ΝΑΙ, ΤΟ ΝΕΡΟ ....ΝΕΡΑΚΙ. από τον Βασίλη Γκάτσο.

Αυτά ακριβώς προσπαθώ να πω με πολλαπλούς ίσως τρόπους. Είτε αφαλατώσεις φτιαχτούν, είτε φράγματα, είτε πιάσουμε το νερό να μη κατρακυλάει τζάμπα στη θάλασσα, ένας είναι ο στόχος: Η αποκατάσταση του υδροφόρου ορίζοντα και η λήψη με ελεγχόμενες γεωτρήσεις της ποσότητας που μπορεί να μας δίνει. Αν με τα φράγματα δημιουργηθεί και ικανοποιητικό απόθεμα, τότε θα έχουμε και επιπλέον νερό. Αν ακόμη υπάρχει έλλειμμα γιατί λόγω τουρισμού υπάρχουν ανάγκες, τότε προστίθεται μια λογική μονάδα αφαλάτωσης. Προ τα εκεί οδηγεί και η οδηγία 60 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, αλλά και η απλή λογική και η επιστήμη.
Αυτά εφαρμόζονται στην Κύπρο. Τα φράγματα, οι μεγάλες υδατοδεξαμενές και οι μεγάλες Μονάδες Αφαλάτωσης έχουν σκοπό να επαναφέρουν τον υδροφόρο ορίζοντα στην αρχική του κατάσταση, απ’ όπου θα αντλούν με πλήρη έλεγχο, ώστε να μην ξαναπάθουν τα ίδια.
Η Ερμιονίδα θέλει να αγνοεί όλα αυτά και συγχρόνως να θεωρεί τον εαυτό της πολιτισμένο.

Οι κινήσεις του Δήμου Κρανιδίου ήταν οι κλασσικές και ατελέσφορες:

1. Λήψη νερού με μπεντόνια και μπουκάλες από ορισμένα δημόσια πηγάδια που καθαρίστηκαν. Γραφικότητες! Αν είναι δυνατόν στην εποχή μας! Στέρεψαν τα πηγάδια αμέσως, χώρια την επικινδυνότητα ως προς την ποιότητα.
2. Μεταφορά με πλοίο και με τεράστια έξοδα λες και είμαστε ξερονήσι. Πλήρως ασύμφορο, ποιος θα επιδοτούσε την κατανάλωση, αλλά και ποιος θα έδινε αιωνίως νερό;
3. Μέχρι σήμερα ακολουθείται η πεπατημένη οδός, όπως σε όλη την Ερμιονίδα. Μία γεώτρηση που γίνεται θάλασσα, μετά μία πιο μέσα, μετά άλλη και άλλη. Ό,τι χειρότερο για τον υδροφόρο ορίζοντα.

Οι κινήσεις του Δήμου Ερμιόνης ίδιες ακριβώς. Αφού έγινε θάλασσα η γεώτρηση στο Καταφύκι τώρα πάμε για γεώτρηση πάνω στις Αδέρες!

Μία μόνον προσπάθεια έγινε με μυαλό στην Ερμιόνη επί αείμνηστου Προέδρου Βελούδη: Έφτιαξε αγωγούς και κατάλληλες δεξαμενές και έφερε το νερό από το πηγάδι στα Δισκούρια. Όχι όμως για να το εξαντλήσει. Αντλούσε νερό μόνον για κατανάλωση μιας μέρας την βδομάδα, κάθε Παρασκευή. Τότε πιάναμε νερό για να πίνουνε όλη τη βδομάδα και τότε βάζανε τα πλυντήρια. Ήταν μια λύση. Το νερό δεν έγινε θάλασσα αλλά γέμισε μικρόβια από τα γύρω εξοχικά με τους υποτιθέμενους στεγανούς τους βόθρους. Αντί λοιπόν να απαγορευτούν τα εξοχικά σε μια μεγάλη ακτίνα, έκλεισε το πηγάδι. Αυτό είναι η Ερμιονίδα, η λογική του εξοχικού και στο βάθος να πουλήσουμε το χωράφι μας. Υπήρχε όμως μια παλιά τοπική συνήθεια: Όταν κάποιος πούλαγε το κτήμα του σε κανένα μεγαλοαγρότη, του έλεγε ο δεύτερος αφού μετρούσε τα λεφτά, «να θυμάσαι ότι τα λεφτά τρώγονται και εύκολα και γρήγορα».
Τώρα η χώρα μας είναι καταχρεωμένη και όσα χρόνια τρώγαμε με τη ....μουχρούτα άλλα τόσα θέλουμε να ξεχρεώσουμε. Τα κονδύλια από ΕΣΠΑ και από επιδοτήσεις θα υπάρχουν ακόμη για λίγα χρόνια. Η μόνη ελπίδα κανένας Έπαρχος με πολύ μυαλό και θέληση να εμψυχώσει πρώτα την Ερμιονίδα και να την παρακινήσει για έργα παραγωγικά και όχι φίρλες.

Βασίλης Γκάτσος
21.12.09

Το Νερό … Νεράκι.

Παίρνοντας αφορμή από το άρθρο του Βασίλη Γκάτσου θα ήθελα να καταθέσω, με την σειρά μου, κάποιες παρόμοιες σκέψεις.

Την ‘’λεπτομέρεια’’ που αναφέρει ο Βασίλης δεν την γνώριζα.

Όμως από συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους, έγκυρους και υπεύθυνους, από άλλους δρόμους, με άλλα επιχειρήματα, το συμπέρασμα είναι το ίδιο, αν τον ερμηνεύω σωστά.

Ότι δηλαδή, αρέσει δεν αρέσει, θέλουμε δεν θέλουμε, εύκολο ή δύσκολο, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε με τα δικά μας νερά και μόνον!

Και δικά μας νερά είναι μόνο αυτά που βρέχει στον τόπο μας!

Ακριβέστερα αυτά που θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε από αυτά που βρέχει στον τόπο μας!

Τα νερά του Ανάβαλου δεν είναι δικά μας νερά! Κάποια στιγμή θα υπάρξει πρόβλημα και οι πρώτες ‘’περικοπές’’ θα αφορούν σε εμάς!

Νερά δικά μας είναι αυτά του φράγματος Τζερτζελιάς. Για το οποίο κανείς δεν μιλά!

Σε προηγούμενο σχόλιό μου είχα κάνει κάποιους υπολογισμούς. Από αυτά που βρέχει στον τόπο μας χρειαζόμαστε (σήμερα) λιγότερα από το 2%! Και εμείς αποδεικνυόμαστε τόσο άχρηστοι και ανίκανοι που όχι μόνο αυτό δεν κάνουμε αλλά, αντίθετα, καταστρέφουμε και αυτούς τους λίγους υδροφόρους ορίζοντας που αφήσαμε χωρίς να τους καταστρέψουμε.

Πρώτα από όλα επομένως πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε, να ορίσουμε που λένε οι Μαθηματικοί, τι είναι λύση στο πρόβλημα του Νερού. Διαφορετικά δεν θα δούμε λύση!

Και λύση είναι να ξαναδώσει η γη το νερό που έδινε! Τα άλλα, οι πομφόλυγες που κατά καιρούς πετάγονται, είναι για πολιτική κατανάλωση. Και τίποτα άλλο!

Μιλάει ο Καμιζής και λέει ότι παρέδωσε άφθονο και καλό νερό στον Σφυρί! Αυτό που δεν λέει είναι ότι το παρέδωσε συνεχίζοντας την καταστροφή! Καταστρέφοντας τους εναπομείναντες υδροφόρους ορίζοντες με την υπεράντληση!

Μιλάει ακόμη και για το καραβάκι! Αυτό που δεν λέει όμως είναι ότι αυτή η ενέργεια δεν είναι λύση! Απλά ‘’σπρώχνει’’ τον καιρό, να βγεί από την τετραετία, νικητής και καβαλάρης. Να έχει να λέει για την επόμενη. Και ας αφήνει πίσω του την καταστροφή!

Οσο για την ‘’πολιτική’’ του Σφυρί, δεν έχω λόγια να την περιγράψω! Οσο πιο γρήγορα φύγει από τον Δήμο, τόσο καλλίτερα θα είναι για όλους μας. Οι πομφόλυγες ότι δηλαδή μας αγάπησε, ας τις αφήσει για αλλού.

Και για να γίνω σαφής.

Νερά δικά μας είναι αυτά που βρέχει στον τόπο μας.

Όλα;

Όχι. Οι ειδικοί λένε ότι στην γη εισχωρεί περίπου το ένα τρίτο.

Αυτό το ένα τρίτο είναι δικό μας;

Όχι. Γιατί συγκρατείται και είναι αξιοποιήσιμο μόνο αυτό που εισχωρεί σε εδάφη που ‘’κρατάνε’’ νερό, εκεί δηλαδή που δημιουργούνται υδροφόροι ορίζοντες.

Αυτά μπορούν να αυξηθούν;

Ναι. Εδώ βοηθούν τα μικρά φράγματα και οι άλλες σχετικές δράσεις.

Μόνο που απαιτούν μελέτες, τα λεγόμενα Υδατογράματα. Οπου, από φωτογραφίες (αερο και δορυφορικές) δημιουργούν το ανάγλυφο του εδάφους, υπολογίζουν την λεκάνη απορροής, έχουν υπ’ όψη βροχόπτωση και εξατμίσεις, υπολογίζουν τον όγκο του νερού που θα αποταμιευθεί, λαμβάνουν υπ’ όψη την δυνατότητα συγκράτησης του νερού με φυσικό ή τεχνητό τρόπο και τότε βγαίνει συμπέρασμα αν πρέπει να γίνει φράγμα σε κάποιο σημείο ή όχι. Και όχι με …. ρουκέτες.

Τι πρέπει να γίνει:

Πρώτο πληρέστατη Γεωλογική μελέτη όλης της επαρχίας. Απαραίτητη προϋπόθεση!

Δεύτερο μέτρηση της δυναμικότητας κάθε μορφής και κατηγορίας πηγής δηλαδή πηγάδι, ρυάκι, χείμαρρος, ποτάμια δυστυχώς δεν έχουμε.

Δύο φορές τον χρόνο. Μία πριν τις βροχές και μια μετά. Και επειδή μια χρονιά μπορεί να έχει νερά και άλλη όχι, για ασφαλέστερο συμπέρασμα, οι μετρήσεις να γίνουν για δύο συνεχόμενα χρόνια.

Μόνο τότε οι επιστήμονες μπορούν να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα.

Αν, λέω αν, σταματήσει κάθε άντληση από την γη μας τότε αυτή, από μόνη της,  για να επανέλθει στην ‘’προτέρα κατάσταση’’ χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα τριάντα περίπου ετών!

Το χρονικό αυτό διάστημα μπορεί να γίνει 10-15 χρόνια με σωστά μέτρα και πιστή εφαρμογή τους.

Αυτονόητο είναι ότι τα ‘’σωστά μέτρα και η πιστή εφαρμογή τους’’ είναι ιστορία επώδυνη, άκρως επώδυνη.

Και εδώ είναι που το καραβάκι και ο ανάβαλος μπορούν να μειώσουν τις ‘’οδύνες’’.

Μόνον έτσι είναι χρήσιμα! Ως βοήθεια στην επίτευξη λύσης. Όχι ως λύση.

 Γιατί αν τα θεωρήσουμε ως λύση, θα είναι λάθος, έγκλημα και καταστροφή!

Και όσο πιο γρήγορα περάσουμε το επώδυνο αυτό διάστημα τόσο καλλίτερα θα είναι!

Γιατί τώρα θα έχουμε βοήθεια απ’ έξω. Αργότερα δεν είναι σίγουρο.

Και δύο ακόμη σημεία.

Το ένα έχει να κάνει την οικονομία της περιοχής. Που θα πάει αυτή η ιστορία; Πόσο κόσμο, από άποψη νερού, μπορεί να αντέξει η περιοχή; Προφανώς υπάρχει άνω όριο που πρέπει να το βρούμε και να το εφαρμόσουμε!

Με ό,τι σημαίνει αυτό!

Το δεύτερο έχει να κάνει με τα Δίδυμα, και είναι αντιπαράδειγμα. Ισως όχι το μόνο.

Οι γεωτρήσεις στον κάμπο των Διδύμων έδειξαν ότι τα Δίδυμα δεν μπορούν να υδροδοτηθούν από αυτόν. Και ως λύση επελέγη η Πελεή.

Πως όμως;

Πρώτα με την κατασκευή του έργου μεταφοράς. Εργο σημαντικό για την εποχή και για την περιοχή. Αντλίες υψηλής πίεσης, σωλήνες υψηλής πίεσης, μειωτήρες πίεσης, δεξαμενές κ.α.

Δεύτερο με λογική χρήση! Η πρόταση δηλαδή των αρμοδίων ήταν από την πρώτη γεώτρηση να αντλούνται συγκεκριμένες ποσότητες.  Και να δημιουργηθεί δίκτυο γεωτρήσεων οι οποίες, με την επιτρεπόμενη άντληση, θα τροφοδοτούσαν την δεξαμενή της Πελεής. Και έτσι θα υδροδοτούσαν το χωριό, χωρίς υπερβολή, ΑΙΩΝΙΩΣ!

Από τότε, κοντά 30 χρόνια, τα Δίδυμα άνοιξαν και κατέστρεψαν με την υπεράντληση,  8 γεωτρήσεις! Τώρα υδροδοτούνται από την ένατη! Δεν είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί δέκατη.

Αν, λεω αν, αντί ‘’εν σειρά’’ εκμετάλλευση των γεωτρήσεων αυτών, είχαμε ‘’εν παραλλήλω’’, αν δηλαδή αντλούσαμε ταυτόχρονα από 9 γεωτρήσεις και στο επιτρεπτό όριο, σήμερα τα Δίδυμα θα είχαν υπερεπάρκεια νερού! Από 9 γεωτρήσεις! Και θα υδροδοτούσαν και το Σαλάντι!

Όμως επεκράτησαν οι λογικές ‘’σα κα λε τ’ μαρ’ κόσμι’’. Και τα επιχειρήματα ‘’τούτι ι ντι τι’’!

Που δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό, κυριαρχούν και σήμερα!

Λάσπη

Το μυστρί και το πιλοφόρι άρπαξαν κάποιοι στα Δίδυμα μετά την άποψη που διετύπωσα με το σχόλιό μου ‘’Μορφωτικός Σύλλογος Διδύμων’’ .
Οι χαρακτηρισμοί του κακού, του ανθρώπου που δημιουργεί προβλήματα, τα πιο ευγενικά, έδωσαν και πήραν.
Και όλα αυτά γιατί τόλμησα να διατυπώσω την άποψη ότι η επιθυμία των νέων αυτών έπρεπε να εκφρασθεί μέσα από τον Μορφωτικό Σύλλογο Διδύμων.
Με τις όποιες αλλαγές στο καταστατικό και την επωνυμία ήθελαν.
Και όχι μέσα από νέο σύλλογο.
Αποψη που δεν σχολιάστηκε ως άποψη αλλά μετετράπη σε ενέργεια-εμπόδιο στην καλή πρόθεση των νέων αυτών!
Ως μέγα επιχείρημα αντέτειναν το, κατά την άποψή τους, γεγονός, ότι η επαναδραστηριοποίηση του Μορφωτικού Συλλόγου Διδύμων απαιτεί ένα ποσό που υπερβαίνει τα 1.000 ευρώ.
Ποσό που στην πορεία έγινε 25.000 ευρώ!
Προφανώς για να κολλήσει καλλίτερα η εναντίον μου λάσπη αλλά και να γίνει περισσότερη.
Και ποιο παχιά!
Ως ‘’παλιός’’ στα κοινά και ως παλιός Διδυμιώτης κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Και το έψαξα.
Απόλυτα έγκυρα και υπεύθυνα μου είπαν ότι δεν χρειάζεται ούτε ένα ευρώ προκειμένου ο Μορφωτικός Σύλλογος να πάρει Α.Φ.Μ.!
Και όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ας πεταχτεί μέχρι την Δ.Ο.Υ. Κρανιδίου να ρωτήσει.
Σε ό,τι αφορά δε την επαναδραστηριοποίηση αυτό που απαιτείται είναι Γενική Συνέλευση των μελών, oρισμός προσωρινής Διοίκησης η οποία θα εγγράψει νέα μέλη, θα κάνει εκλογές και, στην συνέχεια, μπορεί να κάνει και τις όποιες αλλαγές θέλει στο καταστατικό και την επωνυμία.
Χωρίς ούτε ένα ευρώ!

 

Και με την ευκαιρία ένα άλλο σημαντικό σημείο.
Εχουμε ίδρυση νέου Μορφωτικού Συλλόγου! Χωρίς να διαλυθεί ο παλιός!
Αν, λέω αν, εγώ ο κακός με κάποιους άλλους κακούς πάμε και τον δραστηριοποιήσουμε, έχει σκεφθεί κανείς τι θα γίνει στο χωριό;
Και τι ανάθεμα θα έχει προκύψει;
Η γενιά αυτή δεν γνώρισε τις πάσης φύσεως ‘’αντιπαραθέσεις’’ που έζησε η γενιά μου και οι παλαιότεροι.
Και εύχομαι ολόψυχα να μην τις γνωρίσει.
Όμως στην ζωή, και ιδιαίτερα στα Δίδυμα, για τίποτα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος!

Ο ΑΝΑΒΑΛΟΣ ΠΡΟΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ ..... ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ

Μέσα στα εκάστοτε παραπολιτικά πυροτεχνήματα που ρίπτονται στην Ερμιονίδα είναι και ο ερχομός του Ανάβαλου. Αρκεί κάποιος να τον σκεφθεί τον ερχομό, ή τον υποσχεθεί για πολιτικούς συνήθως λόγους και το δένουν όλοι κόμπο.
Μήπως τα ίδια δεν έγιναν όταν κάποιοι ονειροπόλοι λανσάρισαν την ιδέα του αεροδρομίου στην Τραχειά (παλαιότερα ήταν στο Πορτοχέλι το... ονειροδρόμιο) και τη νεότερη σύνδεση της Ερμιονίδας με τραίνο; Το δένουμε αμέσως κόμπο, το δικαιούμαστε ως ο περιούσιος λαός της Ερμιονίδας και το απαιτούμε σύμφωνα με την ερμιονίτικη παροιμία: απ’ τον κ... στο τηγάνι.
Στο βάθος του μυαλού βέβαια η κουτοπονηριά για την έλευση του Σωτήρος, τουτέστιν του Κουτόφραγκου. Χωρίς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας θα έρχονταν οι κουτόφραγκοι στο αεροδρόμιο της Τραχειάς και σε 20 λεπτά στην Ερμιονίδα. Ή με το τραίνο όλη η Αθήνα θα ήταν εδώ σε μια ώρα, γιατί θα ήταν βέβαια υπερταχεία όχι καρβουνιάρης. Έτσι θα έρεε το χρήμα και θα το μαζεύαμε.
Έτσι και με τον Ανάβαλο, θα μας τον φέρνανε και θα έρεε το νερό να γεμίζει τις δεξαμενές των Δήμων, τις πισίνες των εξοχικών και τις στέρνες των γεωργών.
Έχουμε ακόμη τη νοοτροπία του .... ασημένιου δολάριου. Λέγανε λοιπόν οι παλιοί Ερμιονίτες που είχαν πάει στο Αμέρικα:

Άκουγε ένας συμπατριώτης ότι τα δολάρια στην Αμερική είναι στους δρόμους. Υπάρχει τόσο πολύ χρήμα που άμα του Αμερικάνου του πέσει δολάριο δε σκύβει να το σηκώσει. Έτσι όταν πέρασε τις διαδικασίες, πήρε και τα χαρτιά του, βγήκε στους δρόμους και να μπροστά του ένα ασημένιο δολάριο. Πήγε να σκύψει αλλά σκέφτηκε «ακόμη δε βγήκα στη πόλη και βρήκα ένα. Φαντάσου τι γίνεται πιο μέσα, θα τα μαζεύω στο δρόμο με τις χούφτες». Ποιο μέσα τον περίμεναν 2000000 πιάτα για πλύσιμο, λέγανε γελώντας οι Ερμιονίτες.

Έτσι και τους κατοίκους της Ερμιονίδας, ως προς το νερό τους περιμένει τεράστιος κόπος και έξοδα αν θέλουν να έχουν καλό πόσιμο νερό και κατάλληλο για άρδευση. Γιατί ο Ανάβαλος δεν αναβάλλεται απλώς. Δεν μπορεί να έρθει.

Είχα σε ένα παλαιότερο άρθρο μου αναλύσει τα βασικά στοιχεία της Οδηγίας 60/2000 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Τονίζεται εκεί σαφέστατα ότι για κάθε λεκάνη απορροής υδάτων (η Ερμιονίδα σχεδόν συμπίπτει ακριβώς με μία τέτοια λεκάνη) πρέπει να εκπονηθεί πλήρες σχέδιο διαχείρισης, παρακολούθησης, υπολογισμού, μέτρησης κ.λ.π., κ.λ.π. όλων των υδάτων, επιφανειακών, υπογείων, κ.λ.π. μέχρι και παρακτίων. Αφού αυτό το σχέδιο γίνει πραγματικότητα και αφού ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε η χρήση του νερού να είναι βιώσιμη, δηλαδή με φράγματα στα βουνά, με μέτρα εξοικονόμησης και ενίσχυσης των υπογείων υδάτων κ.λ.π., μόνον τότε μπορεί να τεκμηριωθεί απαίτηση για υδροδότηση της Ερμιονίδας από μια άλλη λεκάνη απορροής για λόγους δημοσίου συμφέροντος.
Και ως δημόσιο συμφέρον νοείται μόνον το νερό για τις ανάγκες των οικισμών μας. Δηλαδή μόνον αν, παρ’ όλη την διαχείριση, διψάμε μπορούμε να επικαλεστούμε λόγους δημοσίου συμφέροντος και όχι γιατί μας ήρθε να καλλιεργήσουμε μπανάνες, ή καρπούζια. Και η λύση με τη βοήθεια του κράτους δεν είναι η υποχρέωση μιας άλλης λεκάνης απορροής να μας δώσει το νερό που έχουμε ανάγκη, μάλιστα τη στιγμή που δεν υπάρχει λεκάνη στην Αργολίδα που να έχει αφθονία υδάτων. Η λύση μπορεί να είναι η κατασκευή μιας μεγάλης Μονάδας Αφαλάτωσης.

Άρα κανένας Δήμαρχος, ούτε ο μελλοντικός Έπαρχος Ερμιονίδας μπορεί να θεμελιώσει αίτημα για νερό από άλλη λεκάνη απορροής, δηλαδή να ζητήσει μέρος του νερού του Ανάβαλου, χωρίς να έχει προηγηθεί η προαναφερθείσα τεκμηρίωση. Χώρια βέβαια τα περιβαλλοντικά προβλήματα, όταν από μια λεκάνη στερείς νερό και το πας σε άλλη.

Αυτό λοιπόν πρακτικά σημαίνει ότι αν σήμερα άρχιζαν ή ήδη είχαν προχωρήσει έργα μεταφοράς του νερού του Ανάβαλου προς Ερμιονίδα θα έρχονταν σε αντίθεση με πολύ βασικές περιβαλλοντικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, άρα και νόμους περιβαλλοντικούς της χώρας μας. Οποιοσδήποτε πολίτης της Αργοναυπλίας έχει έννομο συμφέρον για χρήση του Ανάβαλου και με προσφυγή στο ΣτΕ η το Ευρωπαϊκό δικαστήριο μπορεί να σταματήσει ή ακυρώσει το έργο.
Στις περιπτώσεις αυτές ο οργανισμός που εξαγγέλλει το έργο «Μεταφορά νερού από τον Ανάβαλο στην Ερμιονίδα» καθώς και ο οργανισμός που θα το υλοποιήσει ζητάει την γνωμοδότηση επιφανών νομικών, συνήθως καθηγητών ανωτάτων ιδρυμάτων μας. Αυτοί βάζουν κάτω τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, τους νόμους, τις ΚΥΑ και κυρίως τη νομολογία για παρόμοια θέματα. Η γνωμοδότηση μπορεί να είναι θετική που ανάβει το πράσινο φως στο έργο. Μπορεί να είναι απορριπτική, δηλαδή είναι τέτοιοι οι νομικοί κίνδυνοι που καλόν είναι να μην ξεκινήσει τέτοιο έργο. Μπορεί να είναι συμβουλευτική, δηλαδή να επισημαίνει ενέργειες που πρέπει να προηγηθούν, ώστε να πάρει πράσινο σήμα το έργο.


Με άλλα λόγια το θέμα της εκτροπής του Αχελώου προς τον Θεσσαλικό κάμπο έχει τα ίδια προβλήματα με τον Ανάβαλο. Δεν μπορούν να τεκμηριωθούν λόγοι δημοσίου συμφέροντος πριν την ολική εφαρμογή της οδηγίας 60/2000 για την λεκάνη απορροής των νερών της Θεσσαλίας.
Μάλιστα είναι τόσες οι προσφυγές στο ΣτΕ για την εκτροπή του Αχελώου και τόσο τεκμηριωμένες που .....ζαλίστηκε και το ΣτΕ και διατυπώνει ερωτήματα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στην Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, 11/122/2009 διατυπώνονται αυτά τα ερωτήματα και η εφημερίδα επιχαίρει, γιατί μπαίνει φρένο σε αυτό το περιβαλλοντικό έγκλημα.

Άρα είτε μιλάμε για την εκτροπή του Αχελώου ή την εκτροπή του Ανάβαλου προς την Ερμιονίδα, περιβαλλοντικά και εννοιολογικά μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
Επί αυτού του θέματος προφανώς δεν μπορεί να διαφέρει η θέση των κομματικών οργανώσεων, ή η θέση των περιβαντολογούντων, ανάλογα με το αν βρίσκονται στην λεκάνη απορροής που λέγεται Ερμιονίδα, ή σε αυτή που λέγεται Κάμπος Αργοναυπλίας.
Αν η εκτροπή του Αχελώου είναι περιβαλλοντικό έγκλημα, το ίδιο είναι και η εκτροπή του Ανάβαλου, μας συμφέρει δεν μας συμφέρει.

Έρρωσθε,

Β. Γκάτσος
14.12.09

ΔΕΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ

Είναι πολύ λυπηρό επιστήμονες Πολυτεχνείων και Πανεπιστημίων να παθαίνουν επιλεκτική αμνησία και να ξεχνούν βασικές επιστημονικές αρχές που διδάχθηκαν από εξαίρετους καθηγητές μόνον και μόνον, γιατί κάπου εκλέχθηκαν ή κάποιες μελέτες κάνουν ή .... ή .....

Αν συντρέχουν τέτοιοι λόγοι, ή ακόμη έχουν κάποιες αμφιβολίες μπορούν να σιωπούν. Όχι όμως να προσπαθούν να ανατρέψουν βασικές επιστημονικές γνώσεις. Προσβάλουν το ίδρυμα που τους έδωσε το πτυχίο.

Δικαιούται ο απλός  μη επιστήμων να μιλάει για νέφη τοξικών αερίων από τη καύση των σκουπιδιών, για ποσότητες δηλητηρίων, καρκινογόνων, για βαριά νέφη διοξίνης και άλλα παρόμοια, γιατί έτσι τα προσλαμβάνει και δικαίως έτσι τα εκφράζει.

Όμως επιστήμονες των ανωτέρω ιδρυμάτων να μιλούν για δεματοποίηση αστικών απορριμμάτων, ωσάν να πρόκειται να τυλίξουν κουραμπιέδες σε ζελατίνα;

Δεν είναι το πρόβλημα στο δέμα, το χαρτί το πλαστικό και μέταλλο και το μπάζι. Αυτά απλά διευκολύνουν στο να τρυπήσει το πλαστικό περίβλημα του δέματος.

Ας δεχθούμε ότι γίνεται περιτύλιξη μιας μάζας που έχει μέσα αποφάγια κάθε είδους και ζωικά υπολείμματα. Δηλαδή ένα δέμα από δεματοποιητή.

Τι θα συμβεί εντός του;

Ένα πλήθος μικροοργανισμών αναπτύσσεται απουσία οξυγόνου. Ουσιαστικά γίνεται κάτι σαν τη ζύμωση του μούστου αλλά πολύ πιο περίπλοκο και συγχρόνως ανεβάζει τη θερμοκρασία του δέματος. Σε τέτοιες συνθήκες παράγεται κυρίως μεθάνιο που ασκεί πίεση στο πλαστικό. Αυτό θα διογκωθεί και το πάνω μέρος του θα εγκλωβίσει το μεθάνιο μέχρι να γίνει έστω μια μικρή σχισμή απ’ όπου θα διαφεύγει σιγά σιγά αλλά συνεχώς στην ατμόσφαιρα και επειδή είναι πολύ ελαφρύ θα φύγει ψηλά στον αέρα. Από την σήψη όμως ζωικών υπολειμμάτων παράγεται και ένα άλλο αέριο το Φωσγένιο σε μικρά ποσά αλλά.... θαυματουργά. Όλοι στο πρώτο έτος μαθαίνουμε ότι το φωσγένιο αναφλέγεται στους 40 βαθμούς κελσίου. Δηλαδή πιάνει φωτιά αν έρθει σε επαφή με ένα τενεκέ που το ζεματάει ο ήλιος!

Και για ένα δέμα δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι τόσο μικρά τα ποσά αερίων που παράγονται, είναι το δέμα μόνο του και αερίζεται απ’ όλες τις πλευρές του και ο αέρας το ψύχει καλά.

Είναι τελείως άλλο φαινόμενο μία στοίβα με χιλιάδες δέματα.

Μεταξύ τους αφήνουν κενά που όμως εγκλωβίζουν τα αέρια που διαφεύγουν. Σταματάει ο αερισμός και η ψύξη των δεμάτων στο κέντρο αυτής της μάζας δεμάτων. Μόνο και μόνο από αυτή την αύξηση θερμοκρασίας κάτω από ειδικές συνθήκες άπνοιας αναφλέγεται το φωσγένιο. (βιβλιογραφία αναφέρει ως αιτία ανάφλεξης κτηρίου το πτώμα ποντικού που λόγο άπνοιας το φωσγένιο έπιασε φωτιά από ηλεκτρική ασφάλεια. Ομοίως έχουν πιάσει φωτιά εργοστάσια από σωρούς στουπιών με γράσα και λάδια που αυτοθερμάνθηκαν και έπιασαν φωτιά).

Το μεθάνιο τώρα είναι αρκετό και γεμίζει συνέχεια τα μεταξύ των δεμάτων κενά. Μόλις περάσει το 3.5% περίπου, δεν αναφλέγεται απλά αλλά εκρήγνυται. Και φωτιά να μην φουντώσει συνέχεια παράγεται και μετά την έκρηξη ξαναγεμίζει τα κενά.

Δηλαδή σε ένα τέτοιο σωρό με δέματα και μάλιστα μηνών πρέπει, να απαγορεύεται η προσέγγιση, να απαγορεύεται η κίνηση οποιουδήποτε οχήματος, ακόμη και το πλησίασμα ανθρώπων.

Πέρα από οσμές, από διαφυγές δηλητηρίων, κ.λ.π. αυτή καθαυτή η μάζα των δεμάτων είναι ένας χημικός αντιδραστήρας απρόβλεπτος, όπου εύκολα συντελούνται αυτοαναφλέξεις και εκρήξεις, και εύκολα ένα πέταμα τσιγάρου δημιουργεί εκρήξεις. Στους παλιούς βόθρους οι εκρήξεις λόγω παραγωγής μεθανίου ήταν συχνές, ο σωρός δεμάτων σε τι διαφέρει;

Γι’ αυτό η συνιστώμενη διαβροχή δεν είναι για τίποτα άλλο αλλά για να αποφευχθούν όσο γίνεται αυτοί οι κίνδυνοι, που δεν αποφεύγονται φυσικά αλλά καραδοκούν.

Αν λοιπόν κάποιος επιστήμων επιμένει για το ακίνδυνο του σωρού των δεμάτων, ας ανέβει και ρίξει το τσιγάρο του σε καμιά σχισμή μεταξύ των δεμάτων μέρες κυρίως άπνοιας.

Υπενθυμίζεται ότι οι οργανωμένοι χώροι υποδοχής υπολειμμάτων αστικών αποβλήτων, είναι προς υγειονομική ταφή (ΧΥΤΥ). Δηλαδή συστηματική κάλυψη με χώματα κατά στρώσεις. Αν ήταν χωρίς μπάζωμα κατά στρώσεις θα ήταν ό,τι και ένας μεγάλος σωρός δεμάτων, ένας χημικός αντιδραστήρας απρόβλεπτος.

Δεματοποιημένη βλακεία είναι η όλη υπόθεση, επιστημονική βλακεία, η πιο επικίνδυνη του κόσμου.

Ανάλογη επιστημονική βλακεία που έχουμε πιστέψει όλοι σ’ αυτή τη χώρα (ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων γιατί μας βόλευε) είναι ότι ο σωρός των δανείων του κράτους μας και των ιδιωτών δεν βγάζει αναθυμιάσεις, δεν αναφλέγεται και δεν εκρήγνυται ποτέ.

Έρρωσθε,

Β. Γκάτσος

10.12.09

Και άλλοι Διδυμιώτες Αγωνιστές του 1821

Θα ξεκινήσω με μια μικρή αναφορά στα προηγούμενα, για τους νεώτερους επισκέπτες κυρίως.
Οι πρώτες πληροφορίες που εγώ είχα για αυτό το θέμα ήταν από τα γραπτά και τα λεγόμενα του πατέρα μου, Νικ. Ι. Μπροδήμα.
Πληροφορίες που μιλούσαν για τον Καπετάνιο Αντώνιο Αναργύρου, για δεκάδες ακόμη Διδυμιώτες αγωνιστές, για το σημείο που ήταν το σπίτι του, το ελαιοτριβείο του και το πηγάδι από το οποίο το εξυπηρετούσε, γνωστό ακόμη και σήμερα ως πηγάδι του Καπετάνιου.
Πληροφορίες όμως ατεκμηρίωτες. Μάλλον ιστορίες που είχαν μείνει ως ιστορική μνήμη του χωριού.
Η πλέον επίσημη τεκμηρίωση αυτών των πληροφοριών ήρθε από την επίμονη και επίπονη έρευνα του Γιώργου Βουτσίνου. Που πολλά στοιχεία της έχουν αναρτηθεί στο ιστολόγιο www.brodimas.gr.
Η έρευνα αυτή του Γιώργου Βουτσίνου επιβεβαίωσε, με τον πλέον επίσημο τρόπο την ύπαρξη του Καπετάνιου Αναργύρου και των υπολοίπων Αγωνιστών. Με στοιχεία από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους.
Μια πλήρης αναφορά αυτών των στοιχείων υπάρχει στο βιβλίο του Γιώργου Βουτσίνου ‘’ΜΗΤΡΩΟΝ ΔΙΔΥΜΙΩΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΛΛΙΓΕΝΕΣΙΑΣ’’.
Πέρα από αυτά όμως πριν κάποια χρόνια κυκλοφόρησε στα Δίδυμα ένας κατάλογος με ονόματα Αγωνιστών του 1821, φωτοτυπία από την εφημερίδα ‘’Τα Μπαρουτοκαπνισμένα Βέρβαινα’’.
Τον κατάλογο αυτό τον βρήκε κάποιος συγχωριανός και τον είχε δώσει και στον πατέρα μου. Δεν θυμάμαι ποιος. Ο κατάλογος αυτός υπήρχε στο αρχείο μου αλλά κάηκε και αυτός μαζί με άλλα στοιχεία.
Με τον Γιώργο Βουτσίνο είχαμε προσπαθήσει να τον βρούμε. Δεν τα καταφέραμε. Η απάντηση ήταν δίπλα μας!

Ο Σύλλογος των Απανταχού Διδυμιωτών, σε μια εφημεριδούλα που εξέδιδε τότε, είχε αναδημοσιεύσει τον κατάλογο αυτό.

Ετσι τώρα βρισκόμαστε με δύο καταλόγους. Για διάκριση ονομάζω Κατάλογο Γενικών Αρχείων του Κράτους (Γ.Α.Κ.) τον κατάλογο του Γιώργου Βουτσίνου και Κατάλογο Βερβαίνων τον κατάλογο του Ιωάννη Τυροβολά.

Κάποια πρώτα σχόλια!
1. Ο Κατάλογος Γ.Α.Κ. Γιώργου Βουτσίνου περιέχει 55 ονόματα Αγωνιστών ενώ αυτός των Βερβαίνων του Ιωάννη Τυροβολά 38. Στον δεύτερο δεν μνημονεύεται ο Καπετάνιος Αντώνιος Αναργύρου.
2. Συγκρίνοντας τους δύο καταλόγους διαπιστώνει κανείς ότι στον Κατάλογο Ιωάννη Τυροβολά υπάρχουν 9 ονόματα (Γκίκας Γ., Δήμιζας Αναγνώστης, Δρούγκας Ιωάννης, Ζώης Π., Θηβαίος Αθανάσιος, Καβάνης Αναγνώστης, Καλούδης Χρήστος, Λιβέρεζας Δημήτριος, Φουντούλης Ιωάννης) που δεν υπάρχουν στον Κατάλογο Γιώργου Βουτσίνου.
3. Επομένως, μέχρι τώρα, ο αριθμός των Διδυμιωτών Αγωνιστών του 1821 ανέρχεται σε 64!.
4. Βέβαια απομένει να ευρεθούν και για αυτούς τους Αγωνιστές όλα τα στοιχεία (δράση κλπ) όπως και στους άλλους.
5. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι οι Αγωνιστές που μνημονεύονται στον Κατάλογο Τυροβολά ήταν αυτοί που έλαβαν μέρος στην μάχη των Βερβαίνων. Η πληροφορία που έχω εγώ από συνάδελφο καταγόμενο από την περιοχή είναι ότι προέρχονται από τα αρχεία του Στρατοπέδου που ο Κολοκοτρώνης είχε οργανώσει κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Τριπολιτσάς. Τότε ο Κολοκοτρώνης, για πρώτη φορά στα χρονικά της επανάστασης, οργάνωσε Στρατόπεδο. Για τον εφοδιασμό των πολιορκητών με πολεμοφόδια, για την σίτιση κ.α. Και μαζί με αυτά είχε οργανώσει και Γραμματεία που μεταξύ άλλων κατέγραφε και τους αγωνιστές. Η πληροφορία που έχω λέει ότι ο Κατάλογος Τυροβολά προέρχεται από αυτά τα αρχεία. Δεν γνωρίζω κάτι περισσότερο. Την καταθέτω, προς Θεού όχι για κανενός είδους αντιπαλότητα αλλά για διευκρίνηση και ίσως βοήθεια στον όποιο ερευνητή.

Επιστολή Βασίλη Γκάτσου

Φυσικά και όλοι οι εκ του τουρισμού προσποριζόμενοι παραθαλάσσιοι πληθυσμοί της Ερμιονίδας θεωρούν αυτονόητο να πετούν τα σκουπίδια τους μακριά από την «ιερή τους αγελάδα». Ούτε καν το συζητούν, το θεωρούν αυτονόητο. Αφού βγάλουν τα δάκρυά τους για το περιβάλλον, αφού περιγράψουν πώς οι χωματερές μολύνουν τα παραθαλάσσια τουριστικά μας χωρία και κάμπους (που παράγουν βέβαια και το 95% των σκουπιδιών) τα μεταφέρουν κάπου στα Δίδυμα, κάνοντας μάλιστα τον κουτό, δηλαδή ενώ ξέρουν το αυτονόητο, ότι η γούβα των Διδύμων δεν αερίζεται εύκολα και υπάρχουν μέρες που καίγονται τα κλαριά στους ελαιώνες, ή παράγουν κάρβουνα, και τα Δίδυμα σκεπάζονται με καπνό όλη τη μέρα.
Βέβαια ξεχνούν και την αρχή «Ο ρυπαίνων πληρώνει» η οποία έγινε «Το Δίδυμο πληρώνει». Μάλιστα αδαείς περί τα περιβαλλοντικά, άθελά τους λένε την αλήθεια. Όντως σε μία περιβαλλοντική μελέτη πρέπει να προτείνεις δύο - τρεις εναλλακτικές λύσεις, να τις αξιολογήσεις και να αιτιολογήσεις, γιατί αυτή που αποδέχεσαι είναι η καλύτερη. Έτσι φαίνεται ότι στη μελέτη για τον Σταυρό Διδύμων προτείνεται εναλλακτική θέση το Ασπρόχωμα Ερμιόνης εκεί που είναι η σημερινή χωματερή. Φυσικά προτείνεται για να αξιολογηθεί χαμηλά ως γειτνιάζουσα με τον οικισμό Ερμιόνη, ότι είναι κοντά σε θάλασσα, σε καλλιέργειες κ.λ.π. ενώ το βουνό Δίδυμα είναι μακριά από οικισμούς, θάλασσα, καλλιέργειες κ.λ.π. Έτσι το Ασπρόχωμα δεν είναι εναλλακτική θέση, δηλαδή ή εδώ ή εκεί, ούτε τη γλίτωσε φτηνά η Ερμιόνη, αλλά το «κόλπο ντε φάβα» της μελέτης, ώστε να προκριθεί η βέλτιστη λύση στο Σταυρό Διδύμων. Στις μελέτες βέβαια επισυνάπτονται και υδρολογικά χαρακτηριστικά περιοχών, άνεμοι, ειδικές συνθήκες κ.λ.π. Φαίνεται της περιοχής Διδύμων ήταν εξαιρετικά ευνοϊκά για απόθεση δεμάτων σκουπιδιών και αξιολογήθηκαν με άριστα!
Αλλά αφού η δεματοποίηση εγκλωβίζει τα σκουπίδια και τίποτα δεν βγαίνει έξω από το πλαστικό περιτύλιγμά τους, σύμφωνα με την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» κάλλιστα μπορούσαν να τοποθετηθούν τα δέματα στις ήδη υπάρχουσες χωματερές, δηλαδή κοντά σε αυτούς που τα παράγουν. Μάλιστα αν ακολουθούσε ή πραγματική διαχείριση αποβλήτων, πλαστικό, χαρτί, γιαλί, τενεκεδάκι, χωριστά ή ως σύμμεικτο φορτίο, αυτό που απομένει δηλαδή το τρόφιμο (όχι βέβαια και τα σφάγια και τα ...ψοφίμια μαζί και με τα μπάζια), θα γινόταν κομπόστα στη τέως χωματερή κάθε χωριού. Δεν είναι δα κάτι το τρομερό.
Έτσι:
1. Ένα ολόκληρο παραγωγικό χωριό δέχτηκε να παρακαμφθεί, ώστε μελλοντικά να μη μπορεί να ασκήσει εμπορικές δραστηριότητες παράλληλα με τον δημόσιο δρόμο και μάλιστα σε μια εποχή που ανακαλύπτεται το Σαλάντι εκ νέου τουριστικά και γεμίζει πλούσιες βίλες (τούμπες κάνουν άλλα χωριά για τέτοιους πελάτες των προϊόντων τους). Αυτό δεν το χωράει ο νους μου, δηλαδή δεν χωνεύεται με τίποτα.
2. Έπεσαν αμαχητί οι Διδυμιώτες και τους επεβλήθη ότι σύμφωνα με την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», αυτοί πρέπει να βάλουν τα σκουπίδια της Ερμιονίδας ακριβώς πάνω από το χωριό τους και να σηκώσουν τις......αμαρτίες των άλλων. Εύγε τους! Προσωπικά τους ευχαριστώ, διότι από το Ασπρόχωμα οι καπνοί έφταναν εκεί που μάζευα ελιές και με ενοχλούσαν.
3. Υπήρχε η εντύπωση ότι οι Διδυμιώτες ήσαν δεινοί περί τα δικαστικά και δικηγορικά. Λέγανε δε οι παλιοί, περιπαιχτικά, ότι οι μισές δίκες στο Μάσητα Κρανιδίου σχετίζονταν με Διδυμιώτες. Καλά, εδώ στο Ε’ του ΣτΕ βρίσκει καταφύγιο ο κάθε αδικημένος και βρίσκει το δίκιο του και εσείς δεν καταφέρατε τίποτα;
Με εκτίμηση,
Β. Γκάτσος

Πριν την ανάρτηση προηγήθηκε η ανταλλαγή των μηνυμάτων που ακολουθούν.

Βασίλη γειά σου,
Σε ευχαριστώ για την αποστολή. Πριν το αναρτήσω θα ήθελα να σου θέσω υπ' όψη τα εξής.
1. Η ομίχλη δεν πρέπει να συνδέετε με τον καπνό από τα σκουπίδια. Ούτε με κάρβουνα, η δραστηριότητα αυτή έχει σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια. Δεν νομίζω ακόμη ότι έχει να κάνει με τα κλαριά. Είναι κάτι που έχει
εμφανισθεί εδώ και 20-30 χρόνια, και δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται. Σίγουρα η κατάσταση γίνεται χειρότερη τώρα με τα σκουπίδια. Σκέψου τα και ότι μου στείλεις θα το αναρτήσω.

Γιώργο καλημέρα,
Εγώ χρόνια περνάω από τα Δίδυμα και όταν ο καιρός είναι κάλμα και καίνε τα κλαριά στους ελαιώνες παγιδεύεται η κάπνα για ώρες. Έχω δει με τα μάτια μου να φτιάχνουν κάρβουνα, όχι συστηματικά αλλά περιστασιακά. Όλη η καπνιά απλωνόταν έτσι. Πριν χρόνια είχα δώσει τους ελαιώνες μου για κλάδεμα σε Διδυμιώτες με τη συμφωνία να πάρουν τα ξύλα για κάρβουνα.
Εννοώ ότι είναι τέτοια η μορφολογία που με άπνοια δεν κυκλοφορεί ο αέρας και αυτό απλά ο καπνός το κάνει ορατό.
Δεν έχει αυξηθεί η φυσική υγρασία ούτε έχει αλλάξει δραματικά το τοπίο γύρω από το χωριό, ώστε να δικαιολογείται αυτό το στρώμα ομίχλης.
Εγώ την εξήγηση του φαινομένου της ομίχλης την δίνω έτσι: Αυτό που έχει τελευταία αυξηθεί στα Δίδυμα είναι οι καύσεις για θέρμανση στα σπίτια. Τα μικροσωματίδια της καύσης (άσχετα αν προέρχονται από καύση ξύλου ή πετρελαίου) με άπνοια παγιδεύονται σε στρώση πάνω από το χωριό και γίνονται πυρήνες συμπύκνωσης των υδρατμών, οι οποίοι υδρατμοί σε μεγάλο ποσοστό προέρχονται από αυτή καθ' αυτή τη καύση σε ποσοστό 16.6% των καυσαερίων. Κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται για φυσιολογική ομίχλη, αλλά για αιθαλομίχλη (απλής βέβαια μορφής), όπώς αυτή που είχε πριν 40 χρόνια ο Πειραιάς πολλά πρωινά και φυσικά μόνιμα το Λονδίνο. Στα Δίδυμα απλά τα σωματίδια είναι απλή λευκή καπνιά ενώ στις βιομηχανικές περιοχές μαύρη καπνιά.
Εγώ πιστεύω ότι αν στο κέντρο του χωριού φτιάξεις ένα διυλιστήριο όπου καίγονται συνέχεια και υποχρεωτικά τα διάφορα αέρια διαφυγής σε έναν υψηλό καυστήρα (τον βλέπουμε όλοι στα διυλιστήρια της Πρωτεύουσας), όταν θα έκανε άπνοια θα φεύγανε όλοι από το χωριό, γιατί υπήρχε κίνδυνος καθολικής ασφυξίας ή δηλητηρίασης.
Αν τα ρεύματα του αέρα στον Σταυρό ευνοούν τη διασπορά της βαριάς και πολύ μολυσματικής καπνιάς, κανένα πρόβλημα για το χωριό. Αν όμως διοχετεύουν την καπνιά κάποιες μέρες το χρόνο στη γούβα των Διδύμων, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Πέραν αυτών είναι γνωστό ότι η ελληνική φέτα δεν μπορεί να εισαχθεί στην Αμερική, γιατί η νομοθεσία τους είναι εξαιρετικά αυστηρή. Η φέτα μας, ας είναι από τα χωριά μας, μολύνεται από τη διασπορά στα βουνά των ραντισμάτων στα χωράφια, από επικαθίσεις από βιομηχανικές χρήσεις και φυσικά από τις έτοιμες ζωοτροφές. Μην νομίζουμε ότι αν καίει κάθε μέρα φωτιά στο Σταυρό τα βοσκοτόπια στο Μαυροβούνι θα μείνουν ανεπηρέαστα.
Απλά δεν θα γίνει αυτό αντιληπτό, γιατί δεν φτιάχνουμε φέτα για την Αμερική και το γάλα που δίνουμε για την εσωτερική αγορά δεν έχει αυστηρές απαιτήσεις και στην πράξη δεν ελέγχεται. Αν ένας Διδυμιώτης βόσκει το κοπάδι γύρω από τα καιόμενα απορρίμματα και δίνει το γάλα στους τυροκόμους της Τραχειάς ποιος καταναλωτής θα καταλάβει τίποτα;
Οι Διδυμιώτες έχουν επιλέξει να ζουν ως κτηνοτρόφοι και μάλιστα ανοικτής κτηνοτροφίας και ως καλλιεργητές πάλι σχεδόν ανοικτής γεωργίας. Δηλαδή, αν έχουν κέφι και θέληση μπορούν να δώσουν στην αγορά προϊόντα (τυριά, λάδια, κ.λ.π.) με ονομασία προέλευσης ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ και σε πολύ υψηλές τιμές. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς να διαφυλάξουν τα βοσκοτόπια τους και τους κάμπους τους που ακόμη είναι ένα παρθένο τοπίο.
Ερώτημα: Ποιος θα αγόραζε φέτα από μαγαζί στο δημόσιο δρόμο Διδύμων, όταν συνειδητοποιούσε ότι απέναντι καίνε τα σκουπίδια της Ερμιονίδας, ίσως δε αργότερα και άλλων Δήμων, ή ότι απέναντι είναι αποθηκευμένα χιλιάδες δέματα σκουπιδιών που έχουν αποσυντεθεί;
Οι Διδυμιώτες δεν νομίζω ότι θέλουν απλά καθαρή φύση, η καθαρή φύση είναι απαραίτητη προϋπόθεση των επαγγελμάτων τους και του οικονομικού μέλλοντός των.


Δεν θα ήταν άσχημο αυτή η συζήτηση, έτσι όπως είναι να αναρτηθεί. Τα μάτια όλων μας
ανοίγει.

Με εκτίμηση,
Β. Γκάτσος


Ως ύστερη σκέψη, στα όσα αναφέρει ο Βασίλης πρέπει να προσθέσουμε το γεγονός ότι, στα 100 μέτρα από τον δεματοποιητή λειτουργούν τα σφαγεία Διδύμων!

Ανοικτή πρόσκληση

Φίλες και φίλοι,
την Κυριακή 6.12. 09 ώρα 11.οο π.μ. θα συναντηθούμε στο Σταυρο Διδύμων, εκει που έχει εγκαταστασταθεί ο δεματοποιητής και εκεί που καίγονται επιμελώς τώρα και εβδομάδες τα σκουπίδια για να συζητήσουμε για την μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων που ζητήσαμε, πήραμε, διαβάσαμε και αξιολογήσαμε σε < δεύτερη ανάγνωση >.
Η < πρώτη > είχε δημοσιοποιηθεί αμέσως στην ιστοσελίδα μας.
Καλό θα είναι να βρείτε τον χρόνο για μια ταυτόχρονη < αυτοψία > και ενημέρωσή μας αλλά και ενημέρωση συμπολιτών μας που τους καίει το ίδιο μεγάλο πρόβλημα.
Σας περιμένουμε
Στέλιος Σταματάκης
Πρόεδρος
Του περιβαλλοντικού Σωματείου
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