Αφορμή για αυτό το σχόλιο η πρόσφατη ανάρτηση του Ιχνηλάτη. Επίσης το πρόσφατο video αλλά και συμπληρωματικά στο σχόλιό μου με τίτλο ‘Βορειοδυτική Ακτή Ερμιονίδας’.
Αλλά και η πεποίθησή μου ότι ο Δήμος Ερμιονίδας όταν μιλά για Ερμιονίδα εννοεί Κρανίδι, ολίγο, Ερμιόνη, Πόρτο Χέλι. Αντε και λοιπή Ερμιονίδα!
Καιρός να γίνει γνωστή και η ‘πίσω’ Ερμιονίδα, αυτή που ακόμα ‘κρατάει’, συγκριτικά βέβαια.
Και τον πλούτο που αυτή κρύβει. Πλούτο βέβαια που δεν έχει καμία σχέση με τον άλλο ‘πλούτο’ της μόστρας της Ερμιονίδας και που φυσικά θέλει άλλα ‘μάτια’ να τον δει κανένας.
Και που φυσικά δεν είναι για πούλημα.
Αυτό για όλους, κυρίως όμως για την ‘εξέδρα’ της Ermionida TV. Που θεωρεί ότι τα Δίδυμα πρέπει να πούνε ευχαριστώ για τα σκουπίδια, γιατί έτσι γίναμε γνωστοί! Ναι όπως το γράφω!
Αλλά σε αυτά τα θέματα θα επανέλθω, δριμύτερος!
Πρώτα μια αναφορά στα όσα γράφει ο Ιχνηλάτης. Η διαδρομή που περιγράφει, ξεκινά από τον Σταυρό Διδύμων, σημείο ένα, δίπλα από τα σκουπίδια, περνά από Λουκαϊτι, Ηλιόκαστρο.
Παλιά, δεκαετία του ’50, ο δρόμος με τα ζώα, περνούσε νότια από το Λουκαϊτι. Εκοβε νότια κάπου στο Νεκροταφείο. Ωραία διαδρομή, έβγαζε το Ηλιόκαστρο στο λιτρίβι του μπάρμπα – Μήτσου του Πιπέκη.
Στο Ηλιόκαστρο, μετά τις ταβέρνες, εκεί που είναι το παλιό πηγάδι με την τρόμπα, αριστερά, μετά δεξιά, περνάς το Δημοτικό Σχολείο Ηλιοκάστρου, το γήπεδο και ο δρόμος ανοίγει προς Καψοσπίτι, Ρορό, Θερμήσι.
Τότε, περνούσες δύο ποτάμια, από Ηλιόκαστρο μέχρι Καψοσπίτι. Με νερό για μεγάλο διάστημα του χρόνου.
Η διαδρομή που δείχνει το video ξεκινά από το σημείο τέσσερα, λίγο πριν το γήπεδο του Ηλιοκάστρου.
Ο δρόμος αυτός, το κομμάτι μετά το Ηλιόκαστρο μέχρι Θερμήσι ανοίχτηκε της δεκαετία του ’60, πρωτίστως για να διευκολυνθεί η μεταφορά εργατών από Δίδυμα και Ηλιόκαστρο τις στοές στο Ρορό.
Η μεταφορά, τότε, με τα φορτηγά του μπάρμπα-Μήτσου του Κοτσοβού, το παλιό Dodge, δεν θυμάμαι αν συνέχισε και ο γιός του ο Γιώργος με το Volvo, και με το Mercedes του Πάνου του Σκυλή.
Για αρκετά χρόνια, μέχρι που έκλεισαν τα μεταλλεία.
Χωματόδρομος τότε, όλη η διαδρομή. Η μετάβαση και η επιστροφή των εργατών από τα Δίδυμα στα Μεταλλεία, μια μικρή περιπέτεια.
Στην συνέχεια ο δρόμος ακολούθησε την πάγια Ελληνική διαδικασία. Κάποιες διαπλατύνσεις, κάποιες ευθυγραμμίσεις, λίγη ασφαλτόστρωση. Μέχρι να πάρει την μορφή που έχει σήμερα.
Το ενδιαφέρον για την βελτίωση αυτού του δρόμου, δεν σταμάτησε με το κλείσιμο των μεταλλείων, γιατί, εν τω μεταξύ είχε δημιουργηθεί και λειτουργούσε το Hydra Beach, μετά Porto Hydra, και δεν ξέρω τι άλλο. Αλλά και η γενικότερη ανάπτυξη της περιοχής αυτής.
Ανάπτυξη που δημιούργησε και την ανάγκη καλλίτερης και συντομότερης οδικής πρόσβασης.
Ετσι δημιουργήθηκε αυτός ο δρόμος. Αν ήταν νύχτα ή μέρα, δεν γνωρίζω. Κάποιος από Ηλιόκαστρο – Θερμήσι, ίσως γνωρίζει περισσότερα.
Για τον άλλο δρόμο τώρα που αναφέρει ο Ιχνηλάτης, στα ανατολικά ριζώματα του Μεγαλοβουνιού.
Πάμε λίγο πίσω.
Πριν ανοιχτεί ο δρόμος Επίδαυρος – Γαλατά και πριν φτιαχτεί η παράκαμψη Διδύμων.
Με αυτά τα δεδομένα ο επισκέπτης του Hydra Beach έπρεπε ή να φύγει προς Πόρο – Γαλατά μετά την Τραχειά, ολόκληρη περιπέτεια η διαδρομή, και περιμετρικά να φθάσει εκεί ή να φθάσει Δίδυμα, και μετά Λουκαϊτι – Ηλιόκαστρο – Θερμήσι, ή να κάνει τον κύκλο, Κρανίδι – Ερμιόνη – Θερμήσι - Hydra Beach.
Τώρα η ιδέα παράκαμψης των Διδύμων είναι παλιά, παλιότερη από αυτήν που κατασκευάστηκε πρόσφατα. Ξεκίνησε πράγματι από τα ανατολικά ριζώματα του Μεγαλοβουνιού. Τον συναντά κανείς στο σημείο τρία. Κατεβαίνοντας την Κιάφα, στο έβγα ακριβώς στην στροφή στην Ντέρκεζα, φεύγει χωματόδρομος ανατολικά. Σιγά και με προσοχή, δεν φαίνεται καλά από τον δρόμο. Μόλις πιάσει κανείς αυτόν τον χωματόδρομο θέλει πάλι προσοχή γιατί διακλαδώνεται σε δύο τρεις κατευθύνσεις. Μία για Ράδο, μία για Ντάρδες και μια δεξιά, στο ρίζωμα Μεγαλοβουνιού.
Τον δρόμο αυτό τον είχα δει όταν ξεκίνησε η διάνοιξή του, μια μπουλντόζα και ένα κομπρεσέρ. Εχω χρόνια να πάω, δεν ξέρω πόσο προχώρησε η διάνοιξη. Αν έχει ολοκληρωθεί, για διάνοιξη μιλάμε, θα πρέπει να φθάνει στο Λατομείο Αδρανών Υλικών, σημείο πέντε. Στο οποίο Λατομείο βέβαια φθάνει κανείς και από τον άλλο δρόμο που ξεκινά πριν το Λουκαϊτη, τον περιγράφω εδώ.
Αυτός λοιπόν ο δρόμος ήταν η πρώτη προσπάθεια για παράκαμψη των Διδύμων. Την χρονιά που άρχισε η διάνοιξη δεν την θυμάμαι.
Εχω επίσης τη πληροφορία, δεν την έχω διασταυρώσει, ότι αυτός ο δρόμος τότε ήταν χαρακτηρισμένος ως Νομαρχιακός! Περισσότερα δεν γνωρίζω, αν κάποιος ξέρει, ας μας ενημερώσει. Και καλά θα ήταν η ενημέρωση να γίνει από τον Δήμο.
Η παράκαμψη Διδύμων από αυτή την διαδρομή είναι προφανές ότι ευνοούσε την ανατολική Ερμιονίδα. Και θα είχε ενδιαφέρον, έστω και για την ιστορία, να μάθουμε γιατί εγκαταλείφθηκε και επελέγη τελικά η σημερινή παράκαμψη Διδύμων με προοπτική διάνοιξης δρόμου από το Καταφύκι.
Και δύο κουβέντες για τον Σταυρό Διδύμων. Το ακούμε και τον διαβάζουμε συχνά, σε σχέση με τα σκουπίδια. Αλλά θέση Σταυρός Διδύμων, δεν υπήρχε! Υπήρχαν δύο Σταυροί. Ο Σταυρός Λουκαϊτιού και ο Σταυρός των Φούρνων. Οι Σταυροί σε αυτά τα δύο σημεία ήταν στο σημείο που άλλαζε η κλίση της διαδρομής. Δηλαδή, πηγαίνοντας από Δίδυμα προς Λουκαϊτι, με τα ζώα, φαίνεται ακόμη ο δρόμος αυτός, στο σημείο που τελείωνε η ανηφόρα και άρχιζε το ίσιωμα, ήταν ένας Σταυρός, τον γνώρισα. Δυό κομμάτια ξύλο. Με την σημερινή κατάσταση είναι λίγο πριν στην διασταύρωση Δίδυμα – Λουκαϊτη, σημείο ένα. Ο άλλος στο αντίστοιχο σημείο της διαδρομής Δίδυμα Φούρνοι, σημείο δύο. Στην θέση του σήμερα υπάρχει προσκυνητάρι.
Τώρα πως από τους δύο αυτούς Σταυρούς προέκυψε ένας και μάλιστα σε άλλο σημείο, δεν το γνωρίζω.
Ούτε γνωρίζω την τοποθεσία ανάθεμα. Εγώ ήξερα την Βαρσαμίνα, που την γράφει και ο στρατιωτικός χάρτης.
Να προσθέσω ότι ανάλογοι Σταυροί, δεν υπήρχαν σε άλλα ανάλογα σημεία διαδρομών στην περιοχή. Π.χ. στον δρόμο Δίδυμα – Σαλάντι, με τα ζώα πάντα, το αντίστοιχο σημείο είναι η Ντάρδιζα. Εκεί δεν θυμάμαι Σταυρό, αν και πήγαινα, από αυτό τον δρόμο, στο Σαλάντι, από τα γεννοφάσκια μου. Ούτε στην Κιάφα, αντίστοιχο σημείο της διαδρομής, πάντα με τα ζώα, Δίδυμα – Πελεή, έχω ακούσει για κάποιον Σταυρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου