Αν συντρέχουν τέτοιοι λόγοι, ή ακόμη έχουν κάποιες αμφιβολίες μπορούν να σιωπούν. Όχι όμως να προσπαθούν να ανατρέψουν βασικές επιστημονικές γνώσεις. Προσβάλουν το ίδρυμα που τους έδωσε το πτυχίο.
Δικαιούται ο απλός μη επιστήμων να μιλάει για νέφη τοξικών αερίων από τη καύση των σκουπιδιών, για ποσότητες δηλητηρίων, καρκινογόνων, για βαριά νέφη διοξίνης και άλλα παρόμοια, γιατί έτσι τα προσλαμβάνει και δικαίως έτσι τα εκφράζει.
Όμως επιστήμονες των ανωτέρω ιδρυμάτων να μιλούν για δεματοποίηση αστικών απορριμμάτων, ωσάν να πρόκειται να τυλίξουν κουραμπιέδες σε ζελατίνα;
Δεν είναι το πρόβλημα στο δέμα, το χαρτί το πλαστικό και μέταλλο και το μπάζι. Αυτά απλά διευκολύνουν στο να τρυπήσει το πλαστικό περίβλημα του δέματος.
Ας δεχθούμε ότι γίνεται περιτύλιξη μιας μάζας που έχει μέσα αποφάγια κάθε είδους και ζωικά υπολείμματα. Δηλαδή ένα δέμα από δεματοποιητή.
Τι θα συμβεί εντός του;
Ένα πλήθος μικροοργανισμών αναπτύσσεται απουσία οξυγόνου. Ουσιαστικά γίνεται κάτι σαν τη ζύμωση του μούστου αλλά πολύ πιο περίπλοκο και συγχρόνως ανεβάζει τη θερμοκρασία του δέματος. Σε τέτοιες συνθήκες παράγεται κυρίως μεθάνιο που ασκεί πίεση στο πλαστικό. Αυτό θα διογκωθεί και το πάνω μέρος του θα εγκλωβίσει το μεθάνιο μέχρι να γίνει έστω μια μικρή σχισμή απ’ όπου θα διαφεύγει σιγά σιγά αλλά συνεχώς στην ατμόσφαιρα και επειδή είναι πολύ ελαφρύ θα φύγει ψηλά στον αέρα. Από την σήψη όμως ζωικών υπολειμμάτων παράγεται και ένα άλλο αέριο το Φωσγένιο σε μικρά ποσά αλλά.... θαυματουργά. Όλοι στο πρώτο έτος μαθαίνουμε ότι το φωσγένιο αναφλέγεται στους 40 βαθμούς κελσίου. Δηλαδή πιάνει φωτιά αν έρθει σε επαφή με ένα τενεκέ που το ζεματάει ο ήλιος!
Και για ένα δέμα δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι τόσο μικρά τα ποσά αερίων που παράγονται, είναι το δέμα μόνο του και αερίζεται απ’ όλες τις πλευρές του και ο αέρας το ψύχει καλά.
Είναι τελείως άλλο φαινόμενο μία στοίβα με χιλιάδες δέματα.
Μεταξύ τους αφήνουν κενά που όμως εγκλωβίζουν τα αέρια που διαφεύγουν. Σταματάει ο αερισμός και η ψύξη των δεμάτων στο κέντρο αυτής της μάζας δεμάτων. Μόνο και μόνο από αυτή την αύξηση θερμοκρασίας κάτω από ειδικές συνθήκες άπνοιας αναφλέγεται το φωσγένιο. (βιβλιογραφία αναφέρει ως αιτία ανάφλεξης κτηρίου το πτώμα ποντικού που λόγο άπνοιας το φωσγένιο έπιασε φωτιά από ηλεκτρική ασφάλεια. Ομοίως έχουν πιάσει φωτιά εργοστάσια από σωρούς στουπιών με γράσα και λάδια που αυτοθερμάνθηκαν και έπιασαν φωτιά).
Το μεθάνιο τώρα είναι αρκετό και γεμίζει συνέχεια τα μεταξύ των δεμάτων κενά. Μόλις περάσει το 3.5% περίπου, δεν αναφλέγεται απλά αλλά εκρήγνυται. Και φωτιά να μην φουντώσει συνέχεια παράγεται και μετά την έκρηξη ξαναγεμίζει τα κενά.
Δηλαδή σε ένα τέτοιο σωρό με δέματα και μάλιστα μηνών πρέπει, να απαγορεύεται η προσέγγιση, να απαγορεύεται η κίνηση οποιουδήποτε οχήματος, ακόμη και το πλησίασμα ανθρώπων.
Πέρα από οσμές, από διαφυγές δηλητηρίων, κ.λ.π. αυτή καθαυτή η μάζα των δεμάτων είναι ένας χημικός αντιδραστήρας απρόβλεπτος, όπου εύκολα συντελούνται αυτοαναφλέξεις και εκρήξεις, και εύκολα ένα πέταμα τσιγάρου δημιουργεί εκρήξεις. Στους παλιούς βόθρους οι εκρήξεις λόγω παραγωγής μεθανίου ήταν συχνές, ο σωρός δεμάτων σε τι διαφέρει;
Γι’ αυτό η συνιστώμενη διαβροχή δεν είναι για τίποτα άλλο αλλά για να αποφευχθούν όσο γίνεται αυτοί οι κίνδυνοι, που δεν αποφεύγονται φυσικά αλλά καραδοκούν.
Αν λοιπόν κάποιος επιστήμων επιμένει για το ακίνδυνο του σωρού των δεμάτων, ας ανέβει και ρίξει το τσιγάρο του σε καμιά σχισμή μεταξύ των δεμάτων μέρες κυρίως άπνοιας.
Υπενθυμίζεται ότι οι οργανωμένοι χώροι υποδοχής υπολειμμάτων αστικών αποβλήτων, είναι προς υγειονομική ταφή (ΧΥΤΥ). Δηλαδή συστηματική κάλυψη με χώματα κατά στρώσεις. Αν ήταν χωρίς μπάζωμα κατά στρώσεις θα ήταν ό,τι και ένας μεγάλος σωρός δεμάτων, ένας χημικός αντιδραστήρας απρόβλεπτος.
Δεματοποιημένη βλακεία είναι η όλη υπόθεση, επιστημονική βλακεία, η πιο επικίνδυνη του κόσμου.
Ανάλογη επιστημονική βλακεία που έχουμε πιστέψει όλοι σ’ αυτή τη χώρα (ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων γιατί μας βόλευε) είναι ότι ο σωρός των δανείων του κράτους μας και των ιδιωτών δεν βγάζει αναθυμιάσεις, δεν αναφλέγεται και δεν εκρήγνυται ποτέ.
Έρρωσθε,
Β. Γκάτσος
10.12.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου