ΝΑΙ, ΤΟ ΝΕΡΟ ....ΝΕΡΑΚΙ. από τον Βασίλη Γκάτσο.

Αυτά ακριβώς προσπαθώ να πω με πολλαπλούς ίσως τρόπους. Είτε αφαλατώσεις φτιαχτούν, είτε φράγματα, είτε πιάσουμε το νερό να μη κατρακυλάει τζάμπα στη θάλασσα, ένας είναι ο στόχος: Η αποκατάσταση του υδροφόρου ορίζοντα και η λήψη με ελεγχόμενες γεωτρήσεις της ποσότητας που μπορεί να μας δίνει. Αν με τα φράγματα δημιουργηθεί και ικανοποιητικό απόθεμα, τότε θα έχουμε και επιπλέον νερό. Αν ακόμη υπάρχει έλλειμμα γιατί λόγω τουρισμού υπάρχουν ανάγκες, τότε προστίθεται μια λογική μονάδα αφαλάτωσης. Προ τα εκεί οδηγεί και η οδηγία 60 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, αλλά και η απλή λογική και η επιστήμη.
Αυτά εφαρμόζονται στην Κύπρο. Τα φράγματα, οι μεγάλες υδατοδεξαμενές και οι μεγάλες Μονάδες Αφαλάτωσης έχουν σκοπό να επαναφέρουν τον υδροφόρο ορίζοντα στην αρχική του κατάσταση, απ’ όπου θα αντλούν με πλήρη έλεγχο, ώστε να μην ξαναπάθουν τα ίδια.
Η Ερμιονίδα θέλει να αγνοεί όλα αυτά και συγχρόνως να θεωρεί τον εαυτό της πολιτισμένο.

Οι κινήσεις του Δήμου Κρανιδίου ήταν οι κλασσικές και ατελέσφορες:

1. Λήψη νερού με μπεντόνια και μπουκάλες από ορισμένα δημόσια πηγάδια που καθαρίστηκαν. Γραφικότητες! Αν είναι δυνατόν στην εποχή μας! Στέρεψαν τα πηγάδια αμέσως, χώρια την επικινδυνότητα ως προς την ποιότητα.
2. Μεταφορά με πλοίο και με τεράστια έξοδα λες και είμαστε ξερονήσι. Πλήρως ασύμφορο, ποιος θα επιδοτούσε την κατανάλωση, αλλά και ποιος θα έδινε αιωνίως νερό;
3. Μέχρι σήμερα ακολουθείται η πεπατημένη οδός, όπως σε όλη την Ερμιονίδα. Μία γεώτρηση που γίνεται θάλασσα, μετά μία πιο μέσα, μετά άλλη και άλλη. Ό,τι χειρότερο για τον υδροφόρο ορίζοντα.

Οι κινήσεις του Δήμου Ερμιόνης ίδιες ακριβώς. Αφού έγινε θάλασσα η γεώτρηση στο Καταφύκι τώρα πάμε για γεώτρηση πάνω στις Αδέρες!

Μία μόνον προσπάθεια έγινε με μυαλό στην Ερμιόνη επί αείμνηστου Προέδρου Βελούδη: Έφτιαξε αγωγούς και κατάλληλες δεξαμενές και έφερε το νερό από το πηγάδι στα Δισκούρια. Όχι όμως για να το εξαντλήσει. Αντλούσε νερό μόνον για κατανάλωση μιας μέρας την βδομάδα, κάθε Παρασκευή. Τότε πιάναμε νερό για να πίνουνε όλη τη βδομάδα και τότε βάζανε τα πλυντήρια. Ήταν μια λύση. Το νερό δεν έγινε θάλασσα αλλά γέμισε μικρόβια από τα γύρω εξοχικά με τους υποτιθέμενους στεγανούς τους βόθρους. Αντί λοιπόν να απαγορευτούν τα εξοχικά σε μια μεγάλη ακτίνα, έκλεισε το πηγάδι. Αυτό είναι η Ερμιονίδα, η λογική του εξοχικού και στο βάθος να πουλήσουμε το χωράφι μας. Υπήρχε όμως μια παλιά τοπική συνήθεια: Όταν κάποιος πούλαγε το κτήμα του σε κανένα μεγαλοαγρότη, του έλεγε ο δεύτερος αφού μετρούσε τα λεφτά, «να θυμάσαι ότι τα λεφτά τρώγονται και εύκολα και γρήγορα».
Τώρα η χώρα μας είναι καταχρεωμένη και όσα χρόνια τρώγαμε με τη ....μουχρούτα άλλα τόσα θέλουμε να ξεχρεώσουμε. Τα κονδύλια από ΕΣΠΑ και από επιδοτήσεις θα υπάρχουν ακόμη για λίγα χρόνια. Η μόνη ελπίδα κανένας Έπαρχος με πολύ μυαλό και θέληση να εμψυχώσει πρώτα την Ερμιονίδα και να την παρακινήσει για έργα παραγωγικά και όχι φίρλες.

Βασίλης Γκάτσος
21.12.09