Για τα Βένια

.
Επί της ουσίας.

Τα βένια δεν κινδυνεύουν από τα γιδοπρόβατα.

Γιατί απλούστατα, δεν τα τρώνε τα γίδια! Αν τα έτρωγαν, τότε οι κτηνοτρόφοι, δεν θα πλήρωναν ολόκληρα τριαξονικά ζωοτροφές για να τα θρέψουν από δω και πέρα που ξεράθηκε το χορτάρι! Θα τα έβοσκαν στο βουνό .. τσάμπα! 

Όλα όσα γράφει ο Βασίλης Γκάτσος είναι απόλυτα σωστά. Δεν έχει κανείς παρά να ρωτήσει τον πρώτο τσοπάνη που θα συναντήσει.

Οσο για το video που έχει αναρτήσει ο κ.  Κατσαϊτης, δεν κάνει αναφορά σε βένια, μιλάει για άλλα πράγματα και με κανένα τρόπο δεν αποτελεί τεκμήριο για όσα γράφει.

Απλά όφειλε, ευθαρσώς και με παρρησία, δημόσια, να βγει και να πει  ‘έκανα λάθος’!

Τα βένια κινδύνευαν κάποια εποχή, μέχρι το ’60-65 περίπου.

Πρώτα από τα καμίνια.

Κάθε ασβεστοκάμινο για να καεί, ήθελε 300-400 φορτώματα κλαρί.

Φωτιά για ένα περίπου μήνα, μέρα – νύχτα και δυνατή,  προκειμένου ο ασβεστόλιθος να γίνει ασβέστη.

Ασβεστοκάμινα, τελείως πρόχειρα αναφέρω της κόρας, της εκκλησίας, της Παναγίας, του Γκούτση, στη λεκάνη των Διδύμων, δυό-τρία στην περιοχή του δεματοποιητή,  της Ντάρδιζας, του Αγιο-Καρτέρη, του Αγιο Νικόλα στο Θυνί,  του Στραβοβασίλη, του Αγιο – Γιάννη, του Τουφεκιάρη,  κ.α. στο Σαλάντι.

Χώρια αυτά της Πελεής.

Και χώρια τα καμίνια για ξυλοκάρβουνα.

Τα πιο πολλά στο Σαλάντι, γιατί από εκεί το ‘εμπόρευμα’ έφευγε εύκολα από την θάλασσα. Η μεταφορά με τα καϊκια του Τσάκωνα και του  Κούντε, έτσι τους ξέραμε. Και το φόρτωμα του καϊκιού με ασβέστη, να κρατά 3 ακόμη και 4 μέρες.  Γιατί πολλές φορές δεν υπήρχε ‘σκάλα’ δίπλα στο καμίνι.

Οδική σύνδεση τα Δίδυμα απέκτησαν κάπου στα 1950.

Αυτά ήταν ο μεγάλος κίνδυνος, όχι τα γιδοπρόβατα που βόσκουν αιώνες σε αυτά τα βουνά.

Άλλος παράγοντας κινδύνου ήταν τα Υπόρθια, κοινώς φούρκες.

Φούρκες μικρές για φράχτες στο χωριό, για ‘πέτσωμα’ στις κεραμοσκεπές, για μισοχώρια. Φούρκες μεγάλες για ‘δεσίματα’ στα σπίτια αλλά και για δοκάρια στις κεραμοσκεπές.

Φούρκες μικρές που τις αγόραζαν κυρίως Κορίνθιοι, για υποστυλώματα στα φυτώρια ελιάς αλλά και στην καλλιέργεια της σταφίδας.

Φορτηγά έφευγαν από τα Δίδυμα κάθε βδομάδα, έτσι έβγαινε μεροκάματο!

Αν παρατηρήσει κάποιος ένα παλιό φράχτη με ‘φουρκαδέλια’, έτσι τα λέγαμε, ή ένα ‘δέσιμο’ σπιτιού, δέσιμο που σήμερα έχει αντικατασταθεί με τα τσιμεντένια δοκάρια, ή μια ‘τράβα’ κεραμοσκεπής, θα καταλάβει από τι μεγέθους και σχήματος δένδρο κόπηκε. Θα καταλάβει δηλαδή ότι κόπηκε από βένιο που έμοιαζε με μικρό κυπαρίσι και όχι με θάμνο. Θα καταλάβει δηλαδή ότι ο βασικός λόγος που σήμερα τα βένια έχουν θαμνοειδή μορφή οφείλεται σε αυτούς τους παράγοντες και όχι στην βοσκή των γιδιών.

Ο άλλος κίνδυνος ήταν η ξύλευση. Ξύλα για το τζάκι δηλαδή.

Όμως και αυτό έχει σταματήσει. Βασικός λόγος είναι ότι η θέρμανση αντικαταστάθηκε, σε μεγάλο βαθμό, από το πετρέλαιο. Τρία πρατήρια υγρών καυσίμων στα Δϊδυμα και τα τρία κάνουν διανομή πετρελαίου!

Ο άλλος λόγος είναι ότι αυξήθηκαν τα λιόξυλα. Η λεκάνη των Διδύμων, και όχι μόνο, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήταν ‘γυμνή’ από ελαιόδενδρα. 

Ο λόγος ήταν δυσκολία στο πότισμα. Να ποτίσεις π.χ. 100 φυτά μεταφέροντας νερό με τα ζώα, όταν ένα ζώο μπορούσε να μεταφέρει 4 άντε 6 δοχεία νερό, και όταν κάθε φυτό ήθελε δύο δοχεία νερό, καταλαβαίνεις πόσα δρομολόγια χρειάζονταν.

 Όλα αυτά εξέλειπαν όταν,  αρχές δεκαετίας του ’60,  δόθηκαν διευκολύνσεις για την αγορά τρακτέρ και αγροτικών αυτοκινήτων οπότε και το πότισμα ήταν πλέον εύκολο.

Ετσι δημιουργήθηκαν, από τότε, πολλοί ελαιώνες.

Που πέραν των άλλων, δίνουν και πολλά και καλά καυσόξυλα,  από το κλάδεμα.

Σε αυτά να προστεθεί και η επιτήρηση του Δασαρχείου.

Όπως καταλαβαίνεις, κ. Κατσαϊτη,  όλα όσα γράφεις είναι λάθος.

Το μεγαλύτερο όμως λάθος είναι να βγαίνεις στον άμβωνα και, άσχετος, να θέλεις να μας δώσεις και μαθήματα.  Σε μας που όλα αυτά τα έχουμε βιώσει!

Μαθήματα όχι μόνο για τα  … βένια αλλά και δεοντολογίας, στα οποία θα επανέλθω.