Πολλά καμπανάκια χτυπάνε αυτές τις μέρες στον Τόπο μας. Καμπανάκια, όχι ΚΑΜΠΑΝΕΣ!
Που τα βαράνε Παπάδες, Αρχιμανδρίτες ακόμη και καντηλανάφτες!
Η ΚΑΜΠΑΝΑ όμως είναι ΜΙΑ.
Οι κτηνοτρόφοι στον Τόπο μας είναι πάνω από 90, ίσως και 100.
Και εκτρέφουν πάνω – κάτω 25.000 ζωντανά.
Τα οποία δίνουν άλλα τόσα Σφάγια τον χρόνο.
Αν βάλουμε, κατά μέσο όρο, 10 κιλά το κάθε σφάγιο, πιάνουμε 250 τόνους κρέατος τον χρόνο.
Με 10 ευρώ το κιλό, περίπου μιλάμε για έναν τζίρο 2,5 εκατομμυρίων ευρώ.
Από αυτά στους κτηνοτρόφους πάνε περίπου 1,5 εκ. ευρώ, πουλάνε σε διάφορες τιμές, με μία μέση τιμή 6 ευρώ το κιλό κάνουν 1,5 εκ.
Το κόστος σφαγής, 5 ευρώ το σφάγιο, είναι 125.000 ευρώ.
Με αυτή την ‘οικονομική ανάλυση’ μιλάμε για ένα εκατομμύριο ευρώ στους υπόλοιπους, μέχρι τον καταναλωτή!
Χωρίς τα δέρματα και τα εντόσθια.
Αυτός, σε γενικές γραμμές και σε πρώτη προσέγγιση, είναι ο πλούτος του Τόπου μας από την Κτηνοτροφία.
Χωρίς το Γάλα.
Όπου κάθε ζώο δίνει κατ’ ελάχιστο 130 κιλά Γάλα τον χρόνο. Αν υποθέσουμε 20.000 ζώα, δεν δίνουν όλα Γάλα, πιάνουμε πάνω από 250 τόνους τον χρόνο.
Αυτό είναι το ΘΕΜΑ!
Τι έγινε ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ έτσι ώστε αυτό το εκατομμύριο να πηγαίνει στους κτηνοτρόφους και στον Κοσμάκη!
Για αυτό φτιάχτηκαν τα Σφαγεία και όχι για ό,τι διαβάζουμε και ακούμε.
Αλλά για όλα αυτά, μετά το Πάσχα, αναλυτικά.
Δεν θα τους διαθέσω και το Πάσχα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου