Τουριστική Ερμιονίδα

Μια μεγάλη αλλαγή έχει ήδη αρχίσει.

Στους λόφους του Αγίου Παντελεήμονα Κρανιδίου είναι έτοιμο να λειτουργήσει το πολυτελέστατο ξενοδοχειακό συγκρότημα (δεν ξέρω αν πρέπει να το λέω έτσι) με το όνομα AMANZO’E. Το ό,τι η ημέρα διαμονής είναι γύρω στα 1000 € τα λέει όλα.
Είναι μια μεγάλη επένδυση για τον τόπο μας και μια μεγάλη αναβάθμιση του τόπου μας.

Χωρίς να το έχουμε καταλάβει το ξενοδοχείο αυτό, το Γκόλφ που φτιάχνεται, και η πλήρης ανακαίνιση του Ύδρα Μπίητς ώστε να γίνει συγκρότημα πολυτελέστατο, δείχνουν ότι φεύγουμε από τα παλιά συγκροτήματα της σειράς, τα ξενοδοχεία της Χούντας όπως τα λέγαμε, και αναβαθμιζόμεθα.
Είχα γράψει κάποτε ότι τα ξενοδοχεία είναι επενδύσεις. Κλείνουνε, τα αγοράζει κάποιος, τα γκρεμίζει και κτίζει καινούργια. Οι οικισμοί μας, όταν χαλάνε, μετά είναι σχεδόν αδύνατο να επανέλθουνε στην παραδοσιακή τους μορφή, λόγω τεμαχισμού της ιδιοκτησίας.
Διάβασα το site αυτού του συγκροτήματος και διαπίστωσα ότι η όλη επένδυση στηρίζεται στο κλίμα, το τοπίο, την ιστορία, την παραγωγή όχι μόνον της Ερμιονίδας αλλά και όλης της Πελοποννήσου. Φυσικά Ύδρα και Σπέτσες σε πρώτο πλάνο. Βέβαια και πολλά στοιχεία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όπως για τα τυριά που φτιάχνουμε, τα κρασιά κ.λ.π. όμως αυτό δείχνει ότι ο καλός τουρισμός σε αυτά στηρίζεται και οφείλει να τα αναπτύξει ο τόπος.
Και αυτοί οι άνθρωποι για να επενδύσουν τόσα χρήματα και μάλιστα όχι στην παραλιακή ζώνη της Ερμιονίδας, κάτι ξέρουν, κάτι βλέπουν στην περιοχή μας, κάτι που έχει η Ερμιονίδα, η Αργολίδα, η Πελοπόννησος, κάτι που σπανίζει αλλού. Και βέβαια για το ρίσκο που παίρνουν, για την προσπάθεια που καταβάλουν δεν θα ζητήσουν τη γνώμη και την ανάλυση του κάθε παρατρεχάμενου πολιτικάντη, ούτε της κάθε μπλοκότρυπας.

Όμως, αν αυτή η επένδυση γινότανε σε έναν Δήμο της Ελβετίας, ο Δήμαρχος και όλο το Δημοτικό Συμβούλιο θα καλούσαν τους επενδυτές στον Δήμο να τους ευχαριστήσουν που επέλεξαν τον τόπο τους, που μπαίνουν στην τοπική τους οικονομία με ένα τέτοιο ξενοδοχειακό διαμάντι, να τους υποσχεθούν κάθε βοήθεια, και να τους δώσουν τιμητική πλακέτα του Δήμου. Φυσικά στην Ελβετία ο Δήμος αν δει ότι δεν τηρούνται οι νόμοι από το συγκρότημα κατά τη λειτουργία του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να ενεργήσει ταχέως και αποτελεσματικώς για το κλείσιμό του, γιατί άλλο η οικονομία και άλλο οι νόμοι.
Ο Δήμος μας καλωσόρισε και τίμησε τους επενδυτές;

Οι μεμψιμοιρίες για το ότι δεν θα προσλάβει ντόπιους, θα φέρνουν τρόφιμα από αλλού, κ.λ.π. περιττεύουν. Ο πελάτης και τη σκόνη του να αφήσει στην περιοχή μας κέρδος δικό μας είναι. Το θέμα είναι να αντιληφθούμε ότι η Ερμιονίδα με τις βίλες των πολύ πλουσίων και τα υπερπολυτελείας ξενοδοχειακά συγκροτήματα αλλάζει δραματικά και πρέπει δραματικά να αλλάξει και η νοοτροπία όλων μας, αν δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να «είμαστε στην μπάντα».

Σημείωση: Η αρχή της προστασίας της καλλιεργήσιμης γης, δηλαδή να πάψει να πουλιέται ως αγροτεμάχιο, δεν έρχεται σε αντίθεση με τις επενδύσεις κάθε είδους. Είναι θέμα χωροταξίας, ποιος πού επιτρέπεται να κάνει τι. Και στην Ερμιονίδα, όπως πολύ σωστά επισημαίνεται, έχει αρχίσει ο κορεσμός. Και, προσοχή!!,  δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός για τον τουρισμό από τον ίδιο τον εαυτό του.


Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Προς τα λεβεντόπαιδα του Διδύμου.

Χειροτονημένα και μη.
Τώρα που τελειώσατε με τις επιστολές απόδοσης τιμής στον Παπάγγελο, μπορείτε να μας πείτε τι ώρα θα γίνει η εκδήλωση και το πρόγραμμα, αν υπάρχει;

Ευχαριστώ.

Το πρόστιμο

Το εκ Περιφερείας ερχόμενο.

Πριν καιρό λοιπόν είχε επιθεωρηθεί «ο βιολογικός του Κάμπου» και οι επιθεωρητές το πρώτο που διαπίστωσαν ήταν ότι η ΑΕΠΟ του «βιολογικού» δεν είχε πλέον ισχύ και δεν είχαν γίνει ενέργειες για την ανανέωσή της. Βαρύτατη παράλειψη.

Επιπλέον οι επιθεωρητές διαπίστωσαν όλα όσα γίνονταν με τις χωματοδεξαμενές, τις λάσπες, τα βοθρολύματα, και για όλα αυτά συνέταξαν έκθεση την οποία έδωσαν στον Δήμο, ώστε εντός ολίγων, συνήθως, ημερών να υποβάλλει γραπτώς τις ενστάσεις του και τη δική του άποψη στην αρμοδία υπηρεσία. Δεν το έκανε ο Δήμος (η ΔΕΥΑΕΡ δηλαδή) και έτσι η έκθεση μεταβιβάστηκε στον Περιφερειάρχη ο οποίος είναι υποχρεωμένος να υποβάλλει το κατά το νόμο πρόστιμο και να παραπέμψει την υπόθεση και στη δικαιοσύνη. Αυτό και έπραξε.
Διάβασα ότι το πρόστιμο ήταν τσουχτερό, 20 000 €.
Τίποτα δεν ήτανε, και ας ευχαριστήσουμε τον Περιφερειάρχη ο οποίος έχει δικαίωμα κατά τον νόμο 4014/2011 να βάζει πρόστιμο μέχρι 200 000 €. Και μάλιστα αν κρίνει ότι η παράβαση είναι πολύ μεγάλη να μεταβιβάσει στην ανωτέρα αρχή του που βάζει πρόστιμο μέχρι 500 000 ή κατευθείαν στο ΥΠΕΚΑ όπου ο υπουργός βάζει πρόστιμο μέχρι 2 000 000 €.

Το να έχει εκπνεύσει η ισχύς την ΜΠΕ/ΑΕΠΟ και να μην έχεις κάνει καμιά ενέργεια είναι βαρύτατη παράληψη. Το να μην έχεις, ή να έχει λήξη η άδεια διάθεσης λυμάτων, ή επεξεργασμένων λυμάτων, ή ιλύος, ομοίως βαρύτατη παράληψη. Όταν δε οι επιθεωρητές διαπιστώνουν ότι επί του εδάφους αποθηκεύονται συστηματικά λύματα, παίρνουν δείγματα εδάφους, υγρών κ.λ.π. και άντε ξεμπέρδευε μετά.
Δηλαδή η περίπτωση του Κάμπου είναι για το ανώτατο πρόστιμο.

Και ενώ έχουμε πλέρια βιντεοσκόπηση, ΔΙΑΥΓΙΑ, ιστολόγια του Δήμου και των εταιρειών του, πλέρια αναμετάδοση κάθε παράστασης του Δήμου και κάθε ευχετηρίου και ιερής αγανάκτησης, φυσικά δεν υπάρχει πληροφόρηση πραγματική. Διότι ένας Δήμος που πραγματικά πληροφορεί έχει στο site του όλες τις ΜΠΕ και ΑΕΠΟ των δραστηριοτήτων του, αναρτά τις αναλύσεις, αναρτά τους έλεγχους από επιθεωρητές, τις εκθέσεις των επιθεωρητών, τα πρόστιμα κ.λ.π. Αυτά είναι πληροφόρηση και όχι το που παραβρέθηκε και ποιους ευχαριστεί ο δήμαρχος και το επιτελείο του.

Φανταστείτε αν η κατάσταση του Κάμπου δεν ήταν του Δήμου αλλά ενός μεγάλου ξενοδοχείου, ή γκολφ, ή μιας βιοτεχνίας ή βιομηχανίας τι θα γινότανε. Η αριστεροειδής αφασία και οι παρατρεχάμενοι θα οργίαζαν κατά του καπιταλισμού, κατά των ανόμων συμφερόντων και του κέρδους που παίζουν εγκληματικά με την υγεία του λαού. Θα γέμιζαν και πάλι οι μπλοκότρυπες από ιερή αγανάκτηση. Τώρα ....σιωπή. Δεν είναι και του Λεμπέση ο χωματόλακος! Λακαλεμπέση, όπως λέμε Λακατούρκα!

Ορθώς έπραξε ο Περιφερειάρχης και τον ευχαριστούμε για το χαμηλό πρόστιμο, σαν να μας λέει: τελευταία ευκαιρία για να συμμορφωθείτε.
Οφείλει όμως να στείλει (ή τους έχει ήδη στήλη και δεν το ξέρουμε) τους επιθεωρητές του και στον βιολογικού του Λουτρού, όπου κατά την τοπική οικολογία βγάζει νερό και το διαθέτει επιφανειακώς στο ρέμα Χουσεΐνι. Και στη συνέχεια να πάνε στον βιολογικό Ερμιόνης. Στη συνέχεια μια ολόκληρη μέρα να αφιερώσουν στον έλεγχο του δεματοποιητή Σταυρού.

Και ο Δήμος να καταλάβει ότι ενεργεί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι στην Μεταπολίτευση. Να αναρτήσει όλες τις ΜΠΕ, ΑΕΠΟ, άδειες διάθεσης επεξεργασμένων λυμάτων και ιλύος, άδειες διάθεσης ‘ζουμιών’ δεματοποιητή, εκθέσεις επιθεωρητών κ.λ.π. Ο Δήμος μπροστά στον νόμο δεν διαφέρει σε τίποτα από οιαδήποτε εταιρεία. Αυτό είναι δημοκρατία και διαφάνεια.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Άι Νικόλας

Εκπληκτική η φωτογραφία του Αγίου Νικολάου από
το αρχείο του κυρίου Μέλλου. Δεν είχα δει αυτό το εξωκλήσι πριν την επισκευή του. Αν έχει και άλλες ας μας τις αναρτήσει. Δεν πάνε χαμένες, οι περισσότεροι τις αντιγράφουμε στα αρχεία μας.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η σκεπή του που είναι πέτρινη καμαρωτή όπως των δεξαμενών νερού στα κάστρα.Με αφορμή αυτό το εκκλησάκι θέλω να επισημάνω ότι, ενώ ασχολούμαστε πολύ με την αρχαία ιστορία του τόπου μας, δεν δείχνουμε το ίδιο ενδιαφέρον για τη χριστιανική περίοδο. Πολλά εξωκλήσια που σήμερα έχουν ανακαινιστεί και με μια πρώτη ματιά φαίνονται νεότατα, στην πραγματικότητα είναι πολύ παλιά και αρκετά αρχικά τους στοιχεία έχουν διατηρηθεί. Αρκετά είναι ερειπωμένα και αν δεν συντηρηθούν και αποκατασταθούν στην αρχική τους μορφή, θα χαθούν. Υπάρχουν όμως και πολλά άγνωστα, γιατί σώζονται μόνον τα θεμέλια τους και δεν τους δίνουμε σημασία. Τα ξέρουν μόνον οι γύρω αγρότες ή ποιμένες, περιέργως μερικές φορές με το όνομά τους(!), γιατί μπορεί να έμεινε μόνο το θεμέλιο, όμως το όνομα πέρασε στην περιοχή ως τοπωνύμιο.
Ένα άγνωστο εκκλησάκι βρίσκεται στη λιμνοθάλασσα των Ποτοκίων (πρώτη αναφορά γίνεται στο βιβλίο μου). 

 Εκεί που σήμερα είναι το μαντράκι που δένουν τις βάρκες (βλέπε φωτογραφία). Σώζεται το θεμέλιο του ιερού και μέρη θεμελίων που διαγράφουν περίπου το μέγεθός του. Είναι πολύ μικρό εκκλησάκι. Στον περίβολό του μάλλον έχουν γίνει και ταφές, όπως μαρτυρούν ορισμένα ίχνη.
Στο σημείο αυτό της λιμνοθάλασσας Ποτοκίων υπάρχουν και άλλα ίχνη που μαρτυρούν ότι υπήρχε εκεί μικρός οικισμός, πιθανόν από τα προχριστιανικά χρόνια που συνέχισε τη ζωή του. Υπάρχει μάλιστα μια ελιά καμένη που πρέπει να στέκει εκεί αιώνες, ίσως ίδιας ηλικίας με το εκκλησάκι. Οι παππούδες μας κατέβαζαν από τα περιβόλια τους με τα ζα τα εσπεριδοειδή και ακολουθούσαν το μονοπατάκι στο Μαυρονήσι, περνούσαν από τα ερείπια του εξωκλησιού και συνέχιζαν μέχρι τη μύτη, 100 μέτρα πιο πέρα, όπου έπιαναν τα ιστιοφόρα για να παραλάβουν το φορτίο. Και το μονοπάτι αυτό είναι παμπάλαιο.

Μάλλον πρέπει να ξανακτιστεί το εκκλησάκι διατηρώντας τα ελάχιστα ίχνη του αλλά και σε μορφή σαν τον παλιό Άι Νικόλα του Μετοχίου.

Η παράδοση του τόπου μας λέει ότι, μετά την καταστροφή των Ψαρών το 1824, οι Ψαριανοί που επέζησαν, ήλθαν στην Ερμιόνη και ζήτησαν το Μαυρονήσι και την γύρω από τη λιμνοθάλασσα των Ποτοκίων περιοχή για να φτιάξουν τα Νέα Ψαρά. Οι Ερμιονίτες δεν δέχθηκαν, γιατί θεώρησαν ότι τα φτωχά εδάφη τους δεν θα μπορούσαν να θρέψουν επιπλέον πληθυσμό. Έτσι έφυγαν οι Ψαριανοί και ίδρυσαν τα Νέα Ψαρά στην Εύβοια στη θέση της αρχαίας Ερέτριας. Τον 19ο αιώνα όλοι γνώριζαν την περιοχή ως Νέα Ψαρά και πολύ αργότερα πήρε εκ νέου την αρχαία ονομασία της.
Οι περιστάσεις τα φέρανε έτσι, ώστε να συμβεί το ανάποδο. Κατά τον 19ο αιώνα έως αρχές 20ου, Ερμιονήτες, Κρανιδιώτες και άλλοι ψαράδες της Ερμιονίδας που ψάρευαν συστηματικά σε αυτά τα μέρη έμειναν μόνιμα εκεί και κυρίως στα Στούρα (Νέα Στύρα). Από την Ερμιόνη το σόι Αραπάκη και Γκάτσου έχουν πάρα πολλούς (και πλέον άγνωστους) συγγενείς σε αυτά τα μέρη.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος 

σ.σ. Φωτογραφία της εκκλησίας του Αι Νικόλα εδώ και εδώ

Ο δρόμος του Παυσανία

"Στα ορεινά του κτήματος Μετόχι (ιδιοκτησίας της Μονής της Ύδρας) υπήρχε ένα χάλασμα που οι πατεράδες και παππούδες μας ανέφεραν ως  Άι Νικόλα. Βοσκοί και κυνηγοί το χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο σε κακές καιρικές συνθήκες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις σταβλίζονταν και ζώα. Όταν πήγαινα με τα πόδια στο Γυμνάσιο του Πόρου, το μονοπάτι περνούσε κοντά στο ερειπωμένο εκκλησάκι και συχνά κάνοντας μικρή παράκαμψη, άναβα εκεί ένα λαδοφάναρο που λειτουργούσε ως καντήλι...."
Είναι ένα σημαντικό απόσπασμα από αναμνήσεις του κυρίου Νίκου Μέλλου στο Εικονοσκόπιο News. Πριν τη δεκαετία του 1960 υπήρχε συχνή μετάβαση από την περιοχή Θερμησίας με τα πόδια ή με ζώο προς Δαμαλά και προς Γαλάτα μέσα από μονοπάτια των Αδερών. Τα μονοπάτια αυτά τα χρησιμοποιούσαν και όσοι ναυτόπαιδες και ναύτες Ερμιονίδας υπηρετούσαν ή σπούδαζαν στον Ναύσταθμο του Πόρου. Όπως περνούσαν από τον Άι Νικόλα θα περνούσαν και από άλλες επώνυμες περιοχές και ρέματα, από επώνυμους βραχισμούς και στάνες.
Ένα από αυτά τα μονοπάτια πήρε και ο Παυσανίας από την πόλη των Τροιζηνίων (Δαμαλάς) και ανεβαίνοντας τις Αδέρες (Φορβάντιο όρος) συνάντησε τον ναό του Απόλλωνος Πλατανιστίου, προφανώς σε κάποια ρεματιά με πλατάνια από την πλευρά του Δαμαλά. Αυτός ο ναός δεν έχει μέχρι σήμερα εντοπιστεί. Φυσικά σαν 'εξωκλήσι' θα ήταν ένας απλός περίβολος φτιαγμένος συνήθως από δύο παράλληλες σειρές πλακών μπηγμένων κάθετα στο έδαφος, που περιέβαλε έναν ναΐσκο ξύλινης κατασκευής με θεμέλιο ξερολιθιά. Κάτι ανάλογο με τον ναό του Δία στον Προφήτη Ηλία Ερμιόνης και της Ήρας στον Πρώνα (λόφος Μύλων Ερμιόνης).

Επί των ημερών μας ανθεί ο ιστορικός τουρισμός και έρχονται ομάδες τουριστών για να περπατήσουν αυτές τις αρχαίες πορείες. Μία ομάδα μάλιστα ζήτησε πληροφορίες για την πορεία του Παυσανία πάνω στις Αδέρες, γιατί ήθελαν να περπατήσουν από Δαμάλα σε Ερμιόνη και μετά να συνεχίσουν την πορεία του Παυσανία.

Παράκληση προς τον κύριο Μέλλο, που φαίνεται να είναι από τους λίγους γνώστες αυτών των παλαιών μονοπατιών να μας γράψει κάθε λεπτομέρεια με ό,τι θυμάται, ότι είδε, ό,τι άκουσε για αυτά τα μονοπάτια και αν έχει την ευγενή καλοσύνη και βέβαια χρόνο να παρακινήσει και άλλους συντοπίτες του να δώσουν πληροφορίες και αναμνήσεις.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να προσδιοριστούν αυτά τα παμπάλαια μονοπάτια, να καταγραφούν και να επισημανθούν ως «Πορεία του Παυσανία».

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Πάτρα

Κατάληψη συμβόλων

Η Πειραϊκή Πατραϊκή ήταν το καμάρι της Πάτρας και  όλης της χώρας. Έφτασε στην ακμή της να έχει πλήθος εργοστασίων με γύρω στους 20000 εργαζόμενους και τα προϊόντα της να είναι «εφάμιλλα των ξένων», όπως τότε συνήθιζαν να λένε.
Το εργοστάσιο του Λαδόπουλου το δεύτερο καμάρι της Πάτρας. Εκεί έβγαιναν όλα χαρτιά που χρησιμοποιούσαμε τότε. Όποια μαθητική εκδρομή περνούσε από την Πάτρα δεν θεωρείτο ολοκληρωμένη χωρίς επίσκεψη στο εργοστάσιο του Λαδόπουλου και στην Achaia Clauss, με τα διάσημα κρασιά της και τα τεράστια βαρέλια της.

Το εργοστάσιο ελαστικών Pirelli, τότε που η Ελλάδα χρησιμοποιούσε τα δικά της ελαστικά. Έκλεισε και μεταφέρθηκε σε άλλη χώρα από την σκληρή επιμονή των συνδικαλιστών της και τις πολύμηνες απεργίες κατά του ξένου κεφαλαίου.

Όπως διαβάζουμε στον καθημερινό τύπο, και τα τρία αυτά κραταιά εργοστάσια, παρατημένα κουφάρια κτιρίων σήμερα, έχουν καταληφθεί από μετανάστες που καραδοκούν να βρουν τρόπο να φύγουν για την Ευρώπη.
Ούτε για εξαθλιωμένους μετανάστες δεν κάνει πλέον η χώρα μας.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Μάριο Μόντι

«Μέχρι πριν λίγο καιρό, η Ελλάδα περνούσε μια θριαμβευτική φάση, έμοιαζε να είναι έτοιμη να ξεπεράσει την Ιταλία. Πίσω από όλα αυτά, όμως, υπήρχε ένα πολιτικό σύστημα που πουλούσε αυταπάτες στους πολίτες, μια κοινωνία των πολιτών που βασιζόταν στην φοροδιαφυγή, έλλειψη ανταγωνισμού, νεποτισμός, έλλειψη αξιοκρατίας, διαφθορά, αλλοίωση των στοιχείων της δημόσιας οικονομίας»

Πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού της Ιταλίας σε συνέντευξη.

Αυτό που οι ξένοι βλέπουν καθαρότατα εμείς το βιώσαμε, το βιώνουμε, αλλά το αρνούμαστε πεισματικά.

Μία όμως η οδός. Η αυστηρή λειτουργία των θεσμών, γενικό πόθεν έσχες, επαναφορά της καλλιεργήσιμης γης στην κανονική χρήση της, και πραγματική παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών που σημαίνει πρωτίστως εργοστάσια και βιοτεχνίες στα αστικά κέντρα και καλλιέργειες και μεταποίηση στα αγροτικά.

Χώρα που εισάγει το 50% της τροφής των κατοίκων της και εξάγει το 5%, είναι καταδικασμένη. Χώρα που εισάγει το 70% του κρέατος που καταναλώνει, είναι καταδικασμένη. Χώρα που τα αστικά της κέντρα είναι γεμάτα κουφάρια παλαιών κραταιών εργοστασίων της, είναι χαμένη από χέρι. Χώρα που ο επί πτυχίω φοιτητής επιτρέπεται να χρωστάει τα μαθήματα όλων των προηγουμένων ετών, είναι καταδικασμένη. Χώρα που την εγκαταλείπουν τα καλύτερα μυαλά της είναι καταδικασμένη.

Δυστυχώς και στην Επαρχία μας, αντί να υπάρχει πανστρατιά για την καλλιέργεια της γης και τη μεταποίηση των προϊόντων της, αντί να υπάρχει πανστρατιά για τη σωτηρία και την αξιοποίηση της θάλασσάς μας, αντί να υπάρχει πανστρατιά για τον τουρισμό μας, όλη η ζωτικότητα, όλη η ικμάδα, εστιάζεται στα πεπραγμένα του αντιπαραγωγικού Δήμου μας και στα σκουπίδια που μαζεύονται στις παραλίες και στους δρόμους μας.

Κάποτε έγραψε η Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Ερμιόνης: «Πάρτε και κανένα μαχαιράκι και ανεβείτε στις Αδέρες για χόρτα». Και πρόβαλαν αυτήν τη θαυμάσια φωτογραφία των συνεταιρισμένων παππούδων μας με τον Νίκο τον Δέδε και τον Μιχάλη Δεληγιάννη. Ας μας την ξαναθυμίσουν και θα πρότεινα να την έχουν μόνιμα προμετωπίδα όλα τα μπλογκ που πιστεύουν στην παραγωγική και ομαδική εργασία.

Όταν οι «ειδήσεις» των μπλογκ μιλάνε για νέους που συνεργάζονται για την καλλιέργεια των αγρών τους με σύγχρονα μέσα, που συνεργάζονται ως σύγχρονοι ποιμένες, που πρωτοστατούν για να φτιάξουν θαλάσσιες περιοχές για την αναγέννηση των αλιευμάτων, που εφαρμόζουν νέες ιδέες στον τουριστικό τομέα, για μεμονωμένα άτομα που από μεράκι βγάζουν και εμφιαλώνουν το δικό τους λάδι, τότε ξαναέρχεται η ελπίδα να κατοικήσει στα μέρη μας. Όταν δούμε αναρτημένη στα μπλογκ τη δική τους φωτογραφία της ενθουσιαστικής παραγωγικής συλλογικότητάς τους.

Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές. Ακόμη και οι πολιτιστικές μας εκδηλώσεις, πολιτιστική υπεκφυγή καταντούν.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος.

Όσο αργούμε, τα χάνουμε

Τοπωνύμια και μικροτοπωνύμια

Διαβάζοντας άρθρα, ανακοινώσεις, αναμνήσεις, περιγραφές, αφηγήσεις, έγγραφα, συμβόλαια κ.λ.π. μέσα από το κείμενο ξεπηδούν τοπωνύμια και μικροτοπωνύμια που σε κάνουν να ξεχάσεις το κείμενο και να προσηλωθείς σε αυτά. Αρχαία, ρωμαϊκά, βυζαντινά, νεοελληνικά, ενετικά, φράγκικα, ρώσικα, αρβανίτικα, τούρκικα, βλάχικα, σλάβικα, και δεν ξέρω τι άλλα. Παραλλαγμένα με τα χρόνια, μετατοπισμένα από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο, χαμένα στις μέρες μας, ένας βράχος, ένα σημάδι, μια κορυφή, ένας λόγγος, ένας κολπίσκος.......

Είναι πάρα πολύ σημαντικά και όσο περνάει ο καιρός χάνονται.
Είναι ανάγκη πάσα τα λαογραφικά και ιστορικά μουσεία μας, οι δημοτικές βιβλιοθήκες μας, σε στενή συνεργασία με τα σχολεία να καταστρώσουν ένα πρόγραμμα συστηματικής καταγραφής. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή και σχεδιασμός τουλάχιστον πενταετίας. Δεν είναι μόνο αυτά που έχουν καταγραφεί σε κείμενα παλιά και νέα. Τα περισσότερα είναι στον προφορικό λόγο των παππούδων και των γιαγιάδων μας, και εδώ τα παιδιά του σχολείου μπορούν να κάνουν θαύματα.
Πολλά μάλιστα μικροτοπωνύμια δημιουργούνται για λίγο, από μια γενιά και μετά ξεχνιούνται, γιατί η επόμενη τα λέει αλλιώς. Ή τυχαίνει να τα φτιάξει μια γενιά και να μείνουν έτσι αιώνες.

Έρρωσθε,
Βασίλειος Γκάτσος

Δύο σκέψεις

Και μια τρίτη

Βγάζουμε τρακόσους βουλευτές κατανεμημένους σε κόμματα. Το κάθε κόμμα ανάλογα με τη δύναμη του παίρνει γραφεία και αίθουσες συνεδριάσεων μέσα στο σπίτι του, το κτίριο της Βουλής, ώστε άνετα να επιτελέσει το έργο του.

Σκέψη πρώτη: Η μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση του Δήμου μας να έχει τα γραφεία της, όχι κατ' ανάγκη στο δημαρχείο Κρανιδίου, αλλά στης Ερμιόνης που έχει πολύ χώρο. Σε αυτά να οργανώνει τη λειτουργία της, να συσκέπτεται, να δέχεται πολίτες κ.λ.π.

Οι βουλευτές παίρνουν την βουλευτική αποζημίωση για να ζήσουν και να λειτουργήσουν.

Σκέψη δεύτερη: Στον Δήμο τουλάχιστον η θέση του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης δεν θα έπρεπε να ήταν με μισθό; Είναι η δεύτερη σημαντική πολιτική θέση μετά τον Δήμαρχο. Είναι λογικό να αμείβονται Αντιδήμαρχοι και πρόεδροι δημοτικών επιχειρήσεων και όχι ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης; Πώς θα ελέγχει αποτελεσματικά της εξουσία;

Η δημοτική κοινότητα είναι σαφώς διαχωρισμένη από την μαθητική κοινότητα. Μαθητές, δάσκαλοι και καθηγητές έχουν τους δικούς τους χώρους, τη δική τους αυτονομία.

Σκέψη τρίτη: Η αίθουσα εκδηλώσεων του Λυκείου Κρανιδίου μπορεί να είναι άνετη και κατάλληλη για συνεδριάσεις του ΔΣ Δήμου Ερμιόνης ή για πολιτικοκομματικές συγκεντρώσεις (τελευταία παραχωρήθηκε και σε κόμματα), είναι όμως χώρος ενταγμένος απόλυτα σε αυτό που λέμε μαθητική και διδασκαλική κοινότητα. Πρέπει να επανέλθει πλήρως εκεί που ανήκει. Ο Δήμος Ερμιονίδας έχει τεράστιες κενές και ωραιότατες αίθουσες στο δημαρχείο το παλιό του Δήμου Ερμιόνης. Η δύο αίθουσες που παλιά, όταν ήταν σχολείο, τις λέγαμε πρώτη και δεύτερη τάξη, είναι ενοποιημένες με τεράστια πολύφυλλη πόρτα. Μια χαρά κάνει για αίθουσα συνεδριάσεων.
Μπορεί ο νόμος να ορίζει το δημαρχείο να βρίσκεται στο Κρανίδι, αυτό δεν σημαίνει ότι υποχρεώνει τον δήμο να έχει εκεί όλες τις λειτουργίες του.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Αιγιαλοί, Παραλίες, Προσπελάσεις κ.α.

Με αφορμή συγκεκριμένη ενέργεια έγινε κάποιος διάλογος, τις προηγούμενες ημέρες, σε μερικά από τα γειτονικά μας ιστολόγια.

Από την πλευρά μου θα ήθελα να θυμίσω ότι έχω γράψει πολλές φορές για τα θέματα αυτά αναφέροντας δύο σχετικές αποφάσεις του Δ.Σ. του Δήμου Κρανιδίου, το 2004.

Την 233/2004 και την 234/2004.

Και οι δύο, να μην κουράζω, είναι στο τέλος του σχολίου αυτού.

Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τις αποφάσεις αυτές,

ιδιαίτερα την εισήγηση του τότε Δημάρχου Κρανιδίου, θα αντιληφθεί αμέσως ποιες δυνατότητες έχει ο Δήμος τόσο στην εξασφάλιση της Ζώνης της Παραλίας όσο και των Προσπελάσεων σε αυτήν.

Η αδράνεια στην εφαρμογή των δύο αυτών αποφάσεων, εδώ και κάπου ΟΚΤΩ χρόνια, αλλά και από όσο γνωρίζω, η μη αξιοποίηση των δυνατοτήτων που παρέχει ο Νόμος στον Δήμο για άλλες περιπτώσεις, όπως η συγκεκριμένη, οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα.

Την έλλειψη πολιτικής βούλησης να εξασφαλισθούν Παραλίες και Προσπελάσεις.

Και ας λένε οι εκάστοτε Δημοτικοί Αρχοντες ό,τι θέλουν.

Και ας τρέχουν σε Λιμεναρχεία, Κτηματικές Υπηρεσίες και Εταιρείες κ.α.

Το πρόβλημα είναι αυτοί!

Τουλάχιστον όπου έχουν καθορισθεί οι οριογραμμές Αιγιαλού και Παραλίας.

Και όπου δεν έχουν καθορισθεί, δεν είναι δα και κάτι τρομερό να καθορισθούν!

Συμπεράσματα:

Η ευθύνη, ΟΛΗ, είναι στον Δήμο. Ο οποίος, σημειωτέον, διαθέτει, αποδεδειγμένα, ΟΛΗ την γνώση.

Και σε ό,τι αφορά τις αντιδράσεις μας η ευαισθησία ας συνοδεύεται και με γνώση.

Είναι, πιστεύω, πιο αποτελεσματικές.

Ακολουθεί η 233/2004 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του τότε Δήμου Κρανιδίου

Και η 234/2004 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του τότε Δήμου Κρανιδίου

Απορία!

Διαβάζω στο Ιστολόγιο του Δήμου:

Σε τραγική κατάσταση οι Δήμοι της χώρας λόγω της αναστολής διαδικασίας προσλήψεων προσωπικού

Και μου γεννήθηκε η απορία.

Οι Δήμοι είναι σε τραγική κατάσταση ή οι Δήμαρχοι;

Αιολικά Πάρκα

Τροιζηνία - Ερμιονίδα.

Ήδη οι ανεμογεννήτριες των αιολικών πάρκων της Τροιζηνίας είναι ορατές από την επαρχία μας. Στην Ερμιονίδα έχουμε ένα αιολικό πάρκο στο Δυτικό Δίδυμο όρος, το οποίο δουλεύει παραγωγικά εδώ και ορισμένα χρόνια.
Πουθενά δεν έχω εντοπίσει κάτι για τα πραγματικά έσοδα του Δήμου Κρανιδίου και του σημερινού Δήμου Ερμιονίδας από αυτή τη δραστηριότητα. Γνωρίζουμε όλοι ότι ένα ποσοστό της τάξης του 6 %- 10% από την πούληση του ρεύματος, και όχι  από τα κέρδη της εταιρείας, του αιολικού πάρκου πηγαίνει στον δήμο που το φιλοξενεί. Σίγουρα υπάρχουν και παραστατικά που αποδεικνύουν το χρηματικό ποσό που εισπράττει ο δήμος μας, κάθε χρονιά.
Επίσης δεν κατάφερα να εντοπίσω τα στοιχεία που αφορούν τα πραγματικά έσοδα από τα αιολικά πάρκα του Δήμου Τροιζηνίας.

Όποιος γνωρίζει κάτι ας το γράψει, αν και είναι υποχρέωση του δήμου μας, τόσο της συμπολίτευσης όσο και της αντιπολίτευσης να δώσουν αυτά τα στοιχεία στη δημοσιότητα. Τόσο για το αιολικό πάρκο στα Δίδυμα, όσο και για αυτά που αναπτύσσονται στον Δήμο Τροιζηνίας, στοιχεία που μπορεί εύκολα να πάρει με ένα τηλεφώνημα ο δήμαρχός μας από τον δήμαρχο Τροιζηνίας. Όμως πραγματικά στοιχεία με τεκμήρια.
Είναι περίεργο: ο Δήμος Τροιζηνίας να επιτρέπει να αναπτύσσονται τόσα πολλά αιολικά πάρκα στην περιοχή του (μπορεί να αναπτύξει μέχρι 2000 MW), ενώ ο Δήμος μας να μη δείχνει κανένα ενδιαφέρον.
Η απάντηση ότι τα αιολικά πάρκα θα επηρεάσουν τον τουρισμό μας είναι αίωλη. Χρειάζεται μια πιο φρέσκια απάντηση.
Άραγε η Τροιζηνία έχει βαλθεί να διώξει τον τουρισμό της; Ας σημειωθεί ότι η ευρύτερη περιοχή Τροιζηνίας, μαζί δηλαδή με Πόρο και Μέθανα, στην τελευταία απογραφεί φαίνεται να χάνει 1700 άτομα από τον μόνιμο πληθυσμό της. Δηλαδή και εκεί η σταθερή απασχόληση δεν πάει καλά όπως και στην Ερμιονίδα. Τι ελπίζει και σε τι αποβλέπει η Τροιζηνία με τα αιολικά της πάρκα;

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος.

Για τα Σχολεία

Γειτονικό ιστολόγιο προβληματίστηκε πρόσφατα, διατυπώνοντας σειρά ερωτημάτων, με τον δικό του τρόπο και την δική του λογική,  για κάποια ενέργεια που έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Πόρτο Χελιού, ίσως και σε άλλα.

Ενέργεια που θα έλεγα ότι προβληματίζει. Θετικά και αρνητικά.

Και θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να δοθούν από τους αρμόδιους πειστικές απαντήσεις, για το εάν δόθηκε η απαιτούμενη σχετική έγκριση ή όχι, και, κυρίως, το σκεπτικό της.

Εχω ξαναγράψει ότι τα Σχολεία μας η Ελληνική Πολιτεία τα έχει, ΘΕΣΜΙΚΑ, απόλυτα θωρακισμένα.

Τίποτα δεν ‘μπαίνει’ στο Σχολείο, τίποτα δεν υλοποιείται, ούτε μάθημα, ούτε πολιτιστική δραστηριότητα, ούτε ψυχαγωγική δραστηριότητα, ούτε περιβαλλοντική δραστηριότητα, …, αν δεν προβλέπεται από τους σχετικούς Νόμους, Κανονισμούς και Προγράμματα.

Και όταν υλοποιείται, και πάλι υλοποιείται σύμφωνα με τα όσα λένε οι Νόμοι και οι Κανονισμοί.

Και θα πρέπει εδώ να θυμίσω την περίπτωση όπου οι εθελοντές του Δήμου, στα Δίδυμα, με εξουσία ελέω Εθελοντισμού, απαιτούσαν τότε από το Σχολείο να στείλει τα παιδιά να συμμετάσχουν στην εκεί δράση τους.

Και εγκαλούσαν μάλιστα το Σχολείο γιατί δεν ανταποκρίθηκε, υπάκουσε καλλίτερα, στις αιτιάσεις αυτές. Και δεν ήταν η μοναδική περίπτωση.

Τότε είχα αντιδράσει με το ίδιο σκεπτικό.

Και είχα γράψει ότι έτσι ανοίγουν κερκόπορτες για την Αλωση των Σχολείων.

Το αποτέλεσμα νάτο. Και δεν είναι τίποτα.

Να δείτε που σε λίγο θα αρχίσουν να ‘μπαίνουν’ και στην εκπαιδευτική διαδικασία. Είτε μοιράζοντας ‘βοηθητικό εκπαιδευτικό υλικό’ είτε κάνοντας ομιλίες, είτε …..

Οι ‘τεχνικές’ είναι πολλές.

Όσοι μου απέδωσαν τότε ‘εύσημα’, ας αναλογισθούν τι έκαναν, όχι σε μένα αλλά στα παιδιά.

Ας σκύψουν το κεφάλι και ας τους ζητήσουν συγνώμη, έστω και νοερά, το δυνατά θέλει παλληκαριά.

Όχι βέβαια μόνον αυτοί.

Αλλά και όσοι τους στήριξαν με την ΣΙΩΠΗ και την ΑΔΡΑΝΕΙΑ τους.

Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα ρωτάμε τι βγάζουν τα Σχολεία μας.

 ΠΟΛΙΤΕΣ, όπως τους θέλει η Πολιτεία μας και το Σύνταγμά μας, ή κάτι άλλο!

Γιατί και στις δύο περιπτώσεις συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.

Χρησιμοποιούνται οι Μαθητές και το Σχολείο για σκοπούς απόλυτα ξένους προς την δουλειά τους.

Καλά θα κάνουν επομένως οι Γονείς και οι Σύλλογοί τους να ενδιαφερθούν για όλα αυτά και να παραμερίσουν από τον χειρισμό αυτών των θεμάτων τους αμαθείς και τους επικίνδυνα ημιμαθείς.

Κομποστοποίηση

Δεν είναι μια αθώα τεχνική

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε για την οικιακή κομποστοποίηση όπου θα διαπιστώσετε ότι πρέπει να λάβετε υπ' όψιν πάρα πολλούς παράγοντες για να βγάλετε κομπόστ που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
http://www.routes.gr/Documents/Environment/OdigosKompostopoiisis.pdf

Η αριστεροειδής αφασία η οποία .... 
..... κατά κανόνα χρησιμοποιεί το περιβάλλον και τα προβλήματά του ως μέσον για την προώθηση της δικής της ιδεολογίας ή προσωπικής προβολής έχει θεοποιήσει την κομποστοποίηση με τον απλό συλλογισμό ότι αυτό που μπορείτε να κάνετε στο σπίτι σας, μπορεί να γίνει σε επίπεδο Δήμου και Περιφερείας. Βέβαια από πίσω εξυπακούεται ότι εμείς που σας το λέμε ως σωστό δεν μπορεί να μην είμαστε σωστοί σε όλα και κυρίως στις πολιτικές μας απόψεις. Δοξάστε μας και συνταχθείτε μαζί μας.

Στο σπίτι και στον κήπο ξέρουμε τι κάνουμε, ξέρουμε αν ραντίσαμε, ξεχωρίζουμε ακριβώς πια αποφάγια και υπολείμματα τροφών θα κάνουμε κομπόστ. Και πάλι τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Ο Δήμος όμως και η Περιφέρεια παραλαμβάνουν στην πράξη σακούλες που δεν έχουν χαρτί, πλαστικό, μεταλλικά κουτάκια, όμως το υπόλοιπο περιέχει δεκάδες μικροαντικείμενα που επιπόλαια ή ηθελημένα πετιόνται στη σακούλα.
Υπενθυμίζω μερικά: αλουμινόχαρτο, μικροβίδες, καρφιά, μικροελάσματα κ.λ.π. μικροκαλώδια, κουμπιά, σωληνάρια, σπασμένα παιχνιδάκια, μπιμπελό, εξαρτήματα, μικροσυσκευές, μικροπλαστικά και χαρτικά, υγρά διάφορα, σαρίδια, χρώματα, υφάσματα, κουτιά από σπίρτα, αναπτήρες, ξυραφάκια, κλειδιά, μπρελόκ, φελλούς, λαμπτήρες, μπαταρίες.
Όλα αυτά θα πάνε για κομποστοποίηση και δεκάδες ουσίες και βαρέα μέταλλα θα μεταφερθούν στο κομπόστ. Οι νόμοι όμως για να χρησιμοποιηθεί ένα τέτοιο προϊόν ως βελτιωτικό εδάφους είναι αυστηρότατοι. Πρέπει να παράγεται κατά παρτίδες, η κάθε παρτίδα να έχει τη δική της χημική και όχι μόνον ανάλυση. Αν όχι, το προϊόν δεν κυκλοφορεί και τότε που πάει;
Αν λοιπόν, για παράδειγμα, ο Δήμος μας προωθήσει την κομποστοποίηση, ουσιαστικά φτιάχνει ένα πανάκριβο εργοστάσιο που δεν θα μπορεί να προωθήσει το προϊόν του και θα είναι υποχρεωμένο να το πάει σε ΧΥΤΑ. Και το πανάκριβο εργοστάσιο που επεξεργάζεται ένα μεγάλο μέρος των σκουπιδιών της Πρωτεύουσας παράγει ένα προϊόν που κάνει για στερεό καύσιμο για τα εργοστάσια της ΔΕΗ και τις Τσιμεντοβιομηχανίες και κομπόστ που κάνει για βελτιωτικό εδάφους. Και τα δύο αυτά προϊόντα είναι εκτός προδιαγραφών με αποτέλεσμα να τα δίνει στον ΧΥΤΑ για να καλύπτουν με αυτά τις στρώσεις των σκουπιδιών. Βγάζουν νερό με το κοφίνι, όπως λέει και ο λαός.
Ας μη παρασύρεται λοιπόν ο Δήμος μας σε τέτοιες επιπόλαιες λύσεις, εκτός και αν βασίζεται στο αξίωμα: Δεν βαριέσαι, ποιος θα ελέγχει, ποιος θα παρακολουθεί, ποιος θα νοιάζεται για ΜΠΕ και τέτοια. Εδώ βγάζουμε τα επεξεργασμένα λύματα του ΚΕΛ Λουτρού και τα διαθέτουμε στο ρέμα Χουσεΐνι και δεν τρέχει τίποτα. Νερό ρίχνουμε στο ποταμάκι. Έτσι το κομπόστ θα το σκορπίζουμε σε μια δημόσια έκταση δήθεν για να βελτιώσουμε το έδαφος για αναδάσωση και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έτσι που λειτουργεί όλη η χώρα δίκαιο θα έχει ο Δήμος, όμως θα τα βρει προσεχώς μπροστά του. Άλλωστε τόσα χρόνια τα δεματοποιημένα σκουπίδια στον Σταυρό έχουν γίνει πια κοπριά. Γιατί δεν την σκορπίζει στα κτήματα;
Επιφυλακτικοί πρέπει να είναι και όλοι οι αγρότες μας στη χρήση του όποιου κομπόστ, γιατί μπορεί να κάνουν ανεπανόρθωτη ζημιά στο χώμα των κτημάτων τους.
Η δε κομποστοποίηση των φύλλων και των κλαδιών είναι καθαρή βλακεία. Τα σπίτια των οικισμών έχουν κατά κανόνα πλακόστρωτες αυλές και τα λίγα κλαριά και φύλλα που παράγουν τα πετάνε με σακούλες να τα πάρει ο Δήμος. Δεν μπορούν να τα διαχειριστούν. Για κλαδέψτε τις τριανταφυλλιές, τις βοκαμβίλιες, τις ροδιές και τα γιασεμιά και προσπαθήστε να τα κάνετε κομπόστ.
Από τα κτήματα κανένας δεν πετάει κλαριά και φύλα. Τα βάζει σε μια γωνιά η τα σκορπάει στο κτήμα. Ακόμη και χοντρά κλαριά σε δύο χρόνια γίνονται σκόνη από τους μικροοργανισμούς.
Αυτοί που πετάνε έξω από την περίφραξή τους κλαριά και φύλλα είναι τα εξοχικά που θέλουν «να γράφουν» στα λίγα στρέμματα που αγόρασαν. Αλλά και πάλι, φυσικά υλικά είναι. Αν διαλέξει ένα χώρο ο δήμος και τα πετάει, κοπριά γίνονται με τα χρόνια.
Όταν γίνουμε πραγματική Ευρώπη (με το ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ), τότε το ξανασυζητάμε. Σήμερα αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι ο διαχωρισμός πλαστικού, χαρτιού, μεταλλικών, γυαλιού που είναι και ευκόλως αξιοποιήσιμα υλικά, μόνο που πρέπει να τα προωθούμε για αξιοποίηση και όχι να τα πετάμε στον ΧΑΔΑ γιατί βγάζουμε νερό με το κοφίνι.
Ας τα διαχειριστούμε σωστά έστω και μερικώς, και το υπόλοιπο ας πάει αρχικά σε ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ, εργοστάσιο καύσης.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Υπάρχει θέμα και μάλιστα σοβαρό;

Προσέξτε τις δύο φωτογραφίες

  

 

 

 

 

 

 

 

 

  Η πρώτη, αριστερά, είναι από την ανάρτηση της ΠΑΠΟΕΡ με τίτλο ‘ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΜΑΙΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ 10: 00πμ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΥΔΡΟΒΙΟΤΟΠΟ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ’

Η δεύτερη, δεξιά, είναι από το σχόλιο του Βασίλη Γκάτσου ‘Για να καταλαβαινόμαστε’

Διαβάζοντας και τα δύο σχόλια έμεινα με την εντύπωση ότι κάτι, και μάλιστα σοβαρό, δεν πάει καλά.

Διαβάστε και τα δύο σχόλια, και όσα έχουν προηγηθεί, και βγάλτε μόνοι σας συμπέρασμα.

Για τα Σχολεία

Γειτονικό ιστολόγιο προβληματίστηκε πρόσφατα, διατυπώνοντας σειρά ερωτημάτων, με τον δικό του τρόπο και την δική του λογική,  για κάποια ενέργεια που έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Πόρτο Χελίου, ίσως και σε άλλα.

Ενέργεια που θα έλεγα ότι προβληματίζει. 

Θετικά και αρνητικά.

Ενέργεια για την οποία θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να δοθούν από τους αρμόδιους πειστικές απαντήσεις, για το εάν δόθηκε η απαιτούμενη σχετική έγκριση ή όχι, και, κυρίως, το σκεπτικό της.

Εχω ξαναγράψει ότι τα Σχολεία μας η Ελληνική Πολιτεία τα έχει, ΘΕΣΜΙΚΑ, απόλυτα θωρακισμένα.

Τίποτα δεν ‘μπαίνει’ στο Σχολείο, τίποτα δεν υλοποιείται, ούτε μάθημα, ούτε πολιτιστική δραστηριότητα, ούτε ψυχαγωγική δραστηριότητα, ούτε περιβαλλοντική δραστηριότητα, …, αν δεν προβλέπεται από τους σχετικούς Νόμους, Κανονισμούς και Προγράμματα.

Και όταν υλοποιείται, και πάλι υλοποιείται σύμφωνα με τα όσα λένε οι Νόμοι και οι Κανονισμοί.

Και θα πρέπει εδώ να θυμίσω την περίπτωση όπου οι εθελοντές του Δήμου, στα Δίδυμα, με εξουσία ελέω Εθελοντισμού, απαιτούσαν τότε από το Σχολείο να στείλει τα παιδιά να συμμετάσχουν στην εκεί δράση τους.

Και εγκαλούσαν μάλιστα το Σχολείο γιατί δεν ανταποκρίθηκε, υπάκουσε καλλίτερα, στις αιτιάσεις αυτές.

Τότε είχα αντιδράσει με το ίδιο σκεπτικό.

Και είχα γράψει ότι έτσι ανοίγουν κερκόπορτες για την Αλωση των Σχολείων.

Το αποτέλεσμα νάτο. Και δεν είναι τίποτα.

Να δείτε που σε λίγο θα αρχίσουν να ‘μπαίνουν’ και στην εκπαιδευτική διαδικασία. Είτε μοιράζοντας ‘βοηθητικό εκπαιδευτικό υλικό’ είτε κάνοντας ομιλίες, είτε …..

Οι ‘τεχνικές’ είναι πολλές.

Όσοι μου απέδωσαν τότε ‘παράσημα’, ας αναλογισθούν τι έκαναν, όχι σε μένα αλλά στα παιδιά, ας σκύψουν το κεφάλι και να τους ζητήσουν συγνώμη, έστω και νοερά, το δυνατά θέλει παλληκαριά.

Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα ρωτάμε τι βγάζουν τα Σχολεία μας.

 ΠΟΛΙΤΕΣ, όπως τους θέλει η Πολιτεία μας και το Σύνταγμά μας, ή κάτι άλλο!

Γιατί και στις δύο περιπτώσεις συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.

Χρησιμοποιούνται οι Μαθητές και το Σχολείο για σκοπούς απόλυτα ξένους προς την δουλειά τους.

Καλά θα κάνουν επομένως οι Γονείς και οι Σύλλογοί τους να ενδιαφερθούν για όλα αυτά και να παραμερίσουν από τον χειρισμό αυτών των θεμάτων τους αμαθείς και τους επικίνδυνα ημιμαθείς.

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο το μαγουλάκι αλλά και το μυαλουδάκι.

 

Διαβάζοντας τους ιχνηλάτες

Και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Συμφωνώ και επαυξάνω. Απόλυτα φυσικό, όταν ένα τεράστιο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, κάπου 14%, εισχωρεί σε ένα ΣΥΡΙΖΑ του 2%. Δεν πρόκειται για ΣΥΡΙΖΑ αλλά για ένα ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ στην πλέον κρατικοδίαιτη μορφή του, την πρώιμη όπως λες μορφή του. Όποιος θέλει το λέει αριστερά, δικαίωμά του, δημοκρατία έχουμε.
Αριστερά είναι η ισότιμη, τίμια και δίκαιη μετοχή στην καθημερινότητα του πολίτη. Και το πάγιο αίτημα του αριστερού πολίτη είναι η απλή αναλογική για να μπορεί να μετέχει και να αναδεικνύεται στην καθημερινότητα και όχι στην προπαγάνδα. Να συμφωνεί και να ομονοεί για το κοινό καλό, γνωρίζοντας ότι αλήθειες δεν υπάρχουν παρά μόνο λάθη (και κυρίως τα λάθη του) που πρέπει να διορθώνει μαζί με άλλους. Να αποδέχεται ότι όση πιθανότητα έχει με τη δραστηριότητά του να αλλάξει τους άλλους, άλλη τόση έχουν και οι άλλοι να τον αλλάξουν. 
Αυτονόητη τότε η συνεργασία σε επίπεδο κομμάτων και η απλή αναλογική. Αν κυνηγάει το μπόνους των 50 εδρών για να μας σώσει πρώτα, μετά να μας αναπτύξει και μετά .... φέρει την απλή αναλογική, φέξε μου και γλίστρησα.
Όντως ξαναπαιγμένο το έργο.
Αλλά και κάτι άλλο για τις σεβάσμιες μορφές του ΕΑΜ και της Αντίστασης. Όταν ο Θεοδωράκης έκρινε «Καραμανλής ή τα τάνκς», έπρεπε να τον ακολουθήσουμε όλοι. Όταν άφησε τον Καραμανλή, έπρεπε να τον αφήσουν όλοι. Στις εκλογές, τότε με τη Συμμαχία και το ΚΚΕ σε πλέρια αντίθεση, ο Θεοδωράκης ήταν το κόκκινο πανί για το ΚΚΕ, ούτε τα τραγούδια του δεν παίζονταν. Άρα όλοι έπρεπε να είναι Συμμαχία. Παραμονή ..... τουμπάρει και την επομένη βγαίνει ο Ριζοσπάστης με πρώτη σελίδα την φωτογραφία του και με μεγάλα γράμματα « ο Βάρδος του Λαού» και έπρεπε όλοι να τον ακολουθήσουν. Μετά φεύγει και από κει και από αλλού και τώρα μας καλεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Έ, δεν πάει άλλο!!

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Καιρός φέρνει τα λάχανα

Καιρός τα παραπούλια

Πριν συνειδητοποιήσουμε ότι ζούσαμε μια φούσκα δανεικών σε μια χώρα που την παραγωγική εργασία και το επιχειρηματικό ρίσκο το θεωρούσαμε αμαρτία και .... αντικοινωνική συμπεριφορά, με κάθε αφορμή, (εννοώ Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, ονομαστικές εορτές, δημοτικές και βουλευτικές εκλογές, εισαγωγικές εξετάσεις σε ΑΕΙ  κ.λ.π., ανάληψη δημοσιών θέσεων), πλημμύριζε το νέο κόσκινο της δημοσιότητας, τα μπλογκς και ο τοπικός τύπος, με κάθε είδους ευχαριστήρια και ευχές, των μεν προς τους δε. Συγχαίρομε (δημοσίως) τον ανηψιόν ή τον υιόν ή τον γνωστόν για την επιτυχία του, για την εκλογή του, για την ανάληψη καθηκόντων, για τη συμμετοχή του, για.. για.... Ευχαριστούμε για την ψήφο, την στήριξη, τη δωρεά, την υποστήριξη, την ενίσχυση, τη συμμετοχή, την προαγωγή..... Ο τάδε εύχεται Χρόνια Πολλά στον τάδε επ' ευκαιρία......

Βερβερέτζες και κομπλιμενταρούδια, που έλεγε κι ο Μπαρμπαγιώργος.
Στο κορύφωμα της παρακμής, όπου σε λίγο αναμένονταν δημόσια συγχαρητήρια για το αμάξι που αγόρασες, για τα νέα κλιματιστικά που έβαλες, για το κτήμα που πούλησες, για το νέο καταναλωτικό δάνειο, για το ωραίο μαύρισμα στον ήλιο, και για τη νέα οδοντοστοιχία.
Τώρα... σιωπή. Ή κάνω λάθος;
Πάνε και οι αλβανέζες που τις ντύναμε με μια ποδιά, μία στην κουζίνα και μία να σερβίρει κατά τας εορτάς και τας επετείους.
Πάνε και οι τέντες του εμίρη στα κέντρα μας που από τις αραχνοΰφαντες κουρτίνες τους ξεπρόβαλαν οι πατούσες των νέων μας.
Πάνε και τα διπλοτριπλά αμάξια της οικογενείας.
Ολική επαναφορά στα ουσιώδη.
Αμήν!

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Για να καταλαβαινόμαστε

Ρίχτε και μια ματιά στον αρχαιολογικό χώρο που είναι εξαιρετικά σημαντικός, δώστε και καμιά φωτογραφία του τείχους του και των συλημένων τάφων του και δείτε την όλη κατάσταση. 

Περιβάλλον και ιστορία είναι και αυτά, και σε αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο πιθανότατα κρύβεται όλη η ιστορία του Κρανιδίου και των Φούρνων.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Υδροβιότοπος και το ποταμάκι

Ο υδροβιότοπος Κοιλάδας:
 
Έχει άραγε επισήμως χαρακτηριστεί ως τέτοιος και υπάρχει σε ΦΕΚ; Όποιος ξέρει γράφει.
Έχει συγκεκριμένη έκταση βάσει σχεδίου; Όποιος ξέρει γράφει.
Είναι δημόσια ή ιδιωτική έκταση; Όποιος ξέρει γράφει.

Καλόν είναι η ΠΑΠΟΕΡ να ακολουθήσει το ρέμα Χουσεΐνι το οποίο εκβάλλει στον υδροβιότοπο (δηλαδή τα νερά του τον καθιστούν υδροβιότοπο) και με επιτόπια έρευνα να φωτογραφήσει και να φέρει στο φως το μοναδικό ποταμάκι της Ερμιονίδας με νερό όλο το χρόνο που πηγάζει από τον αγωγό επιφανειακής διάθεσης επεξεργασμένων λυμάτων του ΚΕΛ Λουτρού.


Να πάρει δείγματα από το νερό  και ως περιβαλλοντικό σωματείο να τα στείλει σε ένα διαπιστευμένο εργαστήριο για να μάθουμε όλοι την ποιότητα των ποταμίσιων υδάτων του. Στη συνέχεια να αναζητήσει την ΜΠΕ του ΚΕΛ Λουτρού και την άδεια διάθεσης επεξεργασμένων λυμάτων και να κάνει μία πλήρη και εμπεριστατωμένη μελέτη αυτής, όπως πολύ σωστά έκανε με την ΜΠΕ του Γκόλφ.
Είναι ΠΑρέμβαση ΠΟλιτών ΕΡμιονίδας, φυσικά εννοεί τα μέλη της που ως συλλογικότητα παρεμβαίνουν στην ζωή και την καθημερινότητα της Ερμιονίδας από περιβαλλοντική σκοπιά. Όμως όταν παρεμβαίνεις δίνεις φυσικά το δικαίωμα να παρεμβαίνει και όλη η Ερμιονίδα στη ζωή και στη καθημερινότητά σου ως συλλόγου, από περιβαλλοντική άποψη φυσικά.
Εμένα με ξένισε μια παλιά σας φωτογραφία με έναν κλωβό ιχθυοτροφείου που ξέφυγε από τη θέση του και εξόκειλε κάπου στις ακτές της ευρύτερης περιοχής της Κοιλάδας. Το θεωρήσατε μόλυνση του περιβάλλοντος, ιδιωτικά γαρ τα ιχθυοτροφεία, ενώ ως αντικείμενο καμία μόλυνση δεν προξενεί στη θάλασσα. Επρόκειτο για ένα ναυτικό ατύχημα λόγω θαλασσοταραχής και μόνον. Παρέμβαση, ή αφορμή περιβαλλοντικής παρέμβασης και υπενθύμιση για την περιβαλλοντικό κίνδυνο από την λειτουργία των ιχθυοτροφείων.
Και ως εδώ καλά. Αλλά ο φωτογράφος είχε σταθεί να φωτογραφήσει σε μια αμμουδιά και ακριβώς στην άκρη της φωτογραφίας διακρίνεται φράκτης εξοχικής κατοικίας όχι επί της παραλίας, αλλά επί της άμμου, δηλαδή πάνω στο κύμα κατά τρόπον εξοργιστικό. Νομίζω ότι ο φωτογράφος εστίασε, ώστε να μη περιλάβει μέσα στο πλάνο τον φράκτη, ο οποίος τελικά πέρασε στο πλάνο. Στην πραγματικότητα η περιβαλλοντική και όχι μόνον παράβαση και μάλιστα καραμπινάτη, ήταν ο φράκτης και αυτόν έπρεπε να σχολιάσετε και όχι τον κλωβό.
Σε άρθρο μου σας έδωσα αρκετή πληροφόρηση για τον αβαθή βυθό σε αυτήν ακριβώς τη θέση του ορμίσκου της Κοιλάδας και την ανάπτυξη εκεί της κηρύριζας που τάισε γενιές και γενιές Κρανιδιωτών, τόσο που την έβαλαν και στο έμβλημα του Δήμου Ερμιονίδας. Με τη σειρά σας να μας δώσετε πληροφόρηση για το ποταμάκι επεξεργασμένων λυμάτων το οποίο όταν αρχίσει και εκβάλει στη θέση αυτή, τότε χαιρετίσματα στην κηρύριζα που ακόμη υπάρχει σε μικρούς πληθυσμούς, φυσικά και σε όποιον υδροβιότοπο.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Αλιείς

Ο αρχαιολογικός χώρος των Αλιέων.

Ο Δήμαρχος και όλο το Δημοτικό Συμβούλιο συμπεριλαμβανομένης και της αντιπολίτευσης όπως και ο Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Πορτοχελίου φαίνεται ότι αγνοούν το «καθεστώς» της αρχαίας πόλης των Αλιέων και του γύρω χώρου.
Ο δε Δήμαρχος και ο Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Πορτοχελίου πρέπει να ψάξουν καλύτερα τα πράγματα, όπως και τις αρμοδιότητές τους.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, γύρω στο 1961-1964 που είμαστε μαθητές στο Γυμνάσιο Κρανιδίου πηγαίναμε με τα πόδια εκδρομή στο πανέμορφο και παρθένο Πορτοχέλι. Καμιά σχέση με αυτό που βλέπουμε σήμερα. Τότε κανείς δεν μιλούσε και κανείς δεν ήξερε για αρχαιότητες στο Πορτοχέλι όπως και σε ολόκληρη την Ερμιονίδα. Φυσικά κανείς δεν μιλούσε και για τουριστική ανάπτυξη.
Ο λόφος λοιπόν της πόλης των Αλιέων και η γύρω περιοχή ήταν ιδιωτικές εκτάσεις ή δασικές. Λέω δασικές και όχι δημόσιες, γιατί πολλές δασικές εκτάσεις ήταν ιδιωτικές.
Για να γίνουν λοιπόν ανασκαφές υπάρχουν δύο τρόποι:
Ο ένας είναι να ανακηρυχθεί πρώτα με ΦΕΚ μία έκταση ως αρχαιολογικός χώρος, να καθαρίσει η υπόθεση νομικά από διάφορες ενστάσεις κ.λ.π., να απαλλοτριωθεί ο χώρος και να πληρωθούν οι αποζημιώσεις, να περιέλθει ο χώρος στη δικαιοδοσία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας η οποία κάνει μετά ανασκαφές με όποιο τρόπο νομίζει και στη συνέχεια οργανώνει και περιφράζει τον αρχαιολογικό χώρο όπως αυτή νομίζει και, χωρίς την άδεια της, ουδείς έχει δικαίωμα εισόδου ακόμη και αν έχει ευγενή σκοπό. Δηλαδή ο χώρος δεν είναι επισκέψιμος. Η διαδικασία αυτή βέβαια είναι χρονοβόρα και έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα εκτός και αν είναι δημόσια έκταση καθαρή χωρίς διεκδικήσεις ιδιωτών.

Ο άλλος είναι να γίνουν ανασκαφές σε ιδιωτικό χώρο κατόπιν συμφωνίας. Αν ένας ιδιώτης έχει ένα οικόπεδο και θέλει να κτίσει, τότε η αρχαιολογική υπηρεσία κάνει σωστικές ανασκαφές στο οικόπεδο συνήθως με έξοδα του ιδιοκτήτη, και αν ό,τι απομείνει μετά τις ανασκαφές θεωρηθεί μη σημαντικό δίδεται η άδεια για συνέχιση των εργασιών. Την ανασκαφή την ενεργοποιεί ο ίδιος ο ιδιοκτήτης με το έργο που θέλει να κάνει. Τι γίνεται όμως σε ένα ιδιόκτητο αγρό, όταν μία Αρχαιολογική Σχολή πιστεύει ότι υπάρχουν αρχαιότητες και επιθυμεί να τον ανασκάψει; Μπορεί να το κάνει αν έρθει σε συμφωνία με τον ιδιοκτήτη, δηλαδή κατά ευγενή παραχώρηση του ιδιοκτήτη. Να γίνει η ανασκαφή μέσα σε ορισμένο χρόνο και ό,τι απομείνει να σκεπαστεί και να αποκατασταθεί ο αγρός ο οποίος επανέρχεται στην προηγούμενη χρήση του.
Στους Αλιείς λοιπόν βλέπουμε σήμερα μια περιφραγμένη έκταση που είναι ο αρχαιολογικός χώρος της ακρόπολης και του οικισμού. Και άλλες φορές έχουν γίνει βανδαλισμοί που έχουν σχέση με την περίφραξη και τους δρόμους προσέγγισης στον αρχαιολογικό χώρο, όπως και με την παραλία του αρχαιολογικού αυτού χώρου. Μιλάμε για προσπάθειες καταπάτησης του αρχαιολογικού χώρου, για προσπάθειες εξάλειψης των δρόμων προσέγγισης που περνούν από ιδιοκτησίες.
Είναι έτσι τα πράγματα; Ή μήπως υπάρχουν εντός της περιφραγμένης έκτασης του αρχαιολογικού χώρου εκτάσεις που τις διεκδικούν ιδιώτες, εκτάσεις για τις οποίες δεν έχει τελειώσει η διαδικασία απαλλοτρίωσης κ.λ.π.; Οι δρόμοι προσέγγισης είναι επισήμως χαρακτηρισμένοι ως αγροτικοί δρόμοι, ή είναι διελεύσεις από κτήματα κατά συνήθεια;

Ένας που κόβει πεύκα για το τζάκι του ή για να τα πουλήσει, πάει σε ένα δάσος νύχτα, με ηλεκτρικό πριόνι και μπαταρία για να κάνει και λιγότερο θόρυβο, κόβει, τεμαχίζει, φορτώνει και φεύγει. Δεν πάει σε έναν αρχαιολογικό χώρο περιφραγμένο και περιτριγυρισμένο από εξοχικά για να κόψει τα λίγα πεύκα του και να τα παρατήσει στο έδαφος.
Όλοι γνωρίζουμε ότι όταν φυτρώνουν σε κτήμα πεύκα και μεγαλώσουν, τότε το δασαρχείο μπορεί να χαρακτηρίσει το κτήμα ως δάσος, ιδιωτικό μεν, αλλά δάσος. Άρα αν τμήμα του περιφραγμένου χώρου των Αλιέων είναι διεκδικούμενο, προφανώς ο διεκδικητής δεν θέλει να αναπτύσσονται πεύκα για τον ως άνω ευνόητο λόγο. Ακούγοντας λοιπόν περί εθελοντικού καθαρισμού κάποιοι θεώρησαν ως ευκαιρία την κοπή των πεύκων, που θα αποδιδόταν στο έργο καθαρισμού. Όταν μια ολόκληρη επαρχία χρόνια τώρα επιδίδεται στην εκποίηση της γης της, είναι λογικό να εφευρεθούν όλοι οι τρόποι πού διευκολύνουν και υπερασπίζονται την εκποίησή της.

Άρα ας ρωτηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες για το πραγματικό καθεστώς της περιφραγμένης έκτασης και τις εκκρεμότητες του. Από την στιγμή όμως που είναι επίσημος περιφραγμένος αρχαιολογικός χώρος κανένας δεν έχει δικαίωμα καθαρισμού, αποψίλωσης ή αποξήλωσης, ούτε ιδιώτες, ούτε εθελοντές, ούτε ο δήμος, χωρίς την άδεια της αρχαιολογικής υπηρεσίας και κυρίως την επίβλεψή της, γιατί μπορεί να προκληθούν ανεπανόρθωτες βλάβες στα αρχαιολογικά ευρήματα. Και ένα πεύκο που με τις ρίζες του ξεθεμελιώνει ένα αρχαίο κτίσμα, είναι αρμοδιότητα της αρχαιολογικής υπηρεσίας να πάρει άδεια από το δασαρχείο και να το κόψει, όπως και κάθε άλλο δέντρο ή θάμνο. Και στο Μπίστι που είναι ανοικτός αρχαιολογικός χώρος και συγχρόνως πευκοδάσος δεν επιτρέπεται το φύτεμα πεύκων ή το κόψιμό τους χωρίς άδεια και επίβλεψη της αρχαιολογικής υπηρεσίας και του δασαρχείου. Ήδη πολλά τμήματα τείχους καταπονούνται από τις ρίζες των πεύκων.

Δυστυχώς η μοίρα των αρχαιολογικών μη επισκέψιμων χώρων αυτή είναι. Μετά τις ανασκαφές πέφτει το ενδιαφέρον, η αρχαιολογική υπηρεσία δεν έχει χρήματα για συντήρηση και έτσι ρημάζουν. Συνήθως τέτοιους χώρους οι Δήμοι τους μεταμορφώνουν, ώστε να μπορούν να υποδεχθούν πολιτιστικές εκδηλώσεις και με λίγους ευσυνείδητους εργάτες με επίβλεψη αρχαιολόγου κάνουν ένα καλό ετήσιο καθαρισμό. Αυτό για τη Ριβιέρα της Ελλάδας και τον δήμο της είναι εύκολο.

Η ανασκαφή όμως του αρχαίου νεκροταφείου της πόλης των Αλιέων έγινε με άλλο καθεστώς. Το νεκροταφείο ήταν σε ένα ιδιωτικό σταροχώραφο. Ο ιδιοκτήτης του ευγενώς συμφώνησε να ανασκαφεί το χωράφι του εντός ορισμένων μηνών και μετά να αποκατασταθεί. Έτσι και έγινε. Επισκεπτόμαστε τις ανασκαφές με τον αείμνηστο φίλο Παντελή Μήτσου και συζητούσαμε με τους αρχαιολόγους, μια δε συνέντευξή τους με φωτογραφίες είναι δημοσιευμένη στην τότε τοπική μας εφημερίδα. Βιάζονταν για να είναι συνεπείς με τη συμφωνία. Με το τέλος των ανασκαφών, τα χώματα μπήκαν στη θέση τους και σήμερα βλέπεις ένα αγρό. Υπήρξαν και ευγενικές χειρονομίες στον τόπο μας.

Δυστυχώς με τα 30 και βάλε χρόνια  εκποίησης της Ερμιονίδας γίναμε Ριβιέρα (για τους άλλους, γιατί όπως διαβάζω κύριο πια εισόδημα των Κρανιδιωτών είναι η ενοικίαση των σπιτιών του οικισμού τους σε μετανάστες), καλύτερα Μπαχαλοριβιέρα, και δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τη μοίρα μας.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος