Από τα εγκαίνια του δρόμου Κρανίδι – Ναύπλιον
Κάπου στα 1951 ή ’52, Πάσχα.
Κάπου στα 1951 ή ’52, Πάσχα.
Από τους εικονιζόμενους αναγνωρίζω τον τότε Πρόεδρο της Κοινότητας Διδύμων, Γεώργιο Αντ. Αντωνόπουλο, τον μπάρμπα Γιώργη τον Καρασούλο για τους Διδυμιώτες.
Η κυρία με τα άσπρα είναι η κόρη του Ασημίνα, πρώτη αντιδήμαρχος στην πρώτη θητεία του ΚαΜίζη στον Καποδιστριακό Δήμο Κρανιδίου.
Εικονίζονται επίσης ο τότε Μητροπολίτης Αργολίδας, ο τότε Υπουργός Ρέντης (πλάτη) και ο τότε συμβολαιογράφος Κρανιδίου Ιωάννης Μπόλμπος.
Ακολούθησε κέρασμα στο παλιό καφενείο του Σπύρου του Παριώτη και γεύμα στο Κρανίδι.
Θερμή παράκληση προς όποιον έχει κάποιο καλλίτερο αντίγραφο ή αναγνωρίζει κάποια επί πλέον από τα άλλα πρόσωπα ας επικοινωνήσει μαζί μου ή ας τα δημοσιοποιήσει όπως νομίζει.
Για τους νεώτερους να αναφέρω ότι τότε η επαρχία μας απέκτησε οδική πρόσβαση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Μέχρι τότε η επικοινωνία με τον ‘έξω κόσμο’ γινόταν μόνο από την θάλασσα.
Από την Ερμιόνη προς Πειραιά και Αθήνα και από την Κοιλάδα προς Ναύπλιον.
Οι Διδυμιώτες τότε, για να πάνε στην Αθήνα, έφευγαν από τα Δίδυμα κάπου στις 1-2 την νύχτα, με τα ζώα ή πεζοί, και μέσα από το Καταφύκι, έφθαναν στην Ερμιόνη.
Βέβαια, να διασχίσεις το Καταφύκι νύχτα εκείνα τα χρόνια, ήταν μια δοκιμασία!
Από την μια το τοπίο και από την άλλη οι θρύλοι, π.χ. αυτός με τον φουστανελά!
Για τους Διδυμιώτες, η επικοινωνία με το Ναύπλιον ήταν πιο εύκολη, η Κοιλάδα ήταν πιο κοντά.
Έπαιρναν τις λεγόμενες βενζίνες, ήταν οι πρώτες βενζινοκίνητες βάρκες που είχαν αντικαταστήσει αυτές με τα πανιά και τα κουπιά.
Από κάποιον Κοιλαδιώτη θα ήταν χρήσιμο να είχαμε κάποιο άρθρο σχετικά με αυτό το θέμα. Ποιοι έκαναν αυτά τα δρομολόγια, κάτω από ποιές συνθήκες, πως πληρωνόταν το εισιτήριο, ….
Ακόμη μικρός στο Σαλάντι θυμάμαι ότι τα ‘προϊόντα’, ασβέστι, κάρβουνα, χαρούπια, κοπριά, … έφευγαν με δύο καϊκια.
Του Τσάκωνα και του Κούντε, δεν γνωρίζω περισσότερα.
Δεν μπορεί, σε κάποιο παιδί ή εγγόνι θα υπάρχει η πληροφορία ίσως και καμιά φωτογραφία. Περιμένουμε.
Και να θυμίσω ακόμη προς τους Κοιλαδιώτες ένα ακόμη ‘χρέος’.
Κρίμα είναι ρε παιδιά όλη αυτή η ορολογία, τα παραγγέλματα, να χαθούν.
Για την ιστορία να αναφέρω λίγα, για την ώρα, για τον Δημ. Κοτσοβό.
Με αυτές τις συνθήκες δημιούργησε ατμοκίνητο πετρόμυλο στα Δίδυμα.
Ο εξοπλισμός, κυρίως ο λέβητας έφθασαν στον Λαμπαγιανά και από εκεί, πάνω σε κάρο ιδιοκατασκευή, σπρώχνοντας και τραβώντας με τα χέρια, έφθασε στα Δίδυμα. Ο δρόμος Δίδυμα Κρανίδι, δεν υπήρχε!
Και έφτιαξε την Φάμπρικα.
Ηταν εκεί που είναι σήμερα το σπίτι του Θανάση Γ. Λαλούση, κάτω από το καφενείο. Μικρός την θυμάμαι, δεν λειτουργούσε, χαζεύαμε μέσα από τα ανοίγματα τα μηχανήματα.
Ο ίδιος εκείνα τα χρόνια είχε δημιουργήσει κονσερβοποία.
Απόλυτα Κάθετη. Όλα δικά του. Από τα φρούτα που παρήγαγε στο περιβόλι του μέχρι τα κουτιά που ήταν ιδιοκατασκευή!
Αλλά σε αυτά θα επανέλθω.
Μέχρι τότε ας μπει στον κόπο κάποιος από τους απογόνους να γράψει κάτι.
Κρίμα είναι.
Ακολούθησε ο μπαρμπα Γιώργης ο Καρασούλος που δημιούργησε και αυτός μηχανοκίνητο πετρόμυλο. Την ιστορία αυτή συνεχίζει σήμερα με επιτυχία ο γιος του Σταύρος με το εγγόνι του, τον Γιώργο του Αντώνη. Ο μύλος αυτός φτιάχτηκε όταν πλέον είχε ανοίξει ο δρόμος Δίδυμα Κρανίδι και το χωριό είχε οδική επικοινωνία με Κρανίδι, Κοιλάδα και Ερμιόνη.
Η Βιομηχανία του χωριού τότε περιελάμβανε τρεις ανεμόμυλους, του Κατσούκου, του Σκυλή και του Κονομάκη, δύο μηχανοκίνητους πετρόμυλους, ένα κονσερβοποιείο, μερικά σιδηρουργεία και αρκετά ελαιοτριβεία.
Δεν είναι λίγα για ένα απομονωμένο χωριό όπου ήταν πρόβλημα μέγα όχι μόνον η μεταφορά του εξοπλισμού, αλλά και η προμήθεια της πρώτης ύλης και η ‘εξαγωγή’ των προϊόντων.
Τα ελαιοτριβεία, άλλη ιστορία.
Ο γέρος ο Τζανέτος από την Τραχειά, ο μπαρμπα Γιώργης, αυτός που άνοιξε τον δρόμο για όλη αυτή την βιομηχανία που βλέπουμε σε Τραχειά και Κολιάκι πουλώντας στους ταξιδιώτες μια φέτα ζυμωτό ψωμί και λίγο κεφαλοτύρι, έφτιαξε κάποτε ελαιοτριβείο. Στην Τραχειά.
Για να μεταφέρει τις πέτρες από την Επίδαυρο βόηθησε όλο το χωριό!
Βλέπεις δεν σκέφθηκαν να ανοίξουν σήραγγα!
Τα ίδια γίνονταν και στα Δίδυμα.
Αυτά ως πρώτη γεύση, ελπίζω να επανέλθω αναλυτικά.
Θα κλείσω με μια ‘πρόκληση’.
Στα Δίδυμα αυτοκινητιστές ήταν τρεις οικογένειες.
Του Πάνου του Λαλούση, ζουν στα Δίδυμα σήμερα δύο από τα παιδιά του, ο Θανάσης και ο Αργύρης. Την παράδοση την συνέχισε ο Θανάσης και συνεχίζει σήμερα ο εγγονός του Πάνος με Ταξί στο Κρανίδι.
Για ένα διάστημα φορτηγό είχε και ο αδελφός του ο μπαρμπα Γιώργης. Ιστορία που δεν την συνέχισε κανένα από τα παιδιά του.
Ο μπαρμπα Μήτσος ο Κοτσοβός που συνέχισε ο γιός του Γιώργος μέχρι που βγήκε στην σύνταξη.
Και η οικογένεια του μπαρμπα Κώστα του Οικονομόπουλου, του Τζέκου. Εδώ συνεχίζει ο εγγονός Κώστας, του Μήτσου.
Δεν είναι δύσκολο κάποιος, Κοτσοβέα κυρίως εσένα εννοώ, να γράψει κάτι για αυτές τις εποχές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου