναι ασύμφορη ακόμη και με εθελοντική εργασία. Δηλαδή μόνον με επιδότηση στέκει, ή με εθελοντική χρηματική εισφορά. Γι’ αυτόν τον λόγο οι φορείς που αναλαμβάνουν με κάδους την ανακύκλωση δεν απλώνονται σε μικρά χωριά και επαρχίες που είναι μακριά από τα ΚΔΑΥ, γιατί το κόστος είναι πολύ μεγάλο.

Αυτή είναι σήμερα η οικονομική πραγματικότητα.

Σημείωση: Αν ένα φορτηγό από την Ελευσίνα έφερε το άδειο κάδο και τον άφησε για να γεμίσει και ξαναήλθε μετά από 1 μήνα να τον πάρει και να τον ξαναφέρει, τότε έχουμε διπλά δρομολόγια και τα έξοδα μεταφοράς γίνονται 2000 €.

Περιβαλλοντικά της αποστολής:

Το πλαστικό θα μεταποιηθεί σε ένα υλικό μικρής αξίας κατάλληλο για πλαστικές γλάστρες και τα παρόμοια. Το χαρτί θα πάει να γίνει χαρτόνι συσκευασίας. Γι’ αυτό και ο τόνος κάνει γύρω στα 30 €.

Το φορτηγό θα κάψει περίπου 100 λίτρα πετρέλαιο ή 200 αν κάνει διπλό δρομολόγιο. Είναι πολύ μεγάλη η επίπτωση στο περιβάλλον σε σχέση με την ωφέλεια της ανακύκλωσης.

Ας δεχθούμε ότι στην Ελευσίνα το πλαστικό και το χαρτί πήγαινε σε μια Μονάδα Καύσης προς παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, όπου βέβαια με ειδικό τρόπο τα μεταποιούσαν σε μορφή, ώστε να καίγονται εύκολα. Η αξία του ως καύσιμο είναι αμφίβολο αν κάλυπτε τα έξοδα μεταφοράς και μεταποίησης σε κατάλληλη μορφή.

Αιτία: η πολύ μεγάλη απόσταση και ο μεγάλος όγκος. Ενώ ένα φορτηγό επιτρέπεται να πάρει 25 τόνους φορτίο, παίρνει τελικά μόνον 7 ή 8.

Ερώτημα 1: Στην Πρωτεύουσα έχουμε τους μπλε κάδους όπου ρίχνουμε χαρτί, πλαστικό, γυαλί, κουτάκια αλουμινίου. Όλα μαζί. Πολλές φορές στο κάδο πέφτουν και άλλα είδη, αλλά τα μηχανήματα διαχωρισμού καταφέρνουν τελικά να τα διαχωρίσουν όλα.

Γιατί στην Ερμιονίδα πρέπει η ανακύκλωση να γίνει ξεχωριστά; Γιατί δεν γίνεται πρώτα το εύκολο, δηλαδή η μεικτή συλλογή, το οποίο θα απαλλάξει τα οικιακά απόβλητα από το 80% του όγκου τους; Ως μεικτό φορτίο δεν χρειάζεται διαλογή με τα χέρια, ξεχωριστές μεταφορές κ.λ.π.

Ερώτημα 2: Στην πρωτεύουσα μόνο τα μπάζα οικοδομών δεν παίρνει ο δήμος. Όλα τα άλλα όμως τα παίρνει. Δηλαδή κλαδεύει κάποιος τον κήπο του και βάζει τα κλαδιά δίπλα στους κάδους. Δίπλα στους κάδους τοποθετούνται και παλιά έπιπλα, μεταλλικά, ξύλινα, πλαστικά, στρώματα, ρούχα σε σακούλες, χαλιά κ.λ.π.  Κάθε τόσο ο Δήμος στέλνει ανοικτό φορτηγό και φορτωτή και μαζεύει από τους δρόμους όλα αυτά τα ογκώδη. Αλλιώς που θα τα πάει ο κόσμος και με τι μέσο;

Και στην Ερμιόνη παραδοσιακά ο χώρος στο Γεφύρι της Μαγγούλας (παλιά το λέγαμε στου Τσούκα) και ο χώρος απέναντι από το καλογερικό πηγάδι ήταν και για εναπόθεση αυτών των αντικειμένων. Αλλά και μέσα στον οικισμό, όταν μια γιαγιά βγάλει ένα στρώμα έξω σε μια άκρη, την άλλη μέρα περνάει το σκουπιδιάρικο το επισημαίνει και ειδοποιεί το Δήμο να το βάλει στα υπόψιν του και να περάσει να το μαζέψει.

Δεν είχαμε παρατηρήσει τουλάχιστον στον πρώην Δήμο αλλά και στην πρώην Κοινότητα Ερμιόνης να ξεφεύγει η κατάσταση της συλλογής των απορριμμάτων κάθε τύπου από κάθε έλεγχο.

Το θέμα είναι να έχει ο δήμος Ερμιονίδας συστηματικές και αποτελεσματικές υπηρεσίες στο θέμα των απορριμμάτων και της καθαριότητας.

Ας βλέπουμε πρώτα το εφικτό και μετά αυτό που κάνει η Σουηδία και η Γερμανία. Υπάρχουν στάδια για να φτάσεις στο τέλειο. Τα στάδια, τους τρόπους, τα μέσα τα καθορίζει ο Δήμος σύμφωνα με τις δυνατότητές του και όχι ο κάθε ευφάνταστος, πόσο μάλλον όταν στο βάθος του μυαλού του μόνον την ανακύκλωση δεν έχει.

Ερώτημα 3: Έστω ότι δεν τα πάρει ο Δήμος τα ως άνω αντικείμενα. Ο πολίτης τα φόρτωσε στο ΙΧ του ή τα έδωσε σε ένα φορτηγό Δημοσίας Χρήσεως. Έ, νόμιμος τρόπος διάθεσης δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει δηλαδή νόμιμος χώρος που να δέχεται μπάζα, ούτε ξύλα, ούτε στρώματα, ούτε τίποτα που δεν είναι οικιακό απόβλητο. Απλά ο Δήμος κάνει τα στραβά μάτια για να μη καταλήξουν όλα αυτά στα ρέματα. Και καλά κάνει ο Δήμος ..... μέχρι η χώρα μας να γίνει Σουηδία.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

ΠΑΡΑΓΩΓΗ (3)

Το παραγωγικό πρότυπο της Κρήτης.

Αν τη δεκαετία του 1950 ρωτούσες: τι παράγει η Κρήτη; Έπαιρνες γελώντας την απάντηση: Χωροφύλακες. Ήταν πολύ φτωχό μέρος, αποκομμένο από την Αθήνα. Δούλευαν σκληρά, πολύ σκληρά πάνω στα βουνά ως κτηνοτρόφοι, αλλά και κάτω στους κάμπους το ψωμί έβγαινε πολύ δύσκολα. Χώρια ότι τα έθιμα και η παράδοση έδειχναν ότι δεν συμβαδίζουν με τον σύγχρονο κόσμο. Έτσι το να τακτοποιηθούν κάπου σταθερά με ένα μικρό αλλά σταθερό μισθό (δεν έπαιρναν τότε οι χωροφύλακες και γενικά οι δημόσιοι υπάλληλοι παρά μόλις τα προς το ζην) ήταν σωτηρία. Παράλληλα ο αγέρωχος και υπερήφανος κρητικός έδινε ένα χαρακτήρα που τον θαύμαζε όλη η Ελλάδα.

Αυτή την παραδοσιακή κοινωνία ήρθε να την αλλάξει ο τουρισμός. Δεν της ‘άλλαξε όμως τα φώτα’ ο τουρισμός αλλά την φώτισε στο να δει ένα νέο παραγωγικό πρότυπο.

Στήριξε την τουριστική ανάπτυξη σε πολύ καλά ξενοδοχεία αλλά και σε μαζικού τουρισμού. Παράλληλα οι πόλεις της Κρήτης έγιναν πόλος έλξης. Τα Χανιά βουλιάζουν από κόσμο. Έχουν καταφέρει να έχουν τουριστική περίοδο 6 μηνών. Χαίρεσαι να κάθεσαι στις ταβέρνες τους και τα κέντρα όπου εκδηλώνουν όλη τους τη φιλόξενη διάθεση.

Δεν είναι όμως μόνον αυτό, δηλαδή ένα καλό τουριστικό παράδειγμα.

Προσάρμοσαν την αγροτική παραγωγή τους προς τη μεταποίηση με σκοπό να πουλάνε τα κρητικά προϊόντα στους τουρίστες. Σήμερα σχεδόν όλα τα εμπορικά και τουριστικά καταστήματα είναι κατάφορτα με κάθε είδους προϊόντα της κρητικής γης και της κρητικής τέχνης. Είναι μεγάλο μέρος η Κρήτη και με πολύ πληθυσμό. Μπορεί να είσαι κτηνοτρόφος, μπορεί παραγωγός ντομάτας, μπορεί ξενοδόχος, μπορεί καταστηματάρχης. Έχει μπροστά σου, στα πόδια σου, μια πολύ μεγάλη αγορά και σημαντικές ευκαιρίες εξαγωγικές για να αναπτύξεις αυτό που διάλεξες.

Είδαν ότι ο ξένος θέλει γνήσια και καλά προϊόντα της κρητικής γης ακόμη και στη κουζίνα του ξενοδοχείου. Ακόμη θέλει να τα βρει και στο ράφι του Σουπερμάκετ στην πατρίδα του. Συνενώθηκαν οι Κρητικοί, συνεταιρίστηκαν με τα ξενοδοχεία, έκαναν αγροτικές εταιρείες παραγωγής, μεταφορικές εταιρείες ακόμη και με δικά τους αεροπλάνα, εταιρείες πλοίων.

Μεγάλος μέρος είναι, φυσικό να έχει τα πανεπιστήμια του και τις σχολές του. Αλλά οι Κρητικοί τα έκαναν πολύ καλά πνευματικά ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα.

Και το παραγωγικό πρότυπο γέννησε τον παραγωγικό μύθο. Ο Κρητικός δεν ντρέπεται να βρίσκεται με το κοπάδι στα βουνά και το βράδυ στις καφετέριες στα Χανιά και να μιλάει με υπερηφάνεια με την παρέα του για κοπάδια, τυριά, καλλιέργειες. Βρίσκει εύκολα 10-20 που του ταιριάζουν για να κάνουν μια κοινή παραγωγική προσπάθεια. Είναι υπερήφανος που είναι Κρητικός στην Κρήτη και όχι κάπου στην Αθήνα, από την Κρήτη. Υπερασπίζονται όλοι ατομικά και συλλογικά τον τρόπο τους.

Συνταίριαξαν τουρισμό, ξένη και ντόπια αγορά, παράδοση,  παιδεία, εκπαίδευση, κοινοτικό και συνεργατικό πνεύμα. Ξέρουν πού πάει η Κρήτη και ξέρουν που θέλουν να την πάνε.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

Τι είναι τελικά λογικό;

Αν είμαστε κατά σε μια επένδυση, έχουμε χιλιάδες δικαιολογίες και αφορισμούς.

Αλλά με τι την αντικαθιστούμε; Με γενικόλογα και αφορισμούς;

Ένα ιχθυοτροφείο όντως θέλει ανοικτή και με ρεύματα θάλασσα πολύ καθαρή, όχι για να την ρυπαίνει, αλλά γιατί αν δεν είναι καθαρή θα του αρρωσταίνουν και θα του ψοφάνε τα ψάρια. Έχουν κλείσει ιχθυοτροφεία, γιατί δεν ευδοκίμησαν σε μολυσμένα και ζεστά νερά, ενώ μερικές φορές έχουν μεταφέρει ασθένειες ψαριών στον φυσικό πληθυσμό ψαριών μιας περιοχής.

Η ρύπανση προέρχεται κυρίως από το περίσσευμα της τροφής που διαχέεται στη θάλασσα και από τα περιττώματα των ψαριών. Το κύριο κόστος είναι η τροφή, δηλαδή περίπου 3 – 4 κιλά τροφή για να παραχθεί ένα κιλό ψάρι. Είναι δυνατόν λοιπόν σε ένα κλάδο ανταγωνιστικό να σπαταλιέται με οποιονδήποτε επιπόλαιο και αντιεπιστημονικό τρόπο η τροφή; Δηλαδή ο ιχθυοτρόφος επιδιώκει από διαστροφή να μπαίνει μέσα; Τα περιττώματα των ψαριών μπορεί πέφτοντας κάτω από τα κλουβιά να δημιουργούν στον βυθό μια εστία συγκέντρωσης αλλά είναι χωνεμένη τροφή για άλλους οργανισμούς.

 Είναι αυτονόητο από κακή χρήση, επιπολαιότητα, μη επίβλεψη να υπάρχει μόλυνση γύρω από τα κλουβιά, όμως πλήρως ανεπιθύμητη για τον ίδιο τον ιχθυοτρόφο. Μήπως σε ένα βουστάσιο επιδιώκει τη μόλυνση του βουστασίου του ο ιδιοκτήτης για να καταστραφεί; Νομίζουμε ότι τα ψάρια της ιχθυοκαλλιέργειάς μας που μπαίνουν ως πολύ καλά προϊόντα  ακόμη και στις πιο απαιτητικές αγορές της Ευρώπης δεν περνάνε από κανέναν έλεγχο;

Ο Δήμος, η Περιφέρεια, το ΥΠΕΚΑ έχουν αυτονόητο δικαίωμα ελέγχου. Αν δεν το ασκούν ποτέ, φταίει ο ιχθυοκαλλιεργητής;

 Για την περιοχή μας προβλέπεται στη Βουρλιά, Πλατειά, μέγιστη παραγωγή γύρω στις 10 000 τόνους ψαριού. Προβλέπεται μεν αλλά δύσκολα επιτυγχάνεται. Στην κατανάλωση η αξία τους είναι 70 000 000 €. Ο ιχθυοτρόφος είναι πολύ ευχαριστημένος αν πουλάει με 4 € χοντρική και προς εξαγωγή (80% των ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας εξάγονται). Τα υπόλοιπα τα κερδίζει το εμπόριο, η λαϊκή, ο μανάβης, χώρια τα εστιατόρια κ.λ.π. που δεν υπολογίζονται εδώ.

Για τις ελληνικές θάλασσες η ικανότητα παραγωγής ψαριού με φυσικό τρόπο είναι 10 κιλά ανά στρέμμα θαλάσσης το χρόνο. Δηλαδή τα αλιευτικά πεδία της Ερμιονίδας είναι περίπου 300 000 στρέμματα και μπορούν να δίνουν το χρόνο 3000 τόνους ψάρι. Αυτό βέβαια μπορεί να ισχύσει, όταν δεν ρυπαίνουμε την θάλασσα, όταν την αποκαταστήσουμε και την κάνουμε αειφόρο, όταν όταν.......αλλά όχι σήμερα. Και την αειφορία της ΔΕΝ την εμποδίζουν τα ιχθυοτροφεία, αντίθετα την ενισχύουν.

Οι βοσκοί πουλάνε το αρνί ζωντανό προς 4 € το κιλό. Για να δημιουργηθεί άξια 70 000 000 € πρέπει να πουλήσουν 17 500 000 κιλά αρνί δηλαδή 1750 000 δεκάκιλα αρνιά το χρόνο. Και αυτή η δραστηριότητα να γίνεται εξ ολοκλήρου στην Ερμιονίδα.

Για να εισπράξουν τα ξενοδοχεία μας και τα νοικιαζόμενα 70 000 000 € τη σαιζόν και υπολογίζοντας 50 € το άτομο την ημέρα και με διατροφή πρέπει να φιλοξενήσουν 1 400 000 άτομα τη σαιζόν. Δεδομένου ότι η σαιζόν είναι 60 μέρες πρέπει η Ερμιονίδα να είχε πάνω της 23000 ξένους την ημέρα. Αν αυτό δεν είναι ρύπανση τότε τι είναι; Ή νομίζουμε ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων που θα εξυπηρετήσουν όλους αυτούς δεν θα είναι μετανάστες;

Αν είχαμε καταφέρει να φέρουμε σχολές στον τόπο μας (βιομηχανία σχολών δηλαδή) τότε θα έπρεπε οι σχολές να είχαν 7000 φοιτητές όλους σε νοικιαζόμενα για να δημιουργηθεί τοπική αξία 70 000 000 €.

Θα έπρεπε να είχαμε 2300 δημόσιους υπαλλήλους στην Ερμιονίδα για να εισρεύσει αξία 70 000 000 €.

Θα έπρεπε να πουλούσαμε 23000 στρέμματα κάθε χρόνο με 3000€/στρ για να εισρεύσει αξία 70 000 000 €.

Θα έπρεπε να πουλάμε 140 000 τόνους εσπεριδοειδή  το χρόνο για να φέρουμε 70 000 000 € στην Ερμιονίδα (και στη χώρα) και να εξάγαμε το 80% αυτής της ποσότητας. Έπρεπε δηλαδή να είχαμε στην Ερμιονίδα 3 000 000 δέντρα εσπεριδοειδών! Θα είχαμε νερό; Τα λιπάσματα που θα βγαίνανε.... υπογείως;

Η Ερμιονίδα έχει περίπου 4000 οικογένειες μόνιμων κατοίκων. Τα 70 000 000 € αντιστοιχούν σε 17500 €/ ανά οικογένεια.

Δυστυχώς ο κοινός νους έχει προ πολλού πετάξει από την περιοχή μας και τελευταίως πετάει και ο νους. Έχει φύγει το περιεχόμενο και μας έμεινε το τσόφλι.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

Τα Ναι και τα Όχι.

Οχι στο ένα, όχι στο άλλο, όχι στο παρ’ άλλο, τι θα κάνουμε στο τέλος;

Πως θα ζήσουμε; Αυτό αναρωτιέται ο Βασίλης Γκάτσος.

Και με αυτή την αφορμή, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις.

Τα όχι τα δικά μου, που δεν είναι και λίγα, και για τα οποία μπορώ να μιλάω, είναι σε άλλη λογική.

Και έχουν να κάνουν, κατά βάθος, όχι στην προχειρότητα, όχι στους πολιτικάντηδες, όχι στους καραγκιόζηδες και στα καραγκιοζιλίκια, όχι στην αρπαχτή, ….

Ένα Ναι, και μάλιστα μεγάλο έχω να πω.

 Στην Σοβαρότητα. Και από εκεί ακολουθούν όλα τα άλλα.

Πρώτο παράδειγμα, τα Λατομεία Μαρμάρου. Ελεγα και λέω όχι. Γιατί όμως;

Γιατί βρίσκομαι μπροστά σε μία κατάσταση, όπου έναν πλούτο του τόπου μου, κάποιοι πονηροί , μαζί με κάποιους καραγκιόζηδες της πολιτικής, δημιούργησαν ένα θεσμικό πλαίσιο που επέτρεψε, αυτόν τον πλούτο, όσος ήταν και είναι, να μου τον κλέψουν. Μου έδωσαν ψίχουλα, μου κατέστρεψαν τους δρόμους, και μου άφησαν και το σεληνιακό τοπίο!

Ωμά, ήμουν το κορόϊδο.

Δεύτερο παράδειγμα, να μην κουράζω, τα Ιχθυοτροφεία.

Για να αναπτυχθεί αυτή η τεχνολογία χρειάστηκαν χρόνια δουλειάς.

Μελέτες και έρευνες ετών, από Βιολόγους, Ιχθυολόγους, Ωκεανολόγους, Χημικούς, Γεωπόνους, Μηχανικούς, ….

Σωρεύτηκε γνώση και εμπειρία πριν ξεκινήσουν.

Και μπήκαν κανονισμοί, προδιαγραφές, …., που εξασφαλίζουν και το υγιεινό του προϊόντος, και την θάλασσά μου, και το τοπίο, …

Τηρείται τίποτα από αυτά στον τόπο μας;

Μπήκαν όρια σχετικά με τον μέγεθος, την παραγωγή, την ρύπανση, ….

Και αν μπήκαν, τηρούνται;

Υπάρχουν οι απαραίτητοι μηχανισμοί και υποδομές για τον έλεγχο της πιστής εφαρμογής;

Εξετάστηκαν άλλες προοπτικές ανάπτυξης κάποιας περιοχής, πριν αυτή δοθεί σε οχλούσα δραστηριότητα;

Εν προκειμένω, έχουμε μια άκρως τουριστική ακτή, που ξεκινά από το Αστρος και φτάνει στην Ερμιονίδα.

Και στην μέση Ιχθυοτροφεία!

Δεν υπάρχουν περιοχές στην χώρα μας, κυρίως στην νησιωτική, όπου αυτές θα μπορούσαν να εγκατασταθούν, σε συνδυασμό με άλλα αναπτυξιακά προγράμματα; 

Γιατί σε άλλες χώρες, δεν έχουν τέτοια προβλήματα;

Γιατί απλούστατα τόσο η χωροθέτηση όσο και οι λειτουργία διέπονται από κανόνες. Που υπάρχουν μηχανισμοί που τους παρακολουθούν!

Με ελέγχους και μετρήσεις!

Που εξασφαλίζουν, στην πράξη, όλα όσα οι κανονισμοί και οι προδιαγραφές προβλέπουν.

Γίνεται τίποτα από αυτά εδώ; Όχι, όλα στην τύχη ή, πιο σωστά, στην αρπαχτή.

Τι θα γίνει σήμερα;

Αρνητικό θα είναι το Δ.Σ. Πολλά δείχνουν ότι πάμε για εκλογές.

Φτάνει όμως, μια απόφαση που να λέει όχι στην επέκταση;

Δεν χρειάζεται και μία άλλη που να εξασφαλίζει ότι όλες αυτές οι μονάδες θα λειτουργούν σύμφωνα με όλες τις προϋποθέσεις και προδιαγραφές;

Θα ανοίξει κάποια προοπτική για μεταφορά τους σε άλλες περιοχές όπου δεν θα ενοχλούν άλλες δραστηριότητες όπως ο τουρισμός;

Λόγια μπορεί να ακουστούν. Μετρά όμως τι θα γίνει!

Και η εκτίμησή μου είναι ότι θα μείνουμε στα ίδια.

Είναι πολλά τα λεφτά.

Και δεν έχουν ούτε χρώμα, ούτε οσμή, ούτε Θεό, ούτε Διάολο.

Μόνο ψήφους. Και συμφορά!

Βλέπε επίσης την παλαιότερη ανάρτηση
http://villadidimo.blogspot.com/2011/02/blog-post_1476.html

Γιούλα Λαπαθιώτη: Οι ιχθυοκαλλιέργειες υπονομεύουν την ανάπτυξη

Γιούλα Λαπαθιώτη: Οι ιχθυοκαλλιέργειες υπονομεύουν την ανάπτυξη

 

Όχι σε όλα, αλλά ναι σε ποια;;;

Να θυμηθούμε λίγο τα της ιχθυοκαλλιέργειας στην περιοχή μας.

Από την αρχή να τονίσουμε ότι ο κλάδος αυτός φέρνει χρήμα στη χώρα μας της τάξης των 500 εκ Ευρώ από εξαγωγές, χώρια την εσωτερική κατανάλωση. Όλη η παραθαλάσσια Ελλάδα είναι σκεπασμένοι με ελαιόδενδρα και το λάδι είναι το κύριο εξαγωγικό αγροτικό προϊόν. Όμως από την εξαγωγή του έρχονται λιγότερα χρήματα από αυτά της ιχθυοκαλλιέργειας και φυσικά η μόλυνση με φυτοφάρμακα, λιπάσματα κ.λ.π. λόγω ελαιοκαλλιέργειας είναι πολλαπλή σε σχέση με αυτήν που προκαλεί η ιχθυοκαλλιέργεια. Δεν συζητιέται λοιπόν η αναγκαιότητα στήριξης της ιχθυοκαλλιέργειας σε όλες τις περιοχές της χώρας μας. Πόσο μάλλον που τώρα τα πράγματα μπαίνουν σε μια τάξη, δηλαδή ορίζονται συγκεκριμένες περιοχές που μόνον σε αυτές επιτρέπεται η ανάπτυξη μονάδων ιχθυοκαλλιέργειας και μάλιστα για κάθε περιοχή προσδιορίζεται και η μεγίστη ποσότητα παραγωγής ψαριών ανά έτος.

 Η ιχθυοκαλλιέργεια ήταν στο ξεκίνημά της έντονα επιδοτούμενη, αλλιώς πώς θα ξεκινούσε. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να έχεις πάρει άδεια για μια περιοχή. Έτρεξαν λοιπόν, όχι μόνον επίδοξοι ιχθυοκαλλιεργητές αλλά και όλοι αυτοί που σκοπό είχαν να πάρουν άδεια για μια περιοχή και μετά να την μοσχοπουλήσουν σε ενδιαφερόμενους. Αυτό που γίνεται πάντα όπως και σήμερα με τα ΑΠΕ.

Εμφανίστηκαν τότε λοιπόν δύο άτομα στην περιοχή Ερμιόνης. Ο ένας έκανε αίτηση για άδεια όλου του κόλπου της Κάπαρης! Δηλαδή από το νησάκι της Κάπαρης μέχρι τα πρώτα σπίτια της Ερμιόνης! Ο άλλος αίτηση για όλο το κόλπο της Ντάρδιζας! Φυσικά υπήρξε η σχετική αναστάτωση και ανέλαβα τότε να επισκεφτώ τον επενδυτή της Κάπαρης, για να δούμε τι θέλει. Ούτε που ήξερε τι θέλει, ούτε που είχε σχέση με ιχθυοκαλλιέργεια. Απλά έτρεξε να κατοχυρώσει την άδεια. Φυσικά απορρίφθηκαν τέτοιου είδους αιτήσεις, αλλά είναι γεγονός ότι όλοι οι τότε επίδοξοι ιχθυοκαλλιεργητές πίστευαν ότι η τσιπούρα και το λαβράκι θα καλλιεργούνταν σε ρηχά και ζεστά νερά, γι’ αυτό έτρεχαν να κατοχυρώσουν κλειστούς κολπίσκους.

Αυτό όμως δεν ήταν τελικά σωστό και η πείρα αλλά και η επιστημονική έρευνα έδειξε ότι η ιχθυοκαλλιέργεια θέλει βαθιά καθαρά νερά, με ρεύματα και όχι στάσιμα νερά. Μόνο να είναι το μέρος σχετικά προστατευμένο από τη φουρτούνα, ώστε να μη κινδυνεύουν τα κλουβιά και η όλη κατασκευή.

Έτσι τελικά έγιναν μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας στο Δοκό, στο Τρίκερι, στη Κορακιά, και στους Άγριους Λιμένες (Βουρλιά). Νομίζω και σε ένα δύο άλλα μέρη. Τώρα έρχεται η πολιτεία και ορίζει συγκεκριμένες περιοχές και οι Δήμοι μπορούν να διαβουλευτούν ίσως και να έχουν και δικαίωμα γνωμοδότησης.

Τι θα προτείνει ο Δήμος μας, τι οι ψαράδες, τι οι ξενοδόχοι, τι οι κατέχοντες την παραθαλάσσια γη της Ερμιονίδας και τα εξοχικά, τι ο κάθε πολίτης, δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουν προτείνουν με όποια λογικά επιχειρήματα ή και κατά το συμφέρον τους.

Αλλά για την χώρα μας ο κλάδος της Ιχθυοκαλλιέργειας είναι σημαντικότερος από την ελαιοκαλλιέργεια ως προς τα οικονομικά αποτελέσματα αλλά και ως προς τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις λιγότερο επιβαρυντικός. Και δεν είναι καθόλου εύκολος κλάδος.

Πάντως τις ιχθυοκαλλιέργειες στο Δοκό, Τρίκερι και Κορακιά  τις έχουν ξεχάσει όλοι. Εννοώ περιβαλλοντικά. Ποτέ δεν ακούστηκαν παράπονα. Για τους Αγρίους Λιμένες (Βουρλιά) έχουν γίνει παράπονα για σακούλες κυρίως από ιχθυοτροφές που τις πέταγαν στη θάλασσα και τα ρέματα τις έβγαζαν στην αμμουδιά σε Σαλάντι, Κοιλάδα κ.λ.π. Διαβάζω ότι η μόλυνση της θάλασσας από τα ιχθυοτροφία της περιοχής αυτής φτάνει στο Σαλάντι και κάνει τη θάλασσα μερικές φορές ακατάλληλη για μπάνιο. Η απόσταση είναι πολύ μεγάλη και η θάλασσα βαθιά. Για να είμαστε πραγματιστές μόνο επιφανειακοί αφρισμοί θα μπορούσαν να φτάσουν στο Σαλάντι και όχι χημικά στοιχεία διαλυμένα μέσα στο νερό της θάλασσας. Αυτό το φαινόμενο της επιφανειακής ρύπανσης ήταν έντονο στο Δρέπανο αλλά το ιχθυοτροφείο που προκαλούσε αυτόν τον αφρισμό και την επιφανειακή βρωμιά ήταν μόλις 100 μέτρα δίπλα στην παραλία. Είναι πολύ εύκολο να γίνει έλεγχος. Αν συλλεχθεί αυτός ο αφρός με τα υλικά που τον συναποτελούν και πάει σε ένα εργαστήριο κατάλληλο, εύκολα θα γνωματεύσει αν είναι από τροφές ιχθυοκαλλιέργειας, αν είναι από βοθρολύματα, αν είναι από φύκια ή άλλη φυσική αιτία. Γιατί και στις μπανιέρες του Μπιστιού δημιουργείται ξαφνικά με τον μπάτη ένας αφρισμός που δεν σου κάνει κέφι για μπάνιο. Δεν είναι όμως να μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Αυτό γινόταν και όταν είμαστε παιδιά.

Όχι στην βιομηχανία, όχι στη βιοτεχνία, όχι στα ξενοδοχεία, όχι στις ιχθυοκαλλιέργειες, όχι στη βοσκή, όχι στις καλλιέργειες, όχι στο ένα, όχι στο άλλο. Πώς θα ζήσουμε; Το δημοσιοϋπαλληλίκι τελειώνει.

Με έκπληξη διάβασα ότι μάγειρας μόνιμος κάτοικος Ερμιονίδας βρήκε δουλειά για την φετινή τουριστική περίοδο στην Κάρπαθο, ενώ για προηγούμενη περίοδο στη Λευκάδα! Αυτή είναι η τουριστικά ανεπτυγμένη Ερμιονίδα;

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

Περί Ιχθυοτροφείων

Εκτάκτως συνεδριάζει το Δημοτικό μας Συμβούλιο την ερχόμενη Πέμπτη με θέμα σχετικό με τα Ιχθυοτροφεία, η ανακοίνωση εδώ.

