Ούτε Λεμπέσης ούτε Βογανάτση!

Θα ξεκινήσω κάπως  .. ανάποδα.

Όταν ένα παιδί λέει στον γονιό του ‘’πάω σχολείο’’ τότε αυτός όχι μόνο το αφήνει να πάει αλλά αισθάνεται ικανοποίηση και σιγουριά.

Αν όμως το ίδιο παιδί πει στον ίδιο γονιό ‘είμαι καλεσμένος στο σπίτι του τάδε φίλου μου’’ τότε, ο ίδιος γονιός, αν δεν γνωρίζει, θα ρωτήσει ποιοι είναι οι γονείς, που μένουν, ποιοι άλλοι θα είναι κ.α.

Αυτό συμβαίνει γιατί το σχολείο, το κάθε σχολείο, η Πολιτεία μας το έχει θωρακίσει ουσιαστικά.

Εχει δηλαδή καθορίσει τι θα διδαχθεί, από ποια βιβλία, με ποιο τρόπο, τι είδους εκδηλώσεις και δραστηριότητες θα πραγματοποιηθούν στην σχολική χρονιά, κ.α.

Και φυσικά τόσο η Πολιτεία όσο και η Κοινωνία έχουν δημιουργήσει όλους εκείνους τους μηχανισμούς που με τον τρόπο τους εξασφαλίζουν αυτό το αγαθό.

Αυτά τα ολίγα, ως αξίωμα, που θα πρέπει να σεβόμαστε, με θρησκευτική ευλάβεια.

Και μακριά από τα Σχολεία.

Να τα αφήσετε, όλοι,  να κάνουν την δουλειά τους. Ξέρουν τι θα κάνουν.

Σε προηγούμενο σχόλιό μου, με λιτο αλλά ουσιαστικό τρόπο, έτσι νομίζω, σχολίασα συγκεκριμμένη συμπεριφορά.

Τώρα διαβάζω στον Δαμαλίτη την ‘απάντηση’.

Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει.

Όμως και ένα στα χίλια να αληθεύει από όσα γράφει ο Δαμαλίτης, ένα λέω.

Μακρυά από τα Σχολεία και τους Μαθητές

Γιάννη Απόστόλου!

Είμαι δίπλα σου.

Αυτά τα ολίγα και βιαστικά, Σάββατο γάρ.

Ελπίζω να μην επανέλθουμε από βδομάδα.

Υ.Γ.:Και μην μου πει κανένας γιατί εσύ γράφεις και εμείς όχι. Εγώ ούτε είμαι ούτε σκοπεύω να γίνω πολιτικός. Και η σχέση μου με την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς είναι διαφορετική.