Κάποιες σκέψεις όμως, γιατί είναι εξαιρετικά μεγάλη τόσο η απληστία όσο και η πολιτική αλητεία.

Δεν τους έφτανε ο όρμος της Βουρλιάς, και τα όσα οι εκεί εγκατεστημένες μονάδες απέδιδαν, δεν τους έφτανε το Τραγοπήδημα, δεν τους έφτανε η Πλατειά, δεν τους φτάνει και η Ψηλή, ναι η Ψηλή, θέλουν και την Κορακιά!

Αφού βέβαια δεν ‘χόρτασαν’ με την Επίδαυρο και την εκεί ακτή!

 Φυσικά, οι υπόλοιποι Ερμιονιδείς, σταθεροί στις απόψεις τους, όσο το πρόβλημα ήταν ‘φορτωμένο’ στα Δίδυμα, στον όρμο της Βουρλιάς δηλαδή, δεν είχαν κανένα πρόβλημα!

Απολύτως κανένα!

Τώρα όμως που η απληστία και η πολιτική αλητεία, όχι απλά περισσεύουν, αλλά χτυπούν και την δική τους πόρτα, τώρα τα θυμήθηκαν όλα!

Τώρα που κινδυνεύει το σπίτι τους, η Κορακιά. Τα λέει το Πρόεδρος του Δ.Σ. στην πρόσκληση!

Και πριν αρχίσει κανένας να λέει οτιδήποτε, ας θυμηθεί τα σκουπίδια. Οπου όλα τα προβλήματα με διοξίνες, θυμόσαστε έ, βαρέα μέταλλα, κ.α., ξεχάστηκαν, μόλις αυτά ‘φορτώθηκαν’ στα Δίδυμα. Και ασχολούνται τώρα οι Οικολόγοι, Περιβαλλοντολόγοι και γενικώς Μπουρδολόγοι, με την … ανακύκλωση!

Όλα τα άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα λύθηκαν, η ανακύκλωση απόμεινε!

Τώρα θυμήθηκαν και τα Ιχθυοτροφεία,  το περιβάλλον, την ρύπανση που αυτά προκαλούν, τους ελέγχους που είναι ανύπαρκτοι, και, …..

Φυσικά όταν μιλούσα για αυτά και για τους παπαρολόγους και μπουρδολόγους της οικολογίας, ήμουν υβριστής και αγενής. Και συρρικνώσαμε την έννοια περιβάλλον, στην … ανακύκλωση!

Φυσικά πάντα έχει σημασία ποιος σε θεωρεί …. υβριστή, αγενή, κλπ.

Το πρόβλημα έχει παραγίνει.

Εμείς, οι Διδυμιώτες, το γνωρίζουμε. Η θάλασσα στο Σαλάντι, υπάρχουν μέρες, που όχι δεν μπορείς να κολυμπήσεις, αλλά ούτε να την κοιτάξεις!

Αλλά φαίνεται ότι δεν έχουμε πρόβλημα μόνο εμείς. Η επέκταση, εκτός από Κορακιά μεριά, πάει και κατά Τολό, εδώ, αλλά και κατά Επίδαυρο, εδώ.

Φωνάζουν και από εκεί!

Τι θα γίνει;

Τα  … κλασσικά!

Ο ΚαΜίζης θα πει τα δικά του, θα φορτώσει κάτι στην 4-ετία Σφυρί, τίποτα στην δική του 8-ετία, θα πάρουν και μία απόφαση να έχουν ήσυχη την περιβαλλοντική τους συνείδηση, και όλα καλά και όλα ωραία!

Επεκτάσεις δεν θα γίνουν, είναι μεγάλος ο ξεσηκωμός. Αλλά θα μείνουν αυτά που υπάρχουν. Δίνουν δουλειά, φέρνουν και συνάλλαγμα που το έχουμε ανάγκη αυτή την εποχή, θα πουν.

Δεν θα πουν δεν μας νοιάζει γιατί είναι μακριά, οι Ερμιονιδείς! Και φυσικά δεν θα νοιαστούν για το Σαλάντι και τους Διδυμιώτες.

Καρφάκι!

Τι πρέπει να κάνουμε;

Πρώτα, πριν την συνεδρίαση του Δ.Σ. πρέπει να συνεδριάσει το Τοπικό Συμβούλιο.

Με ξεσηκωμό!

Και να πάει στο Δ.Σ. με απόφαση!

Απόφαση που να  ζητά την α π ο μ ά κ ρ υ ν σ η όλων των μονάδων από εκεί!

Και με συγκρότηση, το τοπικό μας συμβούλιο, μετώπου με τα άλλα τοπικά συμβούλια που αντιμετωπίζουν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα.

Και πρώτα από όλα να ζητηθούν εξηγήσεις από κάποια μέλη του σημερινού Δημοτικού Συμβουλίου. Τα οποία, 12 χρόνια τώρα, είτε από τον Δήμο, είτε από την Νομαρχία, ‘διευκόλυναν’ την επέκταση παλαιών και την εγκατάσταση νέων μονάδων.

Να αρχίσει να έχει ‘κόστος’ το σπόρ. Όχι να μας δουλεύουν κι από πάνω!

Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Και κυρίως πολιτικός. Οι κάτοικοι των Πελοποννησιακών ακτών στον Σαρωνικό, πριν μερικά χρόνια ξεσηκώθηκαν. Πήγαν στο Συμβούλιο Επικρατείας, στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, κέρδισαν, αλλά κανένα αποτέλεσμα.

Και έφτασαν στο σημείο να καθαρίσουν τον Σαρωνικό από τα λύματα του Λεκανοπεδίου, με το έργο στην Ψυτάλλεια, και τώρα δυσκολεύονται να κολυμπήσουν σε αυτές τις θάλασσες από την ρύπανση των Ιχθυοτροφείων!

Αυτά τα ολίγα, για την ώρα.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ (2)

Το παραγωγικό πρότυπο της Ύδρας και η εξέλιξή του.

Η Ύδρα ήταν πάντα ένας βράχος που δεν μπορούσε να ταΐσει πάνω από 400 γίδια και να θρέψει πάνω από 20 οικογένειες με τα σχεδόν ανύπαρκτα χωράφια της.

Κατά τον 18^ο αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία απέσπασε τα νησιά και την Μάνη από την δικαιοδοσία του Πασά της Τρίπολης και τα ενέταξε στο Υπουργείο Ναυτικών. Δηλαδή τα απέσπασε από μια εξουσία βάναυση και αντιπαραγωγική και τα έθεσε υπό την προστασία του Υπουργείου Ναυτικών με υποχρεώσεις αλλά και με πάρα πολλά προνόμια. Βρήκαν λοιπόν σε αυτόν τον βράχο καταφύγιο Αρβανίτες και Έλληνες κυρίως από Πελοπόννησο και σε αυτό το αρκετά ασφαλές περιβάλλον τους δόθηκε η δυνατότητα οικονομικής ανάπτυξης.

 Έτσι δημιουργήθηκε ένα παραγωγικό πρότυπο που στηρίχθηκε αποκλειστικά στη θάλασσα. Στο εμπόριο, στη κατασκευή πλοίων, στη συνεργασία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Ρωσία και άλλες Δυνάμεις, και φυσικά στην πειρατεία. Ο ανδρικός πληθυσμός μέσα στα πλοία ταξιδεύει συνέχεια και έρχεται στο νησί για να μεταφέρει τα πλούτη του και να κάνει παιδιά, και ο γυναικείος πληθυσμός άρχοντας του οίκου του στην Ύδρα. Τα πλοία δεν είναι ενός πλοιοκτήτη αλλά συμμετοχικά, ώστε να μοιράζεται σε πολλούς ο κίνδυνος αλλά και το κέρδος, αλλά όλοι να έχουν κίνητρο συμμετοχής σε αυτή την περιπέτεια. Αναπτύσσεται κοινοτικό πνεύμα που εκφράζεται με το περίφημο Κοινό των Υδραίων.

Αναπτύσσεται και συντηρείται ο παραγωγικός μύθος που συντηρεί αυτό το παραγωγικό πρότυπο. Από την βρεφική ηλικία αρχίζει η εξοικείωση με τη θάλασσα ώστε σε ηλικία 12 ετών το παιδί να έχει γίνει ένα με τη θάλασσα. Παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, θείοι, διηγούνται θαλασσινές ιστορίες, αποκοτιές, μαθήματα και παθήματα, δείχνουν ως πρότυπα του φτασμένους θαλασσόλυκους, τα αρχοντικά και τα πλοία. Όλα συγκλίνουν στα να στραφεί το παιδί στη θάλασσα, να ενταχθεί στο παραγωγικό πρότυπο του νησιού του με λογισμό και όνειρο. Η παιδεία (οικογενειακή, εκκλησιαστική, κοινοτική, σχολική) συντηρe;i τον παραγωγικό μύθο. Έτσι μεγαλούργησε η Ύδρα.

Όταν η συγκυρία άλλαξε τα δεδομένα, τροποποιήθηκε το παραγωγικό πρότυπο χωρίς να πάψει να στηρίζεται στη θάλασσα. Τώρα ο παραγωγικός μύθος είναι η σπογγαλιεία, η Μπαρμπαριά, η κατάδυση. Αυτό έδωσε για δεκάδες χρόνια ζωή στην Ύδρα.

Όμως η επόμενη συγκυρία άφησε τους Υδραίους χωρίς παραγωγικό πρότυπο. Ένας πανέμορφος οικισμός με εξαιρετικά αρχοντικά ερήμωσε και έφτασε σε σημείο να πουλάει υλικά κατεδαφίσεως του παλιού μεγαλείου. Θα μπορούσε εδώ να ανθίσει ο νεότερος εφοπλισμός. Δεν συνέβη αυτό. Έμεινε η Ύδρα χωρίς παραγωγικό πρότυπο, χωρίς παραγωγικό μύθο, μόνη με τις αναμνήσεις της.

Από τη δεκαετία 1950 η επόμενη συγκυρία φέρνει νέο παραγωγικό πρότυπο, τον τουρισμό. Συνειδητοποιούν οι Υδραίοι ότι ο μοναδικός οικισμός τους, η μοναδική παρθένα φύση του νησιού και του διπλανού Δοκού είναι το νέο πλεονέκτημα. Πρέπει να κάνουν το νησί ελκυστικότατο πέρασμα τουριστών μιας και τα καταλύματα θα είναι πάντα περιορισμένα. Επειδή δεν μπορούν να έχουν δικιά τους αγροτική παραγωγή θα πρέπει να βασιστούν σε εκτός Ύδρας καλά προϊόντα. Σε αυτήν την Ύδρα πιστεύουν σήμερα οι Υδραίοι και ο νέος μύθος που υπηρετεί το παραγωγικό τους πρότυπο είναι άριστες και μοναδικές υπηρεσίες, ιστορία, πολιτισμός, φύση, αρχιτεκτονική, θάλασσα, περιήγηση. Φυσικά κατανοούν και την τεράστια σημασία που έχει ή μόνιμη σύνδεση με την απέναντι στεριά της Ακρογιαλιάς, αλλά και τη συμμετοχή τους στην ανάπτυξη της Ακρογιαλιάς.

Η Ύδρα ήταν και είναι ένας βράχος και λογικό είναι να ήταν σχεδόν έρημος. Λογικότατό μετά από τον ένδοξο βίο της να επιστρέψει στη κατάσταση του άγονου νησιού με έναν διαλυμένο οικισμό, ερειπιώνα δηλαδή. Ο παράγων Υδραίος είναι ο καταλύτης. Προσαρμόστηκε, άλλαξε παραγωγικά πρότυπα και μύθους και σήμερα έχει ένα τόπο – διαμάντι με σίγουρο τουριστικό μέλλον.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τις Σπέτσες που έχουν και κάποια μεγαλύτερη ευχέρεια γιατί υπάρχει γη για βίλες, εξοχικά και τουριστικά καταλύματα, πράγμα που στερείται η Ύδρα.

Οι άνθρωποι πιάνουν τα μηνύματα των καιρών, κατανοούν την συγκυρία, δημιουργούν το κάθε φορά αποτελεσματικό παραγωγικό πρότυπο και το στηρίζουν ενθουσιωδώς με τον κατάλληλο παραγωγικό μύθο. Και όταν η συγκυρία είναι δύσκολη, μη κατανοητή και οδηγεί στην παραίτηση, πάντα κάποιες ατομικές ή συλλογικές εστίες συγκρατούν όσο μπορούν την κατρακύλα. Και στην Ύδρα του Μεσοπολέμου και της μετακατοχικής εποχής ο Περικλής Βυζάντιος, ο μητροπολίτης Προκόπιος, κατάφεραν τουλάχιστον να σώσουν μέγα τμήμα του οικισμού και των αρχοντικών.  Ο Μάνος αργότερα έβαλε την Ύδρα στους διατηρητέους οικισμούς και έτσι ολοκληρώθηκε η διάσωση του νησιού. Και στους τρεις αυτούς πρέπει να κάνουν αγάλματα οι Υδραίοι.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

Πρόσκληση ενδιαφέροντος για το πρόγραμμα Διαχείριση Κινδύνων και Κρίσεων και Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών «Προστατεύω τον εαυτό μου και τους άλλους»

Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός – Σαμαρείτες

Ο Δήμος Ερμιονίδας και η Εθελοντική Ομάδα Πολιτικής Προστασίας  ανακοινώνουν 

πρόσκληση ενδιαφέροντως για την διεξαγωγή του εκπαιδευτικού προγράμματος  στον Δήμο μας

στα πλαίσια της οργάνωσης ενός ολοκληρωμένου συστήματος πολιτικής προστασίας στον Δήμο

μας.

Διαχείριση Κινδύνων και Κρίσεων και Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών      «Προστατεύω τον εαυτό μου και τους άλλους»

Διάρκεια Προγραμματος 100 ώρες. 
Κόστος Συμμετοχής ...Μηδενικό  

Για περισσότερες πληροφορίες  σχετικά με την συμμετοχή στο  πρόγραμμα

α) Γουζουάσης Ευάγγελος 6975105290 ,Αντιδήμαρχος Δήμου Ερμιονίδας

β)  Δημαράκης Θανάσης      6945583962 

Η σελίδα του προγράμματος εδω

Ακολουθεί η περιγραφή του προγγράμματος.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα Διαχείρισης Κινδύνων και Κρίσεων και Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών «Προστατεύω τον εαυτό μου και τους άλλους» αποτελεί σύζευξη

Εθελοντισμού, Αυτοδιοίκησης και Πολιτικής Προστασίας.

Αφορά εκπαίδευση Εθελοντών για την αντιμετώπιση φυσικών και άλλων καταστροφών και γίνεται με την δημιουργική συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης, Τοπικής και Νομαρχιακής.

Στο πρόγραμμα, που μέσω του Ι.Δ.ΕΚ.Ε. συντονίζει και διαχειρίζεται η Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων του Υπ.Ε.Π.Θ., συμμετέχουν :

Υπουργείο Εσωτερικών Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας (Γ.Γ.Π.Π.)

Υπουργείο Εθνικής Άμυνας

Κινητή Ομάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών (Κ.ΟΜ.Α.Κ.)

Υπουργείο Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων Οργανισμός Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (Ο.Α.Σ.Π.)

Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων.

Υπουργείο Δημόσιας Τάξης

Πυροσβεστική Υπηρεσία (Π.Σ.)

Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας

Λιμενικό Σώμα (Λ.Σ.)

Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός – Σαμαρείτες

PRAKSIS

Στόχος είναι η εκπαίδευση ενηλίκων σε δεξιότητες διαχείρισης κινδύνου, στο πλαίσιο της δια βίου μάθησης.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2001, έχει διάρκεια 100 ώρες και χρηματοδοτείται από Εθνικούς Πόρους.

Συνήθως διεξάγεται δύο φορές την εβδομάδα, απογευματινές ώρες (17:00 – 21:00).

Μια καινοτομία του προγράμματος είναι ότι οι εκπαιδευτές, δεν έρχονται από την αγορά εργασίας με τις συνήθεις διαδικασίες εντοπισμού και επιλογής αλλά ορίζονται από τους συνεργαζόμενους φορείς και είναι συνήθως τα στελέχη των αρμόδιων φορέων που διαχειρίζονται τις κρίσεις, όταν προκύπτουν.

Οι εκπαιδευτές αυτοί είναι συνήθως οι άνθρωποι που θα χειριστούν προσωπικά όσα διαπραγματεύεται το πρόγραμμα σε καταστάσεις Κρίσεων που θα εμφανιστούν.

Ακόμα το πρόγραμμα έχει συνταχθεί και ακολουθεί προδιαγραφές πιστοποίησης με σύστημα ποιότητας ISO 9001:2000.

Πολύ σύντομα αναφέρουμε ορισμένα βασικά αντικείμενα της εκπαίδευσης :

Από Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων.

Γνωσιακές παράμετροι της διαχείρισης κινδύνων και κρίσεων

Επικοινωνία – Διαχείριση Πληροφορίας - Διαχείριση πανικού

Δυναμική Ομάδας – Λύση Προβλήματος – Λήψη Απόφασης.

Από Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας.

Μετεωρολογική Πληροφορία – Επιχειρησιακή Ετοιμότητα – Τεχνολογικά Ατυχήματα – Λειτουργία Κέντρου Επιχειρήσεων Πολιτικής Προστασίας.

Από Κινητή Ομάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών.

Αναγνώριση Κατεστραμμένης Περιοχής.

Ασφάλεια Διασώστη και Διαδικασία Διάσωσης.

Χρήση Μηχανημάτων – Ομαδοποίηση Θυμάτων στις μαζικές καταστροφές (TRIAGE).

Ακινητοποίηση θυμάτων εντός ερειπίων και δημιουργία σεναρίου διάσωσης.

Από Οργανισμό Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας .

Μέτρα Αυτοπροστασίας από σεισμούς.

Επισήμανση και άρση επικινδυνοτήτων σε χώρους κατοικίας.

Συμπεριφορά κτιρίων, καταρρεύσεις και διασώσεις.

Σχέδια έκτακτης ανάγκης για χώρους συνάθροισης κοινού.

Διαχείριση ελεύθερων χώρων – Χώροι καταφυγής.

Σύνταξη σχεδίου ασφαλούς εκκένωσης χώρων συνάθροισης πολιτών.

Από Πυροσβεστική Υπηρεσία (και Ε.Μ.Α.Κ.).

Αστικές πυρκαγιές.

Πυρκαγιές υγρών και αερίων.

Δασικές πυρκαγιές

Διασώσεις από σεισμούς κα τροχαία ατυχήματα.

Από Λιμενικό Σώμα.

Σωστικά μέσα πλοίων.

Ναυτικά ατυχήματα – Εγκατάλειψη πλοίων – Διάσωση.

Ναυαγοσωστική.

Προστασία θαλασσίου περιβάλλοντος.

Πρώτες Βοήθειες : συμπεριλαμβάνονται

κακώσεις, εγκαύματα, κατάγματα, δήγματα ζώων

δηλητηριάσεις, ξένα σώματα, ασφυξία, επιληψία, ηλεκτροπληξία

καρδιακή προσβολή, ΚΑΡΠΑ, πνιγμός.

Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση

Καταυλισμοί : Δημιουργία καταυλισμών, Εγκατάσταση σκηνών και Λειτουργία καταυλισμών.

PRAKSIS

Οργάνωση και λειτουργία εθελοντικών ομάδων.

Ο εθελοντής σε τοπικό επίπεδο.

Εκτίμηση αναγκών σε καταστάσεις κρίσεων.

Σχεδιασμός προγράμματος φυσικής καταστροφής.

Το Πρόγραμμα :

• έχει τύχει της δημόσιας αναγνώρισης της πρώην Επιτρόπου της Ε.Ε. για το περιβάλλον, Margot Wallström.

• εκπροσώπησε τη χώρα μας στο 1ο Διεθνές Συνέδριο Εθελοντισμού, που πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη το 2001
• εκπροσώπησε τη χώρα μας στο 1ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Πολιτικής Προστασίας, που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλες το 2002.

Με την δική σας συμβολή αισιοδοξούμε ότι θα διευρύνουμε ποιοτικά και ποσοτικά την παρέμβασή μας έτσι ώστε :

οι εμφανιζόμενες φυσικές καταστροφές στο μέλλον να βρίσκουν τους συμπολίτες μας περισσότερο προετοιμασμένους και τις Τοπικές Κοινωνίες περισσότερο ισχυρές και ανθρώπινες.

Από το χθεσινό (13ο) Δημοτικό Συμβούλιο: Το κυνήγι στο Μεγαλοβούνι

Μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ, η τοποθέτηση του Δ. ΚαΜίζη!.

Ναι του ΚαΜίζη!

Είναι η δεύτερη ή τρίτη αναφορά του, σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, στην πολύπαθη αυτή περιοχή. Βέβαια, μέχρι τώρα, μόνο διαπιστώσεις και παραδοχή προβλημάτων, αλλά κάτι είναι. Ελπίζω και εύχομαι να ακουσθούν και μέτρα θεραπείας των πληγών, π.χ. απομάκρυνσης κάποιων δραστηριοτήτων από εκεί αλλά και αποκατάστασης του τοπίου.

Μου άρεσε αυτό που είπε, ότι δηλαδή η υπόλοιπη Ερμιονίδα, δεν φτάνει που φόρτωσε τόσα και τόσα στην περιοχή, θέλει τώρα να φορτώσει και το κυνήγι. Και τώρα κάποιοι, προσθέτω εγώ, αφού έφτιαξαν το εξοχικό τους στα μέρη μας, θέλουν και το κυνήγι στα 10 λεπτά από το σπίτι τους! 

Σωστός και ο Πάνος Σερέτης. Που επεσήμανε ότι οι υπάρχοντες δρόμοι, ιδιαίτερα με την παράκαμψη, επιδεινώνουν την κατάσταση.

Μόνο που με το Λατομείο αδρανών υλικών μας τα χάλασες Πάνο! Και ακόμη περιμένω την σχετική απόφαση!

Δεν μου άρεσε και δεν συμφωνώ με την τοποθέτηση του κ. Δημητρίου, και των άλλων που είπαν λίγο πολύ τα ίδια.

 Πάντα σε αυτά τα βουνά συνυπήρχαν κυνηγοί και κτηνοτρόφοι.

Αλλά ντόπιοι κτηνοτρόφοι με ντόπιους κυνηγούς. Και δεν είχαν ποτέ πρόβλημα!

Όχι ντόπιοι κτηνοτρόφοι με ορδές ξένων κυνηγών που απλά διασκεδάζουν!

Σωστά απάντησε ο ΚαΜίζης, οι κτηνοτρόφοι βγάζουν εκεί το ψωμί τους. Και είναι εκεί πολύ πριν από αυτούς. Και, προσθέτω, πάντα κυνηγούσαν, πάντα είχαν σκυλιά, πάντα είχαν κυνήγι και ποτέ προβλήματα!

Στους ντόπιους κυνηγούς, ιδιαίτερα στους Διδυμιώτες, έχω να πω ότι αρκετά είναι τα πάθη του βουνού. Μέχρι άμμο για το Αιγαίο και την Αφρική ήθελαν να το κάνουν!

Κλείστε λοιπόν τις πόρτες σε όλους, μπας και το συνεφέρουμε!

Λάθος η απόφαση για πραγματοποίηση μελέτης για την πανίδα, με χρηματοδότηση από τον Δήμο! Αυτά που πρέπει να μελετηθούν στην ορεινή Ερμιονίδα, Χλωρίδα, Πανίδα, Υδρογεωλογία, είναι πολλά.

Αν ο Δήμος συνεργασθεί με κάποιο Εργαστήριο, Υδρογεωλογίας,  Φυτολογίας, Ζωολογίας, από τα πολλά που υπάρχουν σε τμήματα Γεωλογίας, Βιολογίας, Γεωπονικής, Δασολογίας, Περιβάλλοντος, …., όλη η ορεινή Ερμιονίδα, από τα Ιρια μέχρι τα Τσελεβίνια,  θα κερδίσει πολύ περισσότερα και με πολύ λιγότερα χρήματα.

Εστω και με κάποιο μέλος της ομάδας, όλοι Πανεπιστημιακοί,  που πραγματοποίησε την μελέτη για την πρόταση ένταξης της περιοχής στο πρόγραμμα Natura.

Που τελικά δεν εντάχθηκε, είναι βέβαιο.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ (1)

Η «αιωνία εξίσωση» της οικονομίας είναι: ΠΑΡΑΓΩΓΗ = ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ + ΕΠΕΝΔΥΣΗ.

 Η «αιωνία εξίσωση» της οικονομίας είναι: ΠΑΡΑΓΩΓΗ = ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ + ΕΠΕΝΔΥΣΗ. Πρώτα παράγω και μετά ένα μέρος της παραγωγής το καταναλώνω και ένα άλλο το επενδύω. Αν καταναλώνω όλη μου την παραγωγή τότε μένω αιωνίως οικονομικά στάσιμος (αλλά και ανασφαλής). Αν ένα μέρος το κάνω επένδυση, τότε κτίζω το οικονομικό μου μέλλον (αλλά και την ασφάλειά μου), αφού θα μπορώ να παράγω περισσότερα, καλύτερη ποιότητα, νέα προϊόντα και υπηρεσίες, χώρια την βελτίωση των υποδομών μου, της παιδείας κ.λ.π.

Την κατανάλωση και μάλιστα την αλόγιστη την γνωρίσαμε όλοι τα τελευταία 40 χρόνια στη χώρα μας και στην επαρχία μας, ώστε δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, μόνο ότι είναι το πολύ εύκολο μέρος της «αιωνίας εξίσωσης».

Την επένδυση την γνωρίσαμε και αυτήν πολύ καλά, αλλά από την ανάποδη. Διαλύσαμε τα εργοστάσια του ιδιωτικού τομέα, διαλύσαμε τις καλλιέργειες και τα κανάλια εμπορίας, διογκώσαμε το δημόσιο με άεργους τομείς με πολυπληθές άεργο προσωπικό, και ως ήταν φυσικό αυτές οι ‘επενδύσεις’ ήταν σαν να φτιάχνουμε επιχειρήσεις που ο παραγωγικός τους σκοπός ήταν να βγάζουν νερό με το κοφίνι.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να ξεχάσουμε το πατροπαράδοτο παραγωγικό πρότυπο της Ερμιονίδας και να αναπτύξουμε ένα νέο υπερκαταναλωτικό πρότυπο που ‘έτρωγε’ όχι μόνον την παραγωγή μας αλλά και δανεικά. Έτσι ξεχάσαμε και το τι είναι επένδυση, αφού με τα δανεικά ζούσαμε μια χαρά.

Παρακολουθώ ότι στα μπλογκ που αναφέρονται στην Ερμιονίδα η λέξη ΠΑΡΑΓΩΓΗ δεν αναφέρεται ποτέ. Συνέχεια ασχολούνται με υποθέσεις που ανάγονται σε ένα λεκτικό μοτίβο: «το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση οφείλουν να προσλαμβάνουν, να πληρώνουν, να συνεισφέρουν, να χορηγούν, να καλύπτουν, να χρηματοδοτούν, να έχουν μόνιμο προσωπικό, κ.λ.π.». Δηλαδή να καταναλώνουν. Την δεκαετία του 1950 και του 1960 αυτό το μοτίβο ήταν αδιανόητο. Όλοι έλεγαν: «το κράτος είναι φτωχό. Να εργάζεσαι σκληρά, να καταναλώνεις με προσοχή, να αποταμιεύεις και να επενδύεις». Δηλαδή αν υπήρχαν μπλογκ αυτή την περίοδο οι λέξεις ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗ, ΕΠΕΝΔΥΣΗ θα ήταν σε συνεχή χρήση. Είναι η παραγωγή το πολύ δύσκολο μέρος της «αιωνίας εξίσωσης».

 Και παραγωγή σημαίνει εργασία. Και αυτή έχει πρότυπα. Να μην μας κάνει εντύπωση ότι η εργασία, δηλαδή η παραγωγή έργου, είναι θρησκευτική έννοια. Η προτεσταντική εργασία είναι η βάση του καπιταλισμού. Ο προτεστάντης εργάζεται, εμπορεύεται, κερδίζει, αναπτύσσεται οικονομικά, και όλα αυτά είναι κριτήρια εισόδου του στον Παράδεισο. Αφού τα πετύχει όλα αυτά, το αποτέλεσμα μπορεί να το δωρίσει, να το επιστρέψει οργανωμένα στην κοινωνία, γιατί γι’ αυτόν θρησκευτική επιταγή είναι η οικονομική του επιτυχία, όχι φυσικά χωρίς ήθος και ηθική, όμως με ασέβεια και περιφρόνηση προς τη φύση, τον κτιστό κόσμο του Θεού.

Υπάρχει και η ορθόδοξη εργασία, με υπέροχες αναλύσεις κυρίως από τους Τρεις Ιεράρχες, αναλύσεις που μπορεί να εντοπίσει εύκολα ο καθένας στο διαδίκτυο. Αρκεί να πούμε εδώ ότι η ορθόδοξη εργασία, έχει ως αρχή ότι «είναι στο ίδιον του Θεού να εργάζεται καθημερινά. Δεν εργάστηκε μόνον για να φτιάξει τον κόσμο» και ότι «η εργασία στερείται νοήματος, όταν δεν απευθύνεται στην κοινότητα προσώπων».

 Όλοι οι φιλόσοφοι έχυσαν τόνους μελάνι για να αναλύσουν την κατανάλωση και την επένδυση, την δίκαιη ή άδικη διανομή της παραγωγής, την κατοχή των παραγωγικών μέσων, κ.λ.π. Όλοι τους όμως σε ένα συμφωνούν: Ότι η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών είναι τόσο αυτονόητη στο ανθρώπινο είδος, ώστε ο άνθρωπος παράγει αποτελεσματικά κάτω από οποιοδήποτε κοινωνικό σύστημα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμηχανία και ανησυχία, από αυτήν που απλώνεται στους εργαζόμενους όταν στο εργοστάσιο σταματούν οι μηχανές λόγω διακοπής ρεύματος ή απεργίας. Κάτι το ανεξήγητο, κάτι που έρχεται από τα βάθη χιλιετιών, ότι ξαφνικά σταματά ο κύκλος της ζωής, αυτός που θα μας δώσει τα προς το ζειν. Ίδια με την βραδινή ανησυχία του πρωτόγονου ανθρώπου που ακόμη δεν είχε αποκτήσει την βεβαιότητα ότι ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί το πρωί.

 Έτσι αυτή η σειρά των άρθρων θα έχει θέμα την ΠΑΡΑΓΩΓΗ αγαθών στην Ερμιονίδα.

 Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος